15 December 2022
Mijn wandelingen.
Het zijn er vele, meestal met een doel, maar de dagen worden korter en zoals het spreekwoord al zegt: “De donkere dagen voor Kerstmis”.
Een vaste prik is, woensdag en zondag naar Kloosterakker en de overige dagen mag ik zelf kiezen.
Weet je, wat goed voelt? De mensen om me heen, onderweg altijd groetende mensen, sommige maken een praatje, ook al ken ik ze niet.
Laatst was ik onderweg naar de stad en de pech wil, dat de deuren van de winkels nu gesloten zijn en ik (bijna) niet binnen kan komen met mijn rollator en nu maar zo brutaal ben en vraag: “Mag ik met U mee?”. Niemand weigert het en vele mensen bieden het zelf al aan.
Niet lang geleden wilde ik de stad in met op zoek naar joggingbroeken en van onderen een wijdere pijp, dus geen boord.
Ik had reuze haast, want het is nogal een tippel.
Ik hoorde achter mij iemand lopen en dat ging maar door. Ik werd nieuwsgierig en ik blijf staan en kijk om. Een jongere oudere meneer schrikt en ik leg uit, dat ik hem al een poos hoorde lopen. Hij vertelde, dat hij mij maar niet in kon halen en liep naast mij verder.
Ik zeg brutaal als ik ben: “Waar moet je naartoe?”. Volgens hem moest ie aan het eind van de Vaart zijn, dus bood ik aan, mee te lopen, dan hadden we verder geen last van elkaar. Hij vertelde, dat ie naar de kringloop wilde en ik zeg: “ daar ben je net aan voorbij gelopen?”. Nee, daar was ie geweest.
Een heel gezellig verhaal over wat ie zocht en daarvoor altijd naar de Kringloopwinkels ging. Ik zeg: “Je treft het, in Assen zijn vele”. Dat wist ie al. Ik zag hele mooie schoenen en zeg: “Ook van de Kringloop?”. Hij moet smakelijk lachen en vertelt, dat het hele dure zijn en ik op mijn beurt zeg, met leren zolen. ik hoorde hem daardoor dus achter mij lopen. Een prachtige kleur cognac, erg opvallend.
Voor we het door hadden, waren we aan het eind, of begin, van de Vaart en ik zeg: “Hier moet je zijn?”.
Nee, hij moest aan het einde van het kanaal zijn en ik wijs hem de weg. Hij vraagt nog snel even hoe oud ik ben en ik zeg: “Begin jij maar”. Hij bleek 77 jaar en ik dus 85 jaar. “Wat bent U nog supersnel en zo verstandig”.
Zie, dat bedoel ik nu, dat wil je als oud mens graag horen.
Hij heeft ook verteld, in welke plaats hij woont, sorry, ben ik vergeten, doet er ook niet toe. Maar dat maakt wel duidelijk, dat ie het eind van de Vaart zei en niet het Kanaal.
Ik wijs hem de weg en ga op zoek naar de joggingbroek.
Wel gevonden, alleen een foto.
Thuisgekomen even gespiekt hoever ik gelopen had, je gelooft het of je gelooft het niet, ik kwam op 8 kilometer. Helaas zonder succes, maar toch, mag ik trots zijn? Achter de rollator. Iedereen hield de deur voor me open en zo niet, dan vroeg ik: “Mag ik met U mee?”.
Niemand weigerde en iedereen was aardig.
Het was een fijne middag, maar met als gevolg, dat ik volgende dag niet uit bed kon komen. Stijf als een plank heel voorzichtig een start gemaakt. En toch de volgende dag naar Kloosterakker gegaan. Ik ben trots op mezelf, maar weet ook, spierpijn moet je eruit lopen.
Zo gezegd, zo gedaan. Met dank aan die jongere oudere meneer werd het toch een leuke herinnering, daarom dit verhaal.
èFVé
