Extra dag...

24 Juni 2020

Een extra dag naar de opvang. Even weer wennen voor Anne.

Gisteravond buiten kunnen eten en dat mag in de krant. Dat is in jaren niet gebeurd. Ook buiten zitten, was onmogelijk. Wandelen kon niet, weinig wind en hoge temperaturen brachten ons buiten met krant en tijdschrift. Een nieuwe ervaring. Anne wilde het absoluut niet in het verleden.

Na een rustige nacht en een goed ontbijt is Anne weer klaar voor z’n jongens en vriendin.

Eerst dacht ik, zou het wel goed voor hem zijn? Het ging zo goed met twee keer opvang. 

Maar dan zou er voor hem in de plaats een ander komen en kan het daarna niet meer veranderen om zijnent wil. Anne besloot om het wel te doen, dus waar zit ik mee?

Alles loopt op rolletjes...behalve ontdek ik, dat Anne de pet niet op heeft.

Hij dacht, dat het zaterdag was, de schoenen hoefden niet aan. Ik zat ‘m nogal op de rug en daardoor is z’n pet vergeten. Dat is stom van mij. Hij heeft plekken in z’n gezicht en mag geen zon erop.

Ik pak de fiets en fiets naar.....de Vierackers., pet in de fietstas.

Vierackers, gemakkelijk te zeggen, maar zo’n oen als ik..... Ik heb echt de weg moeten vragen, tot de bordjes uitkomst boden.

Liesbeth verwelkomde mij met een kop koffie en ik had koeken voor de jongens. Er waren er maar drie.

Aart, Anne en nog iemand waarvan ik de naam niet weet. Z’n praten was zo moeilijk, dat ik hem graag had willen helpen met hetgeen hij wilde vertellen. Wat zwaar voor die meneer.

Nog een kop koffie daar gedronken en toen op de fiets door Assen. Warm, echt warm.

Geen kapper in de snelheid gezien, wel eentje voor mannen, speciale mannen met aparte kapsels. Ik heb het niet gedurfd. Nog snel een kroket gescoord bij “de Fontein” en nu weer thuis aangekomen.

Alle zonwering in de goede stand. Het is nog maar één uur en ik hoef even niks.

Wel een extra jasje voor Anne gekocht, in geval Johnnie er weer mee vandoor gaat. Foei Johnnie.

Vandaag alles klaarzetten voor een simpel stamppotje, Anne z’n favoriet, hoeft ie niet te kauwen.

Gehakt erdoor met vele kleuren groente en klaar is Froukje. Misschien eten we weer buiten.

Wie zal het zeggen. Het kan, het weer is goed, geen wespen te zien, nu Anne nog....afwachten dus.

We aten binnen nadat Ronald hier een poos was geweest. Het waaide een beetje meer en binnen gaat ook wel goed.

Alles loopt wat minder soepel, Anne is ineens een ander persoon. Ligt zo dwars en ik word uiteindelijk zo moe en schiet uit m’n slof. Dat moet niet, maar het gebeurt wel.

Anne is ineens rustig. Ik heb nu al de sleutel van de schuur en garage in m’n zak. Hij wil steeds iets doen, wat ik niet goed vindt.

Eten ging wel goed, het toetje werd weer mopperen. En vanavond zegt ie ineens: “Ga je er weer vandoor?”. Ik zeg hem, dat ik dat toch nooit doe. Vraagt ie: “Woon je hier dan?’

Dat vind ik dan weer zo eng en de echte avond moet nog beginnen.

Ik stop hiermee en probeer duidelijk te zijn voor en met Anne en hoop, dat hij de rest van de avond vergeten is. 

Zo snel kan het gaan.

Duimen? Ik doe niet anders.

FRAN

De tuin

23 Juni 2020

De tuin!

Anne is helemaal wild, de tuin, die ziet er niet uit. Het is echt niet van de één op de andere dag zo gekomen.

De Corona deed ons de das om. We hadden contact met een aardige dame, maar door de Corona kwam er de klad in. Jammer is, dat ik niks terug vind van namen en adressen.

Vanmorgen met Vaart Welzijn gebeld met ene Truus, een heel aardig persoon. Zij geeft dingen door en misschien komt het daardoor rond. Anne wil zo graag en kan het echt niet meer.

Mij is het een doorn in m’n oog, dat ik hem weer op de tuin loslaat. Het manneke is al snel doorweekt, hij kan het niet meer.

Vandaag is ie gewassen door Kirsten van I care en het zou toch niet nodig moeten zijn, dat ik hem na een kwartiertje in de tuin weer helemaal opnieuw moet wassen. Eerlijk gezegd kun je dan niet eens zien, dat Anne wat gedaan heeft.

Hij is wel 88 jaren oud, laat dat gemeld zijn.

Dit moet ik even kwijt. Wie oh wie kan ons helpen. Ikzelf ben niet handig met de tuin en heb snel rugpijn. Dat kan ik mij niet permitteren als mantelzorger van/voor Anne. Ik moet op de been blijven, anders zijn we nergens meer.

Toch is hij wederom de tuin ingegaan, wel een ouwe broek aan, maar toch, dat wil je hem en mij toch niet aandoen?

Eerlijk gezegd is hij Dementerend en heeft ook nog een spierziekte.

Laten we hem alsjeblieft sparen. 

Tuurlijk kunnen we ons aanmelden bij tuinonderhoud bedrijven, maar dan is het niet meer ZIJN TUIN en dat zal niet goed voelen voor hem.

Samen, dat is de bedoeling, zodat hij de baas blijft. We wonen hier al meer dan 55 jaren. 

Alleen de voortuin is belangrijk. Het pad voor en opzij is helemaal zijn eigen ding, de rest?

Teveel, veel teveel.

Hier laat ik het vandaag bij, het is warm, warmer, warmst.

FRAN

De nacht na....en toen ....voorin de bus...

22 Juni 2020

De nacht na Vaderdag begon de onrust.

Ik had er al enigszins op gerekend. Zoveel nieuwe dingen op één dag. Leuke en mooie dingen. 

Heb ik de jongelui al bedankt? Bij deze dan. Het was fijn, het was super.

Vannacht had Anne in de mist gelopen en dat was niet fijn. Ik deed of ik het begreep, dat was niet genoeg. “Het was echt héél erg”, vervolgde hij z’n klacht.

Ik gaf het toe, maar vervolgde: “Gelukkig is het hier helder, moet je misschien nog naar de WC?”. Hij dacht diep na en ik wees hem de plek. “Goed”, zei hij, “ik probeer het”.

Ik denk dat het geslaagd was, hij kwam zo vrolijk retour en liet zich in bed begeleiden. Nog een pepermuntje, een knuffel en met een “Tot morgen, Anne”, verdween ik naar boven.

Ik heb hem daarna nog wel een keer naar het toilet horen gaan, maar daarna bleef het rustig. Hoera!

Vanmorgen is Anne naar de Vierackers vertrokken en zat hij voorin. Er was even geen tijd meer voor een foto, maar Huub, de chauffeur, verzekerde mij, dat het vanmiddag beslist kan lukken.

Ik werd weer eens emotioneel, zo blij hij daar voorin zat en vergat te zwaaien, een blij kind zag ik.

Anne had weer een leuke dag met Liesbeth en de jongens. Zelfs Aart had geholpen met de afwas. Ach ja, allemaal even wat doen helpt Liesbeth een beetje. Ze is ook lief voor hen.

Anne had vanmorgen een glanzende groene pen mee gekregen en die schijnt hij heel mooi te vinden, maar ‘m kwijt geraakt.

En dat was ERREG !!! Dat wil je niet weten. Ik zeg nog, ik heb nog wel een mooie pen voor je, het is maar een balpen Anne. Hoe ik dat kon zeggen, hij wilde ‘m niet kwijt. Had ‘m in de zak gedaan, het vest daar neer gehangen en nu was ie weg.

Ik ben maar even mee gaan zoeken en vond ‘m in z’n tasje en blij dat ie was. Ik kan z’n makkers echt van diefstal betichten hoor, zo erg was het. Gelukkig, de pen is terecht.

Nu snap ik ook, dat hij mijn pen weleens pikt en ik ‘m in z’n brillenkoker terug vind.

We eten straks worteltjes met bieslook, aardappelen en kleine gehaktballetjes. Anne z’n keus. Ik denk, dat ik zo genoeg van deze dag gemeld heb. Wil eigenlijk niet te lang van hem weg zijn, af en toe heeft ie nieuws en daar wil ik bij zijn.

Misschien zelfs straks nog een korte wandeling, “tussen de brij/brei en de eerappels”.

Anne mag de pillen niet bij melkartikelen eten, dus hebben we een half uur en dan is het leuk een klein rondje te rennen (?).

FRAN