Moeilijk uit te leggen...

31 Januari 2020

De nacht was prima.

Vijf uur begon het theater weer. Te vroeg volgens mij, wat doe je eraan?

Vanmorgen toch even geprobeerd door te dringen, dat het zo eigenlijk niet moet. Dat na de plasbeurt het bed nog best nodig is.

Anders wordt de dag te lang. Anne keek me aan met die mooie bruine (honden)ogen en reageert wat raar.

Volgens hem is ie dan wakker en dan sta je op. Ik was het er niet mee eens en zei, dat hij toch beter dan het bed moest houden.

Dat mijn wekker ook vroeg afloopt en we nog tijd genoeg hebben.

Als het steeds zo zou gaan als nu, dan wordt het heel moeilijk hier thuis te blijven, leg ik hem uit.

“Wie zegt dat!”, zegt ie minder vriendelijk. “I care”, geef ik als antwoord en vertel, dat er al over gesproken is, dat er iets moet veranderen.

Beiden zijn we daarna stil...

Dat sneue hoofd kijkt me aan en ik smelt wederom.

Ik geef hem een kus. Eerste foutje.

Zo deed m’n zus het vroeger met haar hondje. 

Ze mopperde op hem, het beestje dook ineen en dan gaf ze hem een hondensnoepje.

Ik weet, de vergelijking gaat niet helemaal op, maar toch.....ik zit fout.

De rest van deze morgen gaat zonder woorden verder, ik denk na over m’n fouten en Anne? Ik weet niet, of hij erover nadenkt, het zelfs maar snapt.

Gelukkig kwam de chauffeur weer vroeg. Deze keer Peter.

Ik steel nog een kusje van Anne en zwaai hen na.

Hier laat ik het bij.

Moet even tot mezelf komen...

FRAN

De nachten...

30 Januari 2020

De slechte nachten breken me op en ik vergeef mezelf, dat ik vrije dagen het bed voor een aantal uurtjes verkies.

Mijn tijd, toch?

Het moeilijke is, dat ik Anne slecht wakker kan houden gedurende de dag.

Het breekt hem ook op, maar hoe maak ik hem dat duidelijk?

Vannacht twee keer naar hem toe geweest. De vriendelijkheid zelve, dat doet me dan zo’n pijn.

Hij kan me maar niet uitleggen, waarnaar hij op zoek is, maar zoekt werkelijk overal.

Slechte nachten, ik spuug erop, niet alleen voor mezelf, ik zie het ook aan Anne.

We draaien weer, we draaien door.

Misschien niet de juiste afbeelding, maar het brengt wel een kijkje in ons leven.

Gelukkig komt Doré zo nog en brengt Anne weer wat vreugde.

Daar geniet ik ook weer van en dan proberen we de benenwagen nog even.

 

Het is buiten droog en niet koud, dus gaan met die banaan.

Doré heeft weer haar best gedaan, niet alleen met lichaam, ook met ziel en verstand.

Een golden girl om het zo maar eens te zeggen.

Nu trekken we de wandellatten onder en gaan naar:

 FRAN

Een vroegertje...

29 Januari 2020

Vanmorgen werd Anne al vroeg opgehaald door de nieuwe chauffeur.

Echt nieuw is hij niet meer, zo noemen wij hem, ik ben z’n naam kwijt.

Gelukkig waren we klaar en ging Anne dus al vroeg op pad. Ik dacht nog, heerlijk, kan ik snel alles vandaag regelen, tot het ........ zachtjes begon te regenen.

Zou nog steeds kunnen, tot het ........ hard ging regenen. Dat was zo’n teleurstelling, het ouwe mens kroop op bed.

Werd wakker om 12 uur, alsof het afgesproken was.

Het was droog, snel een hapje eten met koffie latte en daar ging ze, datzelfde ouwe mens. 

Met een ietsje pietsje cacao erop. Smullen maar.

Onderweg best nog regen en donkere luchten, het mocht niet baten, Froukje fietste door en verbleef zolang in de winkel tot ze zich weer droog voelde.

Meer kwam er niet uit mijn handen vandaag. Nog even dit krabbeltje en dan komt Anne zo weer. Ik heb de boodschappen weer in huis. Wie doet je wat !!!

Misschien is hij ook vroeg terug?

Meestal niet, we zullen het zien en geloven.

XXX FRAN

Anne

28 Januari 2020

Vandaag een uitzonderlijke goeie dag.

Ook kregen we bezoek van vrienden van weleer.

Anne en ik kennen hen al 55 jaren staat mij zo bij. Eerst waren ze onze buren en tot op heden noemen we elkaar vrienden.

Fijn hen weer gezien te hebben...

Nog even een lekker hapje bereiden, Anne mag kiezen, ik lust alles.

En dan is deze dag alweer voorbij.

Geen wandelweer, morgen hebben we weer een kans.

FRAN