Kwart na zeven,...enz

25 Januari 2020

De wekker wekt me met mooie klanken.

Kwart na zeven. Haast heb ik niet. Anne is nog in alle rust.

Vandaag komt was-dame Rita en die kennen we goed en haar bezoek voelt altijd als een warme deken.

Gisteravond wist Anne even niet wie Rita ook alweer is, maar bij het zien is dat oké. 

Ik zie haar graag, ze drinkt meestal een kopje koffie mee, hangt af van het tijdstip, dat ze komt.

Gisteravond zijn we vroeger naar bed gegaan. Anne had hoofdpijn van kijken. De vrijdag-avond eis ik voor mij op. The Voice en daar heeft ie niks mee, zo lijkt het. Dus.....niet uitgekeken.

Eigenlijk is TV-kijken niet meer zo geweldig voor hem. Alles gaat te snel, heb ik het idee.

Het is inmiddels kwart voor acht en alles is nog rustig beneden. Ik ga m’n plicht als mantelzorgster uitvoeren, de dag is ruimschoots begonnen.

Inmiddels alweer half twaalf.

Rita is geweest, Anne is weer brandschoon.

De koffie is op en ik bedenk, wat we vandaag gaan eten om deze dag toch ook een beetje leuk te maken.

Er zijn mogelijkheden te over, toch zou ik voor de pizza kiezen, dus moet ik even in overleg, soep zou ook kunnen met balletjes, hamburger op brood, ook nog keus in welke hamburger, kip of rund. Ik ga het beneden even overleggen.

De keus is gemaakt en als verrassing een kipburger tussen de middag op brood gehad.

Anne vond het nogal wat, zit nu uit te buiken en ik kijk, wat de weergoden van plan zijn en of we onze wandeling zouden kunnen maken.

Voor vanavond is toch pizza gekozen, wel met een paar foefjes van mijn kant, wat Anne er zoal op kan/mag doen. Hij ging akkoord en ik verheug me er alweer op.

Wat een vreetzak hé?!

Inmiddels half twee en drie graden. Erg veel warmer zal het niet worden, maar droog blijft het wel volgens mijn informatie.

Half twee. Inmiddels heb ik in de familie-app een soort oproep gedaan, wie ons naar de stad wil brengen. Twee gegadigden. Anouk kwam de rollator passen en die paste. Ik ernaast en Anne naast Anouk. Het was wel maatwerk hoor.

Als ik er nog aan denk. Johanna zou als tweede het proberen, was dus niet nodig.

Blij als een kind kroop ik achterin en zelfs Anne leek blij. Eenmaal in de stad kon hij er niet van genieten. We hoorden nog zingen en gitaren, maar ook dat vond ie niks.

Langs de Kik naar de Bibliotheek. In eerder tijden zijn favoriete plek. Binnen de deuren en hup weer naar buiten. Ook dat kon ‘m niet bekoren.

Naar huis was het enige doel. Het was ook koud en de wind dus guur.

Zigzaggend heb ik ons weer naar huis geloodst en we zijn weer thuis. Hoe laat we vertrokken waren, weet ik niet. Wel weet ik, dat het nu half vier is.

Hier stop ik, zet even thee voor m’n vriend, gemaal, man en cliënt en voor mezelf natuurlijk.

Met dank aan Anouk, die ons dit aparte uitje bezorgde. Het was wat anders bedoeld, maar een mens z’n zin, is een mens z’n leven, laten we het zo maar zien.

Achteraf kan ik de humor er wel van in zien, ik hoop, Anouk ook.

Echt rennen Anouk, om zo snel mogelijk weer thuis te zijn. Zie je het voor je?

Anouk is onze...hoe noem je het ook weer?....allerliefste, nogwat kleindochter.

Je hebt helemaal gelijk...

Tuten, kussen, knuffels!

Oma FrAn