Nieuwjaar?

3 Januari 2020

Gelukkig Nieuwjaar?

Gelukkig laten we even weg.

Ik kan wel janken. Het gaat hier steeds minder goed. Ik wist het en weet het, toch voelt het zuur.

Gisteravond zeven uur ging Anne al tanden poetsen, bedtijd noemde hij het. Als ik daarin meega, redt hij de nacht niet. Maar als ik ‘m dan zo dwaas zie zitten kijken naar TV en niks bij hem binnenkomt, word ik onrustig.

Weet even niet, wat te moeten doen.

Wonderwel drinkt en eet ie, wat ‘m wordt voor gezet, meestal is er protest.

Tien uur dus echt bedtijd, wat was ie blij. Ik help ‘m bij alles en het lijkt goed te gaan. Doe rennend de laatste dingen om hem niet langer in onrust te laten en tik boven nog even de laatste berichtjes in.

De nacht voelde goed. Ongeveer 5 uur sloeg de onrust toe, iets eerder dan normaal, maar ik reageer dan niet.

Half acht kwam ik beneden en lag Anne te zoeken onder z’n bed. Wat er was??? Vreemd genoeg beweerde hij, dat z’n ondergebit achter de verwarming zou moeten liggen. Ik zeg nog, dat hij die er ‘s nachts nooit in heeft, maar hij blijkt het bovengebit al te dragen. Toch kijk ik even in de keuken in het gebitsbakje en daar ligt het ondergebit.

Anne kan het bijna niet geloven of dat die wel van hem is.

Af en toe moet je van goede huize komen, om hem te kunnen overtuigen.

Hij poets het en doet het erin. Komt met een raar verhaal over de slang die in z’n plasbuis zou moeten zitten en naar binnen gaat. Ooit beleefden we dat al eerder en de laatste tijd is z’n bandage vaker nat, dus z’n hersenen maken overuren.

Ik probeer het allemaal uit te leggen, maar wie is er gek? Ik toch? In de war noemen we dat, maar hij vindt het nogal wat, dat ik dat durf te beweren en kruipt in zichzelf.

We eten, doen de pillen en dan is er een grote stilte.

Ik vraag of ie wel kan plassen en hij wil het meteen proberen, zo werkt dat bij hem. Komt van de WC en zegt: “M’n onderbroek is weg”. Ik denk, hoe kan dat nou.... We gaan ‘m zoeken. Op de verwarming in de keuken en niks mee aan de hand, ruikt zelfs fris, maar z’n bandage is en blijft weg. Ga ik zo mee aan de gang. Hij kleedt zich uit en weer opnieuw aan met de onderbroek erbij.

Anne duikt weer in zichzelf en zegt ineens:“Misschien vergeten ze me te halen”. Het is net half negen, dus super vroeg. Ik vraag of hij er tegenop ziet of het fijn vindt dat hij weer gaat. Dat weet ie nog niet. Moet snel nog weer naar de WC en niet lang daarna komt een chauffeur hem halen. De invaller.

Ik help hem mee om alles te doen en samen gaan we naar het busje. Aart, Anne z’n Vieracker-vriend zit voorin en komt meteen naar buiten. Wenst me Gelukkig Nieuwjaar en kust me op beide wangen en roept: “Dat houden we erin”. Ik ben het met hem eens.

Twee dames binnen roepen “Gelukkig Nieuwjaar”en ik ben zo brutaal om naar binnen te gaan en hen beiden ook een hand te geven en beiden willen ze meer. Ik voldoe aan hun wens en ze lijken erg tevreden. Ik zal snel het busje uit en dan zegt één van de twee: “Voorzichtig, val niet”.

Ik poch over mezelf en zeg: “Ik ben nog jong en vlug”, maar glij uit. Val net niet en één van de dames zegt: “Ja.....dat zie ik”. Waarop ik enorm moet lachen. Ik roep/vraag nog even aan Anne of de gordel om zit, doe m’n hand tegen het raam en hij de zijne van die kant er tegenaan en daar gaan ze.

Ik zwaai tot ze de hoek om zijn, kom binnen en begin onbedaarlijk te janken. Waarom? Ik weet het niet en ook weer wel. Ren naar boven en tik dit in.

Nu op zoek naar Anne’s bandage, die vast weer nat is en verstopt. Ik vind het moeilijk worden, snap hem wel, maar voor één mens is alles bijna teveel.

Nooit durfde ik eerder toegeven, dat het veel is, wat ons overkomt, altijd bang, dat ie hier weggehaald wordt. 

Dat mag niet, dat kan niet, dat wil ik niet. Maar moe ben ik wel.

Het regent, ik moet voor boodschappen. Kom op Froukje, pak jezelf bij de kladden en doe, wat je anders ook doet.

Gewoon doorgaan...

FRAN