22 April 2024
Lang geleden hadden we een buurvrouw/vriendin naast ons wonen.
Een hele bijzondere vrouw. Ze was of werd onze kapster, Anne werd haar klusjesman.
Zij en ik....wij hebben zoveel samen gedaan. We wandelden vele kilometers en wilden zelfs, toen we moe gelopen waren, een oudere mevrouw van haar rollator verwijderen en samen zo naar huis vertrekken.
Oh, oh wat schrokken wij, dat diezelfde mevrouw ons riep. Wat wilde de stakker?
Dat we haar jas wilden dichtknopen, het lukte haar niet. Stelletje tuig, dat we waren, ook al was het maar een verzinsel. We konden er later wel om lachen.
Het was vaak al donker en mijn vriendin/buurvrouw vond het altijd leuk bij mense naar binnen te kijken, zonder dat het opviel. Ik geef toe, het was ook leuk.
Ook bezochten we meerdere tuincentra. Als ze me vroeg, zullen we wat leuks doen? Wist ik al het antwoord...
Tuincentra bezoeken. Viooltjes kochten we om ze in ons gezamelijk tuintje te poten en genoten daar dan van, dat wij de eersten waren en ook nog eens de mooiste viooltjes hadden.
Simpel, maar gelukkig. Onze wandelingen waren niet de simpelste. Soms klommen we over hekken om de kortste weg te gaan. Of we gingen schommelen, waar het kon.
Twee ondeugende oude meisjes mag je ons noemen. Ook met haar in de auto kwamen we waar ik nog nooit was geweest en om snel weer terug te zijn, namen we vaak een verkeerde afslag en...dat kostte extra tijd.
Kortom we hadden het leuk. Deden sport bij haar thuis via een apparaat en zelfs manlief kregen we zover, dat had ik nooit kunnen denken.
Maar onze buurvrouw/vriendin? Daar had mijn Anne alles voor over. Tijdens onze wandelingen zagen we bloeiende boompjes en dan de dag erna nam mijn/onze vriendien een heggenschaar mee en knipte samen met mij de mooiste takken.
Maar de boompjes stonden wel op onbewoonbare gebieden, dus...zo netjes waren we wel.
Toch voelde het als diefstal en namen we de minst zichtbare route, want ook de buren mochten het niet zien. Het sneue was, de takken stonden hooguit in huis 1 dag te bloeien en dan nog denkend aan wat we moesten ondernemen? Gewoon gekkenwerk.
Ach, het was zo leuk, zo'n leuke, gekke buurvrouw te hebben en nog terugdenkend aan haar...het was een gouden tijd.
En...wat een spierpijn de volgende dag na die gekke kuren. De oudjes deden het nog best, durf me eens tegen te spreken. Inmiddels beide moegestreden is de rek er wel uit, maar in gedachten, ze had niet moeten verhuizen. Ik heb haar erg gemist. En zij mij misschien ook een beetje? Wie zal het zeggen....
Even een extraatje....
Voor mijn zieke zwager wilde ik nog iets van verfrissends meenemen. Die morgen was de afspraak, dat Anne en ik er zouden komen.
In de drogisterij op zoek naar....wisten we het maar...Iets van eau de cologne? De naam? Vergeten...
Ieder in een hoek op zoek en ineens keihard door de winkel hoor ik Kina (werkelijk) schreeuwen...schrik niet... VALDOOD.
En dan te weten, dat we, Anne en ik, afgebeld werden, hij kreeg ander bezoek. Met harde wind gingen we weer richting huis. Ik zei tegen Kina, we gaan voor de wind...
Ik liet namelijk veel windjes en was niet in de gelegenheid een WC te bezoeken. We zijn heelhuids thuis gekomen, maar vraag niet hoe...
XXX FV
