Mijn wandeling...

15 December 2022

Mijn wandelingen. 

Het zijn er vele, meestal met een doel, maar de dagen worden korter en zoals het spreekwoord al zegt: “De donkere dagen voor Kerstmis”.

Een vaste prik is, woensdag en zondag naar Kloosterakker en de overige dagen mag ik zelf kiezen.

Weet je, wat goed voelt? De mensen om me heen, onderweg altijd groetende mensen, sommige maken een praatje, ook al ken ik ze niet.

Laatst was ik onderweg naar de stad en de pech wil, dat de deuren van de winkels nu gesloten zijn en ik (bijna) niet binnen kan komen met mijn rollator en nu maar zo brutaal ben en vraag: “Mag ik met U mee?”. Niemand weigert het en vele mensen bieden het zelf al aan. 

De mensdom is nog niet zo slecht, althans voor oudere mensjes.

Niet lang geleden wilde ik de stad in met op zoek naar joggingbroeken en van onderen een wijdere pijp, dus geen boord.

Ik had reuze haast, want het is nogal een tippel.

Ik hoorde achter mij iemand lopen en dat ging maar door. Ik werd nieuwsgierig en ik blijf staan en kijk om. Een jongere oudere meneer schrikt en ik leg uit, dat ik hem al een poos hoorde lopen. Hij vertelde, dat hij mij maar niet in kon halen en liep naast mij verder.

Ik zeg brutaal als ik ben: “Waar moet je naartoe?”. Volgens hem moest ie aan het eind van de Vaart zijn, dus bood ik aan, mee te lopen, dan hadden we verder geen last van elkaar. Hij vertelde, dat ie naar de kringloop wilde en ik zeg: “ daar ben je net aan voorbij gelopen?”. Nee, daar was ie geweest.

Een heel gezellig verhaal over wat ie zocht en daarvoor altijd naar de Kringloopwinkels ging. Ik zeg: “Je treft het, in Assen zijn vele”. Dat wist ie al. Ik zag hele mooie schoenen en zeg: “Ook van de  Kringloop?”. Hij moet smakelijk lachen en vertelt, dat het hele dure zijn en ik op mijn beurt zeg, met leren zolen. ik hoorde hem daardoor dus achter mij lopen. Een prachtige kleur cognac, erg opvallend.

Voor we het door hadden, waren we aan het eind, of begin, van de Vaart en ik zeg: “Hier moet je zijn?”.

Nee, hij moest aan het einde van het kanaal zijn en ik wijs hem de weg. Hij vraagt nog snel even hoe oud ik ben en ik zeg: “Begin jij maar”. Hij bleek 77 jaar en ik dus 85 jaar. “Wat bent U nog supersnel en zo verstandig”.

Zie, dat bedoel ik nu, dat wil je als oud mens graag horen.

Hij heeft ook verteld, in welke plaats hij woont, sorry, ben ik vergeten, doet er ook niet toe. Maar dat maakt wel duidelijk, dat ie het eind van de Vaart zei en niet het Kanaal.

Ik wijs hem de weg en ga op zoek naar de joggingbroek.

Nergens zo’n broek te koop, ik heb er welgeteld 5 winkels voor bezocht en zelfs de markt kreeg een beurt.

Wel gevonden, alleen een foto.

Thuisgekomen even gespiekt hoever ik gelopen had, je gelooft het of je gelooft het niet, ik kwam op 8 kilometer. Helaas zonder succes, maar toch, mag ik trots zijn? Achter de rollator. Iedereen hield de deur voor me open en zo niet, dan vroeg ik: “Mag ik met U mee?”.

Niemand weigerde en iedereen was aardig.

Het was een fijne middag, maar met als gevolg, dat ik volgende dag niet uit bed kon komen. Stijf als een plank heel voorzichtig een start gemaakt. En toch de volgende dag naar Kloosterakker gegaan. Ik ben trots op mezelf, maar weet ook, spierpijn moet je eruit lopen.

Zo gezegd, zo gedaan. Met dank aan die jongere oudere meneer werd het toch een leuke herinnering, daarom dit verhaal.

èFVé

 

Kerstdiner in de Treffer

22 November 2022

Kerstdiner in de Treffer.

Om het even wat duidelijker te maken, de Treffer is een trefpunt, een soort café. Deze bevindt zich in Kloosterveste op afdeling 3.

Vanwege de drukke werkzaamheden werd het diner nu alvast gegeven en het smaakte er niet minder om.

Vijf uur was het zo’n beetje verzamelen om een kwartier na vijf te kunnen eten.

Alle cliënten van afdeling 3B waren er en iedere cliënt mocht met drie personen aantreden.

Het was echt een feest. Enkele foto’s zullen het laten zien, alhoewel het wel foto’s van alleen ons groepje zijn.

Hier alvast een foto van het menu.

Het was heel spannend voor Anne, mijn man. Dit overkomt hem niet alle dagen, maar het ging goed, het ging reuze. 

Alvorens hij kwam, had hij nog pijnstillers geslikt en Anne leek verbazend goed en wende snel, met wat hem werd voorgeschoteld.

Hij was geregeld aan het woord en wat ook leuk was, de begeleidsters Annemieke en Marlies lieten zich dan ook geregeld even zien.

In den beginne moest Anne wennen aan de mooie Marlies, opgemaakt en wel. 

Zo kende hij haar niet, maarrr.....even wat meer aandacht gevend door Marlies viel het kwartje en was Anne zogenoemd weer thuis.

Wij, Sonja, Jan en Froukje, waren zijn tafeldames en heer en allen lieten we ons verwennen. 

Het eten was subliem en wat een keus.

Hier nog even wat foto’s om even dit verhaaltje rond te krijgen.

Het was super-gezellig en een feest voor iedereen en nergens een wanklank. Alle cliënten gedroegen zich, zoals het hoorde en wij? 

Wij pasten ons aan en gedroegen ons fatsoenlijk, tevreden en blij. 

Wat hebben we lekker gegeten en gedronken. Voor dit alles een dikke 10 en een tuut van de juf.

Er werd nog wat nagepraat, gebabbeld meer, ikzelf begroette nog even mijn persoonlijke vriendin Biena van dezelfde afdeling van Anne.

We konden nog kerst-cadeautjes kopen, handgemaakt en koos ik voor de engeltjes, gehaakt. Prachtig. Sonja koos nog iets anders, een ster en nog wat, ben ik glad vergeten.

Sonja en Jan vertrokken door nog een persoonlijke afspraak elders.

Het was een waar feest en toen Anne moest opstaan, was het even moeilijk, maar een stagiaire ontfermde zich over hem en bood Marlies, begeleidster, aan mij naar huis te brengen.

Aan alles komt een eind en ben ik heel benieuwd, hoe het verder met de cliënten is gegaan.

Dank jullie wel allemaal die zich hier voor ingezet hebben, dit zullen we nooit meer vergeten.

èFVé

 

ZONdag...

13 November 2022

Echt ZONdag, hij schijnt.

Ik heb me grandioos verslapen. Ik was al vroeg online. Mijn verre vriend gaat een dag/nacht uit en ik wilde hem zogenaamd uitzwaaien.

Het is min of meer gelukt en ik had nog sluimertijd. MAAR, dat werd even anders. Inmiddels bijna 10 uur en nu pas uit bed.

Laten we voor een mooie dag gaan. Mijn afgelopen dagen waren vol verrassingen, mooie, leuke en minder mooie en akelige.

We nemen een GROTE stap en gaan met/aan de ZONdag beginnen.

Heb ik plannen? Niet echt, ik zie wel hoe het gaat. In ieder geval naar Anne. Ik heb hem al een paar dagen niet gezien en dat voelt gek. Vorige week was ik er iedere dag en dan ineens zo’n afstand. Er was een reden voor. We slaan ‘m over en beginnen met een nieuwe, schone, zonnige dag.

Plannen? Nee immers, behalve Anne pesten. Was het maar waar. Anne heeft pijn en daar is even niks aan te doen. De pijnstiller wordt of is verhoogd, dus spannend hoe ik hem aan zal treffen.

Nog even over gisteravond, ik at buitenshuis, namelijk bij RoDeJo. Dat betekent bij Ronald, Desmond en Johanna. En het was heeeeeeeerlijk.

Moeilijke naam, slaan we over, wel buitenlands maar gemaakt door binnenlandse Ronald.

Helaas zijn we vergeten een foto te maken, zelfs niet eentje.

Kofta, ja...ik heb het weer.

En....was dat lekker?

Het was overheerlijk, Ronald was de kok.

Het ging allemaal op en de saus met groenten, een klein beetje, mocht ik na schooien mee naar huis.

Daar pruts ik vandaag wel wat lekkers van met noedels.

Maar eerst ontbijt, dan koffie, dan lunch en pas dan op pad naar Kloosterakker.

Als ik heel eerlijk ben, zie ik er weer tegenop. 

Als Anne pijn heeft en moe is, kom ik hem meestal slapend tegen, zit ik er 2 uren en loop weer naar huis met een bittere nasmaak. Dan komt saus kofta mij wel goed van pas. Even de mond spoelen en nagenieten van gisteren.

Ik hoop, dat Anne op zijn kamer zit/lig in de luie stoel, even privé en wij heel misschien een paar woorden kunnen wisselen.

Zal ik het hier maar bij laten? Mijn verre vriend geniet vast, RoDeJo hebben een vrije dag, ook leuk, hoop ik.

Sonja is onderweg of ter plekke. Ik zit nog in mijn nacht-klofje, ziet er goed uit, maar trek toch iets anders aan en ... we maken er wat van.

Liefs van èFVé

Belofte maakt schuld...

4 November 2022

Belofte maakt schuld en omdat die schuld al een poos in mijn gedachten is, wil ik het afronden.

Mijn lieve hulp had nog een etentje te goed, het werd trouwens een lunch. Mijn tijd ontbrak, doordat ik dagelijks naar Kloosterveste loop en al mijn uren kwijt ben.

Door diep na te denken, kwam ik tot de slotsom.

Bij een eethuis in Kloosterveste, Anders genaamd, kun je heerlijk lunchen en bovendien ligt het in het verlengde van de plek, Kloosterakker, waar ik moet zijn. Goed idee? Zeker een goed idee.

We spraken af om één uur ongeveer, ik vanaf hier met de rollator/mijn billenwagen en als ik half een op pad zou gaan, zou het lukken.

Ook Ilona had zo haar tijden, ze werkt nog bij een mevrouw en had moeite op tijd te zijn.

Ik ging met tas/laptop en al op pad en werd ik tegen gehouden. Mijn tas was open gegaan. Dat was even schrikken, een aardige mevrouw wees me erop.

Gelukkig heeft die tas allerlei ritsen en ben ik wel zo helder, alles daarachter te verstoppen. Toch nog even om de sleutel gekeken, die ik nodig zou zijn, maar dan eindelijk echt op pad.

Ik was een beetje onrustig geworden en begon sneller te lopen. Nog sneller dan snel en rende achter mijn rollator en was vergeten, dat het een raar beeld zou zijn voor mensen die ik tegenkwam. Maar...iedereen lachte me vrolijk toe en eentje deed zelfs haar duim omhoog.

Ik was op tijd en daar ging het om.

Binnen een plekje uitgezocht om even op adem te komen en daar zag ik Ilona komen aanfietsen. Ook zij had meer oponthoud gehad en was blij toch nog op tijd te zijn.

He he, we bestellen vast drinken, maar helaas onzer beider wens was niet aanwezig. Dus een variant ervan.

De kaart, onderwijl druk pratend. We hebben elkaar altijd zoveel te vertellen, raken nooit uitgepraat. Lekkere dingen allemaal. Zij koos wat lekkers en ik ging voor de kroketten.

Twee stuks met één plakje brood.

We namen onze tijd, maakten nog een foto van elkaar en genoten van het gebodene.

Waar we het zo druk over hadden? Niet belangrijk, we genieten met en van elkaar.

Nog iets voor na ons broodje?

In een vitrine zagen we appeltaart met slagroom. We keken elkaar eens aan en ja hoor, het werd appeltaart met.

H E E R L I J K. Zo vol als een tonnetje verlieten we het gebouw, Ilona nog om een boodschap en ik op naar Anne.

Dan komt bij mij weer een heel andere wereld om de hoek kijken. Maar Anne was werkelijk niet op bed, maar zat in zijn nieuwe ligstoel.

Wat een opluchting, gisteren ging zo slecht, had hij pijn en is het bed niet uit geweest.

‘s Morgens had ie weer erge pijn gehad, maar voor hem heet dat “gevoelig”.

Gelukkig weten de leidsters nu allen wel, dat het “heftige pijn” betekent, want Anne wil nooit klagen.

Ik heb zachtjes met hem gezongen. Ik de eerste regel en hij het laatste woord.

Het werd zelfs gezellig. Ik vroeg, waar hij mij van kende en dat bleek Friesland te zijn. Helemaal goed.

We gingen tellen in vele talen tot tien en hij deed erg zijn best en soms moesten we lachen om onze slechte (vooral die van mij) uitspraak.

De tijd vloog en ik kon weer diep ademhalen. De morfinepleister zat erop (zijn rug) en dat zal de pijn moeten verzachten.

Paracetamol helpt hem niet meer. Alle bewegingen gaan moeilijk en ik ben ook geen twintig meer, dus moesten we af en toe erg lachen om onze gebrekkige samenwerking.

Het voelde zoveel beter dan de dag ervoor.

Alle dames zijn dol op hem, hij is dan ook niet een moeilijke patiënt/cliënt.

Ik ben nog even in de huiskamer geweest en dan willen er altijd mensjes tegen me praten en vragen, waarom ik die dag niet in het paars ben gekleed.

Vandaag dus maar weer in het paars, ze vinden het prachtig, ik ook.

De tijd ging sneller, dan de dag hiervoor, Anne liggend in bed, maar ook de schemer deed alweer zijn intrede.

De leiding zou Anne halen en overkwam hem even daarvoor pech. Maar de leidster ging vol liefde met hem aan de slag en ik verdween in de buitenwereld, nadenkend over deze vreemde gecombineerde dag.

Snel even een hapje warm gemaakt en dit was het dan weer.

Afwachtend, wat deze/de volgende dag weer zal brengen.

èFVé