4 November 2022
Belofte maakt schuld en omdat die schuld al een poos in mijn gedachten is, wil ik het afronden.
Mijn lieve hulp had nog een etentje te goed, het werd trouwens een lunch. Mijn tijd ontbrak, doordat ik dagelijks naar Kloosterveste loop en al mijn uren kwijt ben.
Door diep na te denken, kwam ik tot de slotsom.
Bij een eethuis in Kloosterveste, Anders genaamd, kun je heerlijk lunchen en bovendien ligt het in het verlengde van de plek, Kloosterakker, waar ik moet zijn. Goed idee? Zeker een goed idee.
We spraken af om één uur ongeveer, ik vanaf hier met de rollator/mijn billenwagen en als ik half een op pad zou gaan, zou het lukken.
Ook Ilona had zo haar tijden, ze werkt nog bij een mevrouw en had moeite op tijd te zijn.
Ik ging met tas/laptop en al op pad en werd ik tegen gehouden. Mijn tas was open gegaan. Dat was even schrikken, een aardige mevrouw wees me erop.
Gelukkig heeft die tas allerlei ritsen en ben ik wel zo helder, alles daarachter te verstoppen. Toch nog even om de sleutel gekeken, die ik nodig zou zijn, maar dan eindelijk echt op pad.
Ik was een beetje onrustig geworden en begon sneller te lopen. Nog sneller dan snel en rende achter mijn rollator en was vergeten, dat het een raar beeld zou zijn voor mensen die ik tegenkwam. Maar...iedereen lachte me vrolijk toe en eentje deed zelfs haar duim omhoog.
Binnen een plekje uitgezocht om even op adem te komen en daar zag ik Ilona komen aanfietsen. Ook zij had meer oponthoud gehad en was blij toch nog op tijd te zijn.
He he, we bestellen vast drinken, maar helaas onzer beider wens was niet aanwezig. Dus een variant ervan.
De kaart, onderwijl druk pratend. We hebben elkaar altijd zoveel te vertellen, raken nooit uitgepraat. Lekkere dingen allemaal. Zij koos wat lekkers en ik ging voor de kroketten.
Twee stuks met één plakje brood.
Waar we het zo druk over hadden? Niet belangrijk, we genieten met en van elkaar.
Nog iets voor na ons broodje?
In een vitrine zagen we appeltaart met slagroom. We keken elkaar eens aan en ja hoor, het werd appeltaart met.
H E E R L I J K. Zo vol als een tonnetje verlieten we het gebouw, Ilona nog om een boodschap en ik op naar Anne.
Dan komt bij mij weer een heel andere wereld om de hoek kijken. Maar Anne was werkelijk niet op bed, maar zat in zijn nieuwe ligstoel.
‘s Morgens had ie weer erge pijn gehad, maar voor hem heet dat “gevoelig”.
Gelukkig weten de leidsters nu allen wel, dat het “heftige pijn” betekent, want Anne wil nooit klagen.
Ik heb zachtjes met hem gezongen. Ik de eerste regel en hij het laatste woord.
Het werd zelfs gezellig. Ik vroeg, waar hij mij van kende en dat bleek Friesland te zijn. Helemaal goed.
We gingen tellen in vele talen tot tien en hij deed erg zijn best en soms moesten we lachen om onze slechte (vooral die van mij) uitspraak.
De tijd vloog en ik kon weer diep ademhalen. De morfinepleister zat erop (zijn rug) en dat zal de pijn moeten verzachten.
Paracetamol helpt hem niet meer. Alle bewegingen gaan moeilijk en ik ben ook geen twintig meer, dus moesten we af en toe erg lachen om onze gebrekkige samenwerking.
Het voelde zoveel beter dan de dag ervoor.
Alle dames zijn dol op hem, hij is dan ook niet een moeilijke patiënt/cliënt.
Ik ben nog even in de huiskamer geweest en dan willen er altijd mensjes tegen me praten en vragen, waarom ik die dag niet in het paars ben gekleed.
Vandaag dus maar weer in het paars, ze vinden het prachtig, ik ook.
De tijd ging sneller, dan de dag hiervoor, Anne liggend in bed, maar ook de schemer deed alweer zijn intrede.
De leiding zou Anne halen en overkwam hem even daarvoor pech. Maar de leidster ging vol liefde met hem aan de slag en ik verdween in de buitenwereld, nadenkend over deze vreemde gecombineerde dag.
Snel even een hapje warm gemaakt en dit was het dan weer.
Afwachtend, wat deze/de volgende dag weer zal brengen.
èFVé
No comments:
Post a Comment