Zomaar een Vrijdag....

10 Februari 2023

Zomaar een dag. Zonder grote plannen ging ik op weg. Even langs de “Kiekshop” en vandaar richting het Lariksbos terug.

De Kiekshop was niks te kieken voor mij, dus over de Witterbrug, richting het bos. 

Bosje eigenlijk. Nu er bijna geen blad aan de bomen zit, zie je er dwars door heen.

Ooit wandelden we daar met onze buitenlandse vriend, toen was alles volop in bloei en groei.

Helaas was de zon er niet steeds bij, dus dat maakt alles wat triester, maar toch een paar fotootjes gemaakt.

Nog net voor ik het bos inging, langs de Bungalow’s, hoorde ik een specht en bleef staan.

Een bewoner van één der huisjes kwam bij me staan en vertelde over de spechten en wat voor geluid ze gaven.

Ik ging er helemaal in mee en plots vraagt hij: “Woon je in de Wijde Blik”?

Ik begin hard te lachen en zei: “Nog net niet”, maar maakte hem maar niet wijzer.

Dan moet ik er nog wel bij vertellen, dat de Wijde Blik een bejaardentehuis is.

Hij vertelde, dat de meeste mensen niks opmerken, maar dat ik alles hoor en zie en humor heb.

Ik gierde weer van het lachen en dacht, hier moet ik vandaan, anders heb ik straks nog verkering. 

Hij vroeg me net wat teveel, dus nam ik afscheid en ging met een goed gevoel richting het Lariks bosje.

Foto’s volgen hier.

Ook nog van het mooiste huis in onze buurt, maar alleen van de achterkant.

De voorkant was te donker, maar heus, die komt een volgende keer aan de beurt.

Al met al door de drek moeten lopen voor de juiste foto’s,  wees er maar blij mee, ik had er dus veel voor over.

Weer langs het “Oorlogsgebied” terug en nu stuur ik mijn blog naar wie wil.

Zomaar een vrijdag.

èFVé

 

 

Gewijzigde plannen...

7 Februari 2023

Gewijzigde plannen. Wat een dag. Het begon al goed en eindigde nog beter. Kan dat? Eigenlijk niet.

Eerst een lang en geweldig contact met mijn buitenlandse vriend, daarna lunch en.....op pad.

Ik ging op pad naar de Inbrengwinkel, maar kwam iemand tegen, die ik allang kende, ook al hadden we niet vaak een gesprek.

Hij vertelde over zijn schattige dochter, die helaas was gaan hemelen en dan nog wetende, in mijn gebreide trui. Wat zou je nog meer kunnen wensen.

Hij had het er duidelijk moeilijk mee, een zware taak kwam tot een eind en haar missen was nog erger.

Het leven is niet altijd eerlijk, dus vraag ik, wat hij nu zoal doet en hij vertelde me over “De ZONNEBLOEM’’. Een Vereniging, die eenzame mensen opzoekt en een praatje maakt.

Ik zeg: “Kom dan maar een keer bij mij langs”. Dat flapte ik eruit, maar daardoor vertelde hij over de mogelijkheden en de reisjes van “DE ZONNEBLOEM”.

Ik dacht, helemaal mijn ding, geef dus mijn telefoonnummer en hij weet, waar ik woon.

Ik zal gebeld worden en als het even meezit, ben ik binnenkort lid van “DE ZONNEBLOEM”. 

Hoe mooi kan dat zijn, zo kom ik nog eens ergens.

Of misschien niet, maar de gedachten alleen is al leuk.

 

Maar wat ik eigenlijk van plan was, ik wilde naar de Kringloop in de Witterstraat. Helaas bleek die juist vandaag niet open en omdat ik toch al op pad was, besloot ik Witterstraat 117 op te zoeken. 

Was al eerder gaan kijken, maar had niet het juiste nummer.

Daar woont namelijk een heel gezellig leuk mens, wat vroeger onze doktersassistente was, en wat voor één. 

Vanaf het begin, dat ik haar leerde kennen, was ik fan van haar, maar wat heel leuk was, ze leerde mij ook steeds beter kennen en voelen we als vriendinnen, ook al zit in leeftijd er bijna honderd jaren tussen, nou...dat is een beetje overdreven.

Enfin, we vinden elkaar leuk en ik zie haar en zij ziet mij en roept: “Wat een verrassing”.

Sneu genoeg moet ik toegeven, dat ik andere bedoelingen had, maar dit was ook wel héééééééél leuk.

We hebben heerlijk geteut en met een beetje geluk tover ik haar tevoorschijn.

Het werd Pablo, het hondje uit Spanje.

We dronken samen koffie, we teuten zoals we altijd doen en de tijd vliegt.

Twee schattige hondjes, waarvan Pablo en ik meteen een band hadden. Ik denk wel, dat Pablo dat met idereen heeft.

Daarentegen had Jellie niet dat gevoel, maar alles mag.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan en ook de hondjes moesten uit.

Dus Nini brengt me naar de Hoofdweg, waar ik rechtsaf sla en zij links. Nini, meid, het was weer super gezellig.

Ik ben weer thuis en zeg vol overtuiging, deze dag was een dag met een gouden randje.

Zo is het toevallig ook nog eens een keer.

èFVé

 

Lang vervlogen tijden...

5 Februari 2023

Lang vervlogen tijden.

Hierover gaat mijn blog deze keer.

Doordat mijn computer te vol is, moet ik dingen verwijderen en kom intussen van alles tegen. Leuke dingen, gekke dingen.

Sonja met Ronald zijn Solex, gekocht van zijn oom voor 2,50 gulden. Zolang geleden dus.

Maar...wat een pret heeft hij daarmee gehad.

Op een veldje, waar nu Mobil huist, reed hij met zijn vrienden over gaten en soms over zijn vrienden en ook andersom. Met een snelle rit een verhoging op en zo springend over gaten en later over zijn vrienden. Vrienden Hans en Arjan en Ronald.

Als moeder sta je dan doodsangsten uit, maar Sonja troostte mij met de zin: “Dan maken jullie toch weer een nieuwe Ronald”. Gekke meid.

Ook had Sonja een keer de Solex bereden in de buurt. Hier startte ze het vehikel, maar als ie dan reed, kon ze ‘m amper houden en rende ze ernaast, het stuur in de goeie volgorde/richting, totdat ze de Vaart naderde.

Wat deze moeke heeft moeten doorstaan met die twee spruiten, niet te geloven.

En dan Ronald, die van diezelfde Solex een motorfiets, of hoe ik het mag noemen, bouwde en ermee naar school, HAVO, reed en een hoog cijfer scoorde met zijn project.

Hoe kan het ook anders.

Helaas mocht hij er niet mee rijden, het ding was niet verzekerd en Ronald te jong.

Maarrrr, er was een oplossing. Tijdens de TT-week werd er veel door de vingers gezien en tufte Ronald dagelijks door Assen.

Prachtig, ik weet het nog als de dag van gisteren.

Mijn/onze kinderen, gouden tijden. Verleden tijden, dat ook natuurlijk.

Vergeten zal ik het nooit.

èFVé

 

Royal Australian Air Force

2 Februari 2023

Eindelijk weer contact met mijn buurtjes van RAAF. De vertaling daarvan was altijd:

Roelie, Annie, Alida en Froukje, maar sinds vandaag maak ik er: Royal Australian Air Force, van.

Zo leuk gevonden door mijn allerbeste vriend in Australië en de dames van RAAF zijn toch al niet zo blij, dat ik zeur over mijn blog met foto’s, dus foto’s van RAAF, nee die vind je hier niet vandaag.

De foto is verre van de dames, maar ik wil toch wat met de letters doen, sorry dames.

We dronken gezellig koffie met wat lekkers erbij, genoten daarna van een advocaatje met slagroom en bleven tot na 1 uur gezellig bij elkaar.

Het was dan ook al 3 maanden geleden en dat viel me zwaar.

Ik hoop, dat we nu iedere maand deze weg weer inslaan en dan misschien weer een foto van RAAF? Dit was een-malige tussen-oplossing.

Een blog van niks en toch wens ik er een blog van te bezitten, anders is die hele naam RAAF voor niets geweest.

Simpel als ik ben, houd ik hem erin, de naam Royal Australian Air Force.

Waar we het over hadden?

Gesprekstof genoeg, voor elk wat wils en de tijd vloog door onze vingers.

Hier moeten we het mee doen, de volgende wordt echt weer normaal.

Dankjewel Hank, voor de naam RAAF, ik stel het op prijs.

Liefs èFVé