Wandelingetje...

31 Juli 2021

De bedoeling was om een wandeling te maken, het werd een korte. Ergens hier niet ver vandaan is een uitzicht met drie bankjes aan het water.

Ik zag ze vaak, als ik aan de overkant richting Anne fietste. Zover ben ik gekomen, ik denk...misschien nog geen kilometer.

Daar ben ik gaan zitten met een prachtig uitzicht over en langs het water.

Mijmerend over mijn leven droomde ik weg, tot er plots een mevrouw stopte.

Zette haar e-bike neer en ging op het eerstebankje zitten, ik bezat de middelste

We begroetten elkaar en zij vertelde, dat ze heel lang in Assen woonde en toch deze plek niet kende.

Ik op mijn beurt meldde, dat ik vlakbij woonde en toch hier voor de eerste keer zat.

Ze constateerde, dat ik een Fries was en vertelde gelijk, dat zij zelf ook eentje was.

Een bijzonder treffen dus. Ik vroeg haar naast me te zitten om onszelf verstaanbaar te maken en daar begon een gesprek, dat wel een paar uur duurde.

Precies weet ik het niet meer, maar er viel veel te vertellen over en weer.

Het vrolijkte onze dag op en ook hebben we veel gelachen. Van alles wat.

De bootjes voerden af en aan.

Wat we allemaal bespraken houd ik voor me, maar dat het gezellig was, steek ik niet onder stoelen of BANKEN in dit geval.

Het werd later en later en besloten we huiswaarts te gaan.

Ze liep met me mee tot de Langedijk, waar we elkaar nog nazwaaiden. 

Roelie Dikkens is haar naam en ze woont in Marsdijk.

Ik vroeg naar haar leeftijd en ze vertelde het alsof ze stokoud was. 84 jaar, ik vulde aan met mijn 83 jaar en weer gezelligheid en verbazing wederzijds. Of het zo moest zijn.

Roelie Dikkens dus. Ze heeft mijn adres, beiden hadden we geen pen bij ons om o.a. ons e-mailadres te geven. Haar adres? Te moeilijk, ben ik vergeten.

Het was leuk. Gelukkig had ik voor eten iets op te warmen en het smaakte weer voortreffelijk.

Vrijdagmiddag, het was een leuke middag. Loopafstand visa-versa 1 1/2 km.

èFVé/FrAn

 

 

Een verrassing...

30 Juli 2021

Een verrassing overkwam me gisteren. Onze/mijn zoon met z’n vrouwtje Johanna kwamen op visite.

Dit lijkt heel normaal, maarrr dat is het niet.

Onze zoon, genezend van drie inbrengingen van stends, reed zelf. Daar word ik toch wel even emotioneel van.

Zelf heb ik al een poosje afgezien van hun visiteren. M’n darmen waren niet in staat me te waarschuwen, wanneer ze de inhoud wilden lozen en bleef ik trouw thuis.

Tuurlijk miste ik hen, maar ben al goed in het een plekje kunnen geven.

Dit was dus duidelijk een hele GROTE verrassing, ook dat Ronald zelf de auto bestuurde.

Johanna nam prachtige rozen mee en inmiddels sieren ze de tafel.

Ronald moet wel bekaf zijn geworden na de middag, die ook al avond was geworden.

Johanna niet minder. Johanna, de tuinvrouw hielp me met onkruid tussen de stenen verwijderen. Iets wat me absoluut niet meer lukt.

En dan nog wat, ze bleven eten en mocht ik met Ronald naar hun favoriete Cafetaria ons maal kopen. Zo gezegd, zo gedaan. 

Domweg geen foto’s van gemaakt.

Wie durft mij nog tegenspreken, dat ik dit een supermiddag-avond mag noemen?

Dankjewel allebei en Johanna, vanmorgen nog inspectie gehouden, je hebt je werk geweldig gedaan.

Kan ik je inhuren?

èFVé

Shit happens...

28 Juli 2021

Shit happens, vrij vertaald:  Alles kan gebeuren?

Sinds een poos is mijn lijf in opstand en ik daardoor ook. Maar deze dag, shit happens, letterlijk, anders vertaald, het begin is er en dat betekent, dat ik blij ben met de lozing.

Buikpijn is het begin van alle ellende.

Wat een raar begin van mijn blog. Toch wilde ik het zo graag van me af spugen en wel heel ver.

Mijn grote opruimwoede is begonnen en dan in de vorm van kleding opruimen.

Oh jongens, wat is dat moeilijk, alles is nog zo mooi. Ik moet wel 100 jaar worden, wil ik alles tot op de draad versleten hebben, maarrr dat doen we ook niet meer....

Alleen m’n hobby van leuke hemden onder lage halzen-shirts. Nooit had ik genoeg en nu heb ik teveel. Het is maar goed, dat mijn gewicht al jaren (ongeveer) hetzelfde is en ik dus alles nog pas van jaren her.

Maar om nu nog in een hemdje rond te lopen, met die slappe spierballen? Om op te spugen. 

Dus aan de slag, Froukje.

Van het één komt het ander. Ook dat kun je ...Shit Happens... noemen.

Herkenning? Onder de dames, vast wel.......hoop ik!

Vanmiddag naar Anne in Kloosterakker en dan maar hopen, dat ... shit happens .... niet van toepassing is. De was MOET geruild en op dit moment is er niemand, die me uit de brand kan helpen, dus gaan met die banaan.

Wat kan een mens het druk hebben, of liever gezegd, zich druk maken.

Echt duimen, dat het mag lukken, uiteindelijk zit ik wel met medicijnen op achter het stuur (van een e-bike), dus ben snel ter plaatse.

Het was goed vertoeven bij Anne van der Meulen, wel spelletjes gedaan, zoiets als: “Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en de kleur is....”. De tijd ging snel en niks “Shit Happens”. 

Ik had het net kunnen redden, donkere luchten fietsten met me mee, maar de brug ging open en dat nekte me.

Een keiharde plensbui bracht me naar huis en heb ik in de schuur staan wachten, tot het over was. Net even dat wachten voor de brug nekte me, maar ik ben weer thuis.

Dus uiteindelijk toch nog “Shit Happens”.

Daarna heb ik mezelf getrakteerd op zoiets lekkers. Anouk had het ooit gemaakt, het zat nog in de diepvries. Broccoli, stokbrood en kip/champignons in een soort kaas-saus. Ik ben echt de naam vergeten.

Ook weet ik niet, of dit wel een goeie keus was, zo snel na al die ellende. Toen at ik alleen brood en soms groentesoep.

Maarrr....het was lekker...... en wie weet, is het juist goed om de “bruine beer” los te laten.

De “bruine beer” niet door mezelf bedacht, maar dat vond ik zo’n goeie.

èFVé/FrAn