Sommige dagen, weken vliegen me door de vingers

24 Juli 2021

Deze week was een lastige op de donderdag na. Het één sluit zich en het andere kondigt zich weer aan. Misschien dat nu het eind in zicht is en het leven weer lang leve de lol mag zijn.

Dat hoeft eigenlijk ook niet helemaal, maar zonder gebreken, dat zou fijn zijn.

Gisteren bij Anne merkte ik, hoe begaan hij met mensen is - of alleen met mij?

Anne is mijn man, die sinds hij Dementie/Alzheimer heeft, zicht elders bevindt.

Ik vertelde, dat ik buikpijn had en niet heel lang kon blijven.

Hij was de eerste, die meldde, dat ik moest gaan. “Je hebt immers buikpijn!”. Bijzonder vind ik dat. Meestal is ie aan het eind van m’n bezoek vergeten, wat ik daarvoor vroeg en deed.

Als een echte heer tilde hij de wastas tot aan de lift. Als ie had gemogen, was ie mee gegaan.

Ik ben blij, dat ie zo gezeglijk is. Hij is één van de weinigen, die in het weekend niet naar huis mag en dat niet zonder reden.

Nu alweer een dag later, het voelt steeds beter, maar wanneer zijn de pijn en de gebreken over?  Ik durf niet van huis.

De was is gedaan en wacht opgevouwen om weer naar zijn eigenaar te kunnen gaan.

Geduld is moeilijk, zelfs als je al zo oud bent, als ik ben.

èFVé/FrAn