De onderkin...

26 Februari 2022

De onderkin...

Een probleem voor velen, of ben ik het alleen?

Met m’n vijftien jaren jong was ik er al mee bezig. Las erover en dacht, dat gaat mij niet gebeuren. Liep met een stapel boeken op m’n hoofd en dat kon ik al redelijk.

Nu bijna 70 jaren verder ontdek ik, dat het me niet geholpen heeft. 

Misschien liep ik wel teveel met m’n hoofd naar de grond, altijd bang om te vallen. Nu daarentegen laat ik me gewoon vallen en loop geen schade op. 

Dus.....had anders gemoeten.

Ik denk niet de enige te zijn, maar als je leeftijd vordert, ben je weer opnieuw bezig met jonger te lijken. 

Zou dat het zijn? Weer met boeken op m’n hoofd? Ik denk er nog even over na. Aan de boeken hoeft het niet te liggen, bij de inbreng liggen er zat voor een prijsje.

Een dubbel voordeel, lezen en/of schoonheidsverbetering.

Door te zoeken, wat eraan te kunnen doen, kom ik een leuke zin tegen en meld het hieronder.

Weet je, dat baby’s er al mee geboren worden? Ik denk, dat het ook voor mij geldt, ik was ruim negen kilogram, dus een dikkertje.

Helaas is die foto even niet te vinden, geloof me maar op m’n woord.

Dus zit er niks anders op dan oefeningen te doen? Misschien!

Weet je wat? Ik accepteer het en leef vrolijk verder.

Ook jouw idee?

èFVé

 

Yin/Yoga

19 Februari 2022

Sinds een poosje bezoek ik samen met m’n dochter Yin/Yoga. 

Niet wetend, wat het precies betekende, eerst dus geïnformeerd en doordat ik in eerdere tijden jarenlang Yoga beoefende, heb ik samen met m’n dochter de stap genomen.

 

Allang last van rare/ongemakkelijke pijntjes in m’n rug, daarvoor bleek dit de oplossing.

De eerste les was aftasten, maar de leidster bleek een heerlijk mens te zijn en in het normale leven zo actief en druk, dat ik mij even niet kon voorstellen, of dit kon.

Zo’n leidster met zo’n actieve geest in denken en doen en druk in doen en laten.

Maar...zodra de les begint, is ze de rust zelve en geef ik me graag aan haar over.

De oefeningen zijn heerlijk, haar zachte stem tijdens de rust-pauzes geven me alle rust, die ik niet meer zou willen/kunnen wensen.

Mijn dochter valt soms in slaap, als ze moe is. Mijn dochter, dan praat je ook over een vrouwtje met doelen in haar leven.... Ze komt ze allemaal na.

Ik ben de luiheid ten top, maar ben dan ook de oudste.

Onze kleindochter is te jong voor onze groep, zij gaat in het vervolg een stapje hogerop.

Ben er nog niet helemaal achter, uit hoeveel mensjes onze groep bestaat, dat maakt niet uit.

De stemming is heerlijk, het gevoel, tja...wat wil je.... Ik ga voor kleine pijntjes en met de tijd verdwijnen die weer.

Dat weet ik nog van al mijn jarenlange Hatha-Yoga. Een soort overwinning op mezelf.

Het lijkt, of ik ben uitverteld? Nee, er gebeurde vorige week zoiets leuks. Er was mij niks over verteld, maar onze kleindochter ging mee een proefles doen.  

Ik was zo blij en wild. Het was dan ook zo’n leuk idee, oma, dochter en kleindochter, allen in één les.

Het was heerlijk en wat nog leuker was. Nadien kregen we via de computer foto’s te zien van onszelf.

 Waar kom je dat tegen?

Onze leidster NATASCHA, had stiekem de foto’s gemaakt, onze kleindochter was de enige, die het had vernomen.

Bekijk de foto’s en maak een diepe buiging voor deze drie generaties.

Hier moest ik een blog over schrijven, het maakte me zo blij.

Dankjewel NATASCHA...

èFVé

 

R.A.A.F. Nr. 1

10 Februari 2022

Raaf, een beschermde vogel, maar niet de mooiste en ook nog de vogel met het minst mooie geluid. Bij ons zijn het de letters van onze voornamen.

Maar dit even buiten beschouwing latend, hier gaat het even over heel wat anders.

Al sinds tijden bezit ik een geweldig leuk groepje vrouwen. Ze wonen gedrieën tegenover mij in hetzelfde blok en mag ik bij hen horen.

Bezitten is niet het woord, ik mag erbij horen, zo noem ik het maar.

Eens per maand komen we samen en eerlijk gezegd, was de eerste ontmoeting even wennen, maar hoe nu onze pet staat.....lachen en genieten en zelfs soms een emotionele noot.

Het vertrouwen in elkaar is groot, de koffie met wat lekkers smaakt goed en als laatste......advocaat met slagroom. Ga er maar naast staat.

Onze leeftijden lopen aardig uiteen, maar als je eenmaal de oudste bent, zoals ik, blijf je dat natuurlijk ook.

Gelukkig kan ik hen nog bereiken zonder rollator en zijn zij allen nog goed ter been.

De foto hadden we natuurlijk iemand voor nodig en dat was de man van de buurvrouw, waar we vandaag samenkwamen.

De dames A. en A. kwamen achterom, maar ik koos de voordeur. 

Wie denkt, iets te zijn, komt voor-om, zodoende. Verschil moet er zijn.

Er wordt geteut, gelachen en via een soort rondvraag hebben we allen wel wat persoonlijks te melden en met begrip voor elkaar komen we een heel eind.

Ik ben de tel kwijt, hoe vaak we bij elkaar zijn geweest, ik moet zeggen, er groeit wat. We worden duidelijk vriendinnen, tenminste? Ik zal hen moeten vragen of ik het bij het rechte eind heb. Zo sta ik er in ieder geval in.

Wat een leuke meiden, zo ongelijk en zo spannend, allemaal met een andere achtergrond en een eigen verhaal. 

Dat komt bijna niet meer voor in buurtjes zoals de onze. Wij gaan ervoor.

Na de advocaat met slagroom stijgt de stemming. Eigenlijk moeten we daarmee beginnen, maar dat zal wel weer een raar voorstel zijn van dit ouwe mens. Daarna blussen met koffie.

Toch nog niet zo’n gek idee?

We hebben stuk voor stuk een ander leven en dat brengt juist de spanning erin en je kunnen inleven in het leven van die ander.

Misschien is dit om te lezen heel geen leuke blog aan het worden, maar dat kan me geen ene rooie biet schelen. Ik moet dit delen, het is mijn blog en ik lift de dames/meisjes gewoon mee.

Volgende keer bij de buurvrouw van deze buurvrouw als je nog begrijpt, wat ik bedoel.

Ook daar voel ik me heel welkom en zo eindig ik met de laatste zin:

Wij zijn er voor elkaar, met elkaar en maken er nog wat van.

Wat? Dat moet je me niet vragen, we kunnen nog zoveel kanten op/uit.

èFVé