De vlieg en ik...

30 Oktober 2021

Sinds een paar dagen heb ik een nieuw huisdier....

De slak had ik al eens genoemd?

Bij deze dan...

De mug is er, zodra ik beneden ben en tot vervelends toe wil ie het liefst bij mij zijn.

Ik probeer hem weg te jagen, hem zelfs te vernietigen. Tot vanmorgen.

Ik laat hem z’n gang gaan en komt ie steeds dichterbij. Inmiddels al op mijn schoot en ontdek ik hele lieve, leuke dingen.

Hij wast zich en hoe... Met beide voorpootjes het eerste deel, vooral zijn hoofd. Daarna met de achterpootjes de vleugeltjes.

Een prachtig gezicht. Ik had er wel een video van willen maken, zo mooi en zo teer.

Het zou mijn kans geweest zijn, hem te lijf gaan, kon het helaas niet over m’n hart krijgen zoiets kleins en teers te slaan.

Hij mag blijven, als hij mij maar wat minder pest en niet steeds langs mijn oren vliegt.

De mug en ik...

èFVé

 

Porsche 911

25 Oktober 2021

Beginnend met een foto genomen door Vandermill zelf.

De liefde leek wederzijds.

Een dag om niet te vergeten.

Er was eens een jongeman die stapel op auto’s was.

Nee, geen gewone auto’s.

Porsche was/had z’n voorkeur.

De liefde voor....begon rondom zijn leeftijd 7/8 jaar door een rode Porsche, die hier een nacht heeft mogen overnachten en wij er zelfs een ini mini rondje in hebben mogen rijden met Pa Anne aan het stuur.

Het heeft nog lange jaren moeten duren eer dat ventje de auto van z’n leven kon kopen.

En hier begint dan het werkelijke verhaal.

Op een mooie dag was hij in de gelegenheid een opknappertje te kopen.

Kennis van zaken had hij zelf. Had in z’n nog jongere jaren stage gelopen bij Porsche en VW.

Heeft zelfs de diploma’s op zak om een garage te starten, maar leerde eigenlijk meer om zijn eigen auto’s te kunnen onderhouden.

Die jongeman is onze zoon, de foto met garage en ventje, dat ventje is zijn zoon.

Het geluid, jeetje, zo geweldig, ik wist van verre, dat onze zoon in aantocht was met of zonder toen nog z’n vriendin, later de moeder van hun kind.

De Porsche kwam er en echt een hele mooie. 

Hij lag eronder, zat erin en poetste hem van binnen en buiten.

Ook werd er een geweldige muziekinstallatie ingebouwd.

Ik voel nog de muziek in m’n aderen trillen, in één woord geweldig.

Onze rijkdom, onze kleinzoon, heeft meerdere ritjes mee mogen maken en echt waar, voorin.

De foto’s zijn het bewijs. Ik ben benieuwd hoe hij, onze kleinzoon, dit afscheid ervaart.

Nu jaren en jaren later is het tijd geworden om de Porsche te gaan verkopen.

Leeftijd en gezondheid mede de schuld gevend, waardoor onderhoud niet zelf meer mogelijk is.

Maar.....dat doet pijn. Jaren uitgesteld, maar uiteindelijk reed de Porsche vandaag de garage uit, op naar een andere liefhebber, hoe zou dat voelen?

Gelukkig hebben we de foto’s nog. Zelfs z’n moeder, het ouwe mens, voelt het gemis mee.

Heb gelukkig wel een keer een verre reis mee mogen maken. Van hier naar Friesland. Wat voelde dat goed.

Onze kleinzoon van nu 15 jaar zat als eerste zo’n beetje in de stoel naast de chauffeur, terwijl zijn moeder overdwars achterin lag. Van de zoon voorin, daar zijn gelukkig foto’s van.

Dit is het Porsche-tijdperk en helaas kwam er een einde aan.

RoDeJo, dit was het dan, ik snap jullie gevoelens, alsof je een kind afstoot.

Mogen we via deze app en de foto’s er nog lang aan terugdenken!

Afscheid van de Porsche, WEDEROM VOOR DE GARAGE, voor het laatst, laatste foto voor vertrek.

 

Das war einmal...

 èFVé

 

Hippe vrijdag...

22 Oktober 2021

Een dag als alle anderen? Oh nee, geen mooi weer, verder alles heel goed. Mijn familie uit Friesland kwam over. We dronken koffie met een stroopwafel erbij en eerst over en weer even bijpraten.

Daarna zijn we voortvluchtig.

Het ouwe mens mag voorin en zo is onze chauffeur meerdere malen met ons aan de rit. Van hier naar daar en andersom.

Het voelde weer goed en hadden wederom veel lol, wat doorgaans ons motto is. We lieten ons niet uit het veld slaan door harde wind en regen. Nou ja, behalve m’n haar, het is al niet veel, daarna om op te schieten.

We renden onder een harde regenbui min of meer de Hippe Kringloopwinkel in en hadden reuze trek in wat warms.

Ik had weer zo mijn eisen en wilde beslist een foto van ons vieren en Gerrit-Jan gaf uiteindelijk toe en bedacht een foefje.

Wij allen in de plooi, Ger nam even een sprintje en kwam zich bij ons voegen en toen wachten op het gebeuren.

Maarrr er gebeurde helaas niets. Lachen natuurlijk. Ger liet zich niet uit het veld slaan en zette zich opnieuw in met een volgende poging.

Ons geloof zat er niet helemaal meer in. Ger deed de voorbereidingen en toen bleek, we hadden 10 snelle tellen. Ger weer snel bij ons aan tafel, er werd nog wat gezegd en we schieten in de lach.

Zagen de secondes voorbij gaan en Ger met een ernstig gezicht afwachtend en wij min of meer slap van de lach en ..... flits, de foto kwam en is nog leuk ook. Dankjewel Ger, eindelijk heb ik dan een foto van ons vieren.

Zulke uitstapjes doen we meestal zo, soms is Sonja er bij en zelfs Anouk was wel een keer mee.

Ik dacht, hebbes, binnen en verwachtte, dat dit de enige foto zou zijn, maar .... lieve lezers, Gerrit-Jan schoot er nog eentje en noemde het “De stilte”. Zoiets.

Drie etende mensjes met heerlijke warme champignonsoep.  Dat ging er lekker in.

Daarna vliegen we allemaal een kant op en komen elkaar onderweg wel weer tegen.

 Na deze kringloop en zelfs al daarvoor waren we dik tevreden.

We maken zo een dag vol, helemaal geen moeite mee.

 Er wordt weinig uitgegeven, genieten is het juiste woord.

Wat ik heb gekocht? Even denken, een col, ik had nog niet genoeg, maar ook een mooi dik vest.

Het zat er weer op. Ter afsluiting nog bij mij een kop koffie met half om half een stroopwafel/bokkenpoot. Even de echte naam vergeten.

Dag lieve familie, het was me weer een groot genoegen. Het duurt even, maar dan verlangen we hopelijk weer naar zo’n samenzijn?

Liefs van jullie ouwe tante met hopelijk een jong hart?

En speciaal een bedankje aan onze chauffeur, die ons bracht, waar we wilden zijn.

èFVé

20 oktober 2021

21 Oktober 2021

Gisteren had een mooie dag zullen zijn.

Het viel achteraf ook behoorlijk mee, maar toch...

De nacht ervoor kon dit ouwe mens de slaap niet vatten en begon aan 20 Oktober met een onwetend gevoel, wat er zou gaan gebeuren.

Waar, wat en waarvoor? Ach laat maar. De dag werd goed.

Door een afhoudend gedicht had ik zogezegd alle hekken gesloten, maar je kinderen, mijn kinderen, onze kinderen, klimmen overal overheen en laten zich niet tegenhouden.

RoDeJo, Ronald, Desmond en Johanna, kwamen rondom lunchtijd met prachtige bloemen en broodjes en beleg. Wat was ik blij en schrok van de uitspraak van Ronald.

Ik begroette hen met: “Wat ben ik blij met jullie”. Ronald op zijn beurt: “Dat hadden we niet zo gelezen”.

Ik dacht diep na en herinnerde me het gedichtje. “Was het zo erg dan?”, vraag ik. Ik ging gelijk op zoek.

Och ja, het was verre van vriendelijk. Ik denk, dat ze aan mijn gedrag wel konden merken, dat ik hun bezoek enorm op prijs stelde.

De tijd vloog voorbij, pratend en lachend, even vergetend dat er nog iemand bij had moeten zijn. Maar de stakker voelt voor mij als opgeborgen in een tehuis en werd buiten gesloten.

Anne heeft dementie en is zich nergens van bewust. Ik heb zijn leven niet moeilijker willen maken, vandaar ons feest van hem en mij niet willen vieren.

Geweldige kinderen hebben wij, dat kom je dan weer tegen.

Sonja had ‘s morgens al per app gevraagd of ik ‘s avonds bij hen wilde eten en dat heb ik aangenomen. Sonja haar Jan had het eten met veel tijd voorbereid en het was dan ook een waarlijk diner.

Eigenlijk heb ik allerlei foto’s van het geheel, maar bewaar ze voor een andere tijd.

Het was fijn hen te zien en te voelen en met hen en hun naasten het feest te vieren en deze nacht sliep ik 5 kwartieren in een uur en werd vanmorgen pas om 9.15 uur wakker.

Dank aan allen die me lief zijn en nu beginnen we weer opnieuw aan een volgend hoofdstuk...

èFVé

Vervolg Tuuttuut...

16 Oktober 2021

Vandaag een drukke dag.

Had niet gehoeven, maar wat ik wil, wil ik en daar was dit er één van.

Vanmiddag de Tuuttuut buiten gezet en ontdekt, waar Anne nu erg gemist wordt. Gisteren hem vies weggezet, dus vandaag ook zo weer gevonden.

Gelukkig deze keer de droge drek er weer vanaf gelopen.

Eigenlijk zitten de handgrepen net iets te hoog. Maar ik was al onderweg en dan om de hoek even proberen te herstellen.

Eentje lukte goed,  je raadt het al, de tweede lukte niet. Ik wilde daar niet langer te kijk staan en liep tot de volgende bocht.

Je wilt niet weten, hoe gek dat voelde, ik moest er zelf zelfs om lachen en hoopte maar, dat niemand op me zou letten.

Zolang ik dichtbij huis ben, kent iedereen mij, maar toch, gaan met die Tuuttuut met ongelijke hoogte in handvaten.

Dus om de volgende hoek weer geprobeerd en mijn kracht kwam terug en lukte het me nu wel.

Gelopen tot ik een ons woog, maar toch kwam ik op een kleine lengte van 2.7 km. Ik had heel wat meer in gedachten. Misschien de/een volgende keer?

Dit was even een kort verslag.

Meer voor mezelf dan voor mijn volgers...

èFVé