21 Oktober 2021
Gisteren had een mooie dag zullen zijn.
Het viel achteraf ook behoorlijk mee, maar toch...
De nacht ervoor kon dit ouwe mens de slaap niet vatten en begon aan 20 Oktober met een onwetend gevoel, wat er zou gaan gebeuren.
Waar, wat en waarvoor? Ach laat maar. De dag werd goed.
Door een afhoudend gedicht had ik zogezegd alle hekken gesloten, maar je kinderen, mijn kinderen, onze kinderen, klimmen overal overheen en laten zich niet tegenhouden.
RoDeJo, Ronald, Desmond en Johanna, kwamen rondom lunchtijd met prachtige bloemen en broodjes en beleg. Wat was ik blij en schrok van de uitspraak van Ronald.
Ik begroette hen met: “Wat ben ik blij met jullie”. Ronald op zijn beurt: “Dat hadden we niet zo gelezen”.
Ik dacht diep na en herinnerde me het gedichtje. “Was het zo erg dan?”, vraag ik. Ik ging gelijk op zoek.
Och ja, het was verre van vriendelijk. Ik denk, dat ze aan mijn gedrag wel konden merken, dat ik hun bezoek enorm op prijs stelde.
De tijd vloog voorbij, pratend en lachend, even vergetend dat er nog iemand bij had moeten zijn. Maar de stakker voelt voor mij als opgeborgen in een tehuis en werd buiten gesloten.
Anne heeft dementie en is zich nergens van bewust. Ik heb zijn leven niet moeilijker willen maken, vandaar ons feest van hem en mij niet willen vieren.
Geweldige kinderen hebben wij, dat kom je dan weer tegen.
Sonja had ‘s morgens al per app gevraagd of ik ‘s avonds bij hen wilde eten en dat heb ik aangenomen. Sonja haar Jan had het eten met veel tijd voorbereid en het was dan ook een waarlijk diner.
Eigenlijk heb ik allerlei foto’s van het geheel, maar bewaar ze voor een andere tijd.
Het was fijn hen te zien en te voelen en met hen en hun naasten het feest te vieren en deze nacht sliep ik 5 kwartieren in een uur en werd vanmorgen pas om 9.15 uur wakker.
Dank aan allen die me lief zijn en nu beginnen we weer opnieuw aan een volgend hoofdstuk...
èFVé
No comments:
Post a Comment