Van alles wat...

28 Juni 2021

De dag begint goed, had al menig e-mailtje en appje binnen eer ik echt opstond.

Mijn hulp kwam en ook met haar beleefde ik leuke tijden.

Nu zit ik boven te e-mailen, want anders loop ik haar in de weg en gewerkt MOET er toch even worden.

Stofzuigen is een plicht, dit ouwe mens haar rug kraakt, als ze het zelf zou moeten doen.

Ze had de buitenboel ook al gedaan, dus er is gewerkt en hoe....

We hadden elkaar veel te vertellen en zij en ik, het voelt heel goed.

Daarna nog een groot compliment ontvangen van Andrea.

Zij is de goedheid zelve en had ik voor haar een gedichtje gemaakt,  kreeg nu een e-mailtje, dat ze er blij mee is en zelfs uitprint.

Ze is ‘m dubbel en dwars waard, dat schijnt ze nog niet te weten over/van haarzelf.

De bescheidenheid in top. Ik MOEST er even wat mee doen.

De bedoeling is, samen met buurvrouw Annie naar ex-buurvrouw Grietje te gaan. 

We gaan op de fiets en hier volgt later een verslagje.

Terug van weggeweest, het was beren-gezellig en nu pas weer thuis. 

We zijn goed verwend en niet alleen met koffie en thee, ook met gezellige praatjes en onder onsjes.

Helaas geen foto’s gemaakt, zelfs geen tijd voor gehad, het was voorbij, eer ik daaraan dacht.

Ze wonen er prachtig en uitzicht tot ginder en dat is voor de ex-buren heel fijn, geloof me.

Buurvrouw Annie wilde nog een klein stukje om, wat eigenlijk niet de moeite waard was, maar het weer lijkt verraderlijk en nu kon ik de ramen weer open en bloot maken, zodat ik niet in een donker gat leef.

Dit was een prima dag, de hondjes van de familie aanvaardden ons met liefde en we hebben een prachtige verdieping van het appartement mogen zien en buiten op balkon mogen zitten.

Grietje is dol op planten en de tuin mist ze echt wel, dat snap ik volkomen. Geert zag er best fit uit en samen worden ze daar ouder, dat geloof ik zeker.

èFVé/FrAn

 

Anne was blij...

26 Juni 2021

Anne was erg blij, dat ik kwam. Ik had er m’n bedenkingen bij en zag er enorm tegen op. Nooit had ik ‘m zolang zonder bezoek gelaten.

Ik weet, dat hij de dagen niet telt, maar stel, hij kent me niet meer. Dan is dat mijn schuld en dat zou ik hem niet graag aandoen en ook mezelf niet. Het is al erg genoeg, dat ie niet weet, waar hij mij van kent.

Anne mist Ronald en dat is zo goed, dat ie zich herinnert, dat Ronald niet geweest is. Hij wilde er alles van en over weten. Dat heb ik niet gedaan. Gewoon ziek zijn, kan natuurlijk ook een poos zijn. Hij wilde weten, of Ronald niet naar z’n werk ging en of dat wel kon, waar hij werkt.

Ik was erg verbaasd en heb vandaag weer wat geleerd.

Annemieke, één van de leidsters, trok m’n aandacht, soms is dat wel goed, maar na een poosje heb ik wel gezegd, dat ik voor hem moest kiezen, want...ik herkende z’n gedrag. Hij ging weer timmeren. Dat deed ie hier thuis ook, of met de voeten stampen of met de handen op de leuning timmeren.

Tenslotte kom ik voor hem en dan na zo’n lange poos.

Ik gaf hem alle aandacht.

Bij het weggaan bracht ie me naar de lift, mijn was-tas dragend. Hij is zo’n gentleman. De tas was overvol.

Toch moest ik nog voor boodschappen, had ik al in lange tijd niet kunnen doen. Was dan ook afgeladen en met de was en met de boodschappen. Mijn fietstas was al vol en heb ik nog een tas aan m’n zadel moeten binden.

Uiteindelijk bleek m’n accu zo leeg, dat ik erg langzaam kon/moest fietsen en kwam daardoor bekaf hier aan.

Ik had Ronald beloofd te komen, het zat er even niet in. M’n fiets moest aan de lading en het was me te benauwd buiten om te voet te proberen. Ben al tijden niet meer aan een echte wandeling toegekomen.

Uiteindelijk Ronald en Johanna geappt, dat het me niet lukte. Was niet erg, ze hadden inmiddels visite van vrienden, dus dat viel weer helemaal goed.

Ben hier boven een poos op bed gaan liggen, over m’n fouten na liggen denken en besluit nu mezelf toch maar te accepteren en gaan denken over het hapje wat ik nu zal gaan eten.

Het is inmiddels half zeven, dus hoog tijd.

Klagen, klagen en nog eens klagen. Iets waar ik zo’n hekel aan heb en nu tik ik een mail vol klachten.

Enfin, het is mijn e-mail, niemand hoeft het te lezen. Ik zet er nu een PUNT achter, een dikke punt, zie boven.

èFVé/FrAn

 

TT Week

25 Juni 2021

TT-week, ik krijg er weinig van mee. Eigen schuld dikke bult.

Ik kom amper de deur uit, nee...ik ben niet ziek, wel ziek van mezelf. Voel me aller-belabbertst. Niet een goed gekozen woord, dus ook niet te benaderen hoe ik me voel.

Vooral gisteren...

Kreeg een telefoontje over mijn echtgenoot. Hij was gevallen. Ook al viel het allemaal mee en was er alleen een plekje op z’n been, dat goed verzorgd werd, bij mij gingen allerlei bellen rinkelen.

Ik voelde me goed, Anne woonde op een plek, waar hij zich inmiddels thuis voelt en ik kan hem bezoeken met of zonder wasgoed wanneer ik wil of kan.

Dat overdrijf ik niet, wil ook buiten Anne z’n opname weer een leven opbouwen, dus ... rustig aan. Ik dacht ook, dat het goed ging met hem en met mij, maar even nadenken over het gebeurde, gebeurde er iets in mijn hoofd.

Anne mag niet lijden. De pijnen die hij heeft in nek/schouders en armen zou genoeg moeten zijn.

Tuurlijk zou ik graag willen, dat ook dat stopte, maar met 89 jaren jong kun je niet alles meer verwachten en hij gedraagt zich er geweldig onder. Noemt het een beetje quasi-lachend en dat neem ik mee naar huis.

Ontdek op foto’s, dat ie z’n kraag omhoog heeft, weet dus, de pijn is er nog. Oké, vandaar gaan we verder.

Maar als ie dan gevallen is, draai ik door. Het is goed afgelopen, maar het had anders kunnen gaan en die gedachten gaan met mij aan de haal.

Ik had een misse dag, huilen en nog eens huilen en uiteindelijk naar bed gegaan. Geprobeerd mooiere gedachten naar boven te halen, wat me deels lukte, maar pas vandaag ben ik er weer helemaal.

Er was bovendien een uitje gepland met m’n geliefde familie, wat helaas door ziekte over ging. 

Vandaag ga ik naar Anne, overtuig me van wat er nog speelt qua pijn, ook al kan ik er niks aan doen.

Hem mag niks overkomen. Een wens, laat hem in de nacht gaan hemelen, hij heeft z’n mooiste jaren erop zitten. Echt gelukkig zie ik hem niet meer worden.

Klaagliederen van Jeremias, sorry hiervoor. Ik moest het even kwijt en begin met een schone lei, liefst zonder tranen, daar word ik zó lelijk van.

èFVé/FrAn

 

Gisteren...

23 Juni 2021

De geboortedag van Heit, mijn man z’n vader.

Maar dat even terzijde...

Mijn echtgenoot is al een poos opgenomen in een tehuis vanwege Dementie/Alzheimer. Ik krijg daardoor maandelijks een rekening. Betaalde die trouw per overschrijfkaart.

We besloten, onze dochter en ik, dat het ook anders kan en zou het automatisch geregeld worden.

Ik ben een oen in dat soort zaken en regelde zij dat.

Kreeg ik een herinnering. In de overgang van/naar was even iets niet goed gegaan.

Ik, die bijna niks vertrouw, op zoek naar de overschrijvingen. Laat ik die maand nog geen afschrijvingen gehad hebben en dus niks kan nakijken.

Heb zoveel over de kop gehaald, denkend, dat ik juist die maand het niet in de map had gedaan. Zonder resultaat.

Mijn steun en toeverlaat gebeld en ze stuurt het overzicht. Het blijkt inderdaad niet betaald. Dochterlief maakt het over, alle handelingen met geld kunnen mijn beide kinderen, ingeval hun moeder ook ineens wegvalt.

Niks aan het handje? Ik kijk alle overschrijvingen nog eens na met haar appjes en zie ineens, dat het wel betaald is, maar wat later.

Ik waarschuw haar onmiddellijk, maar de betaling is inmiddels al gedaan.

Ik denk, zal ik eens flink zijn en regel het zelf. Bel de instantie. Je wilt niet weten, hoelang dat duurde, maar ik was een flinke meid en bleef aan de lijn. Je gaat van Instantie naar instantie eer je de juiste hebt en pas dan begint het echte wachten.

Eindelijk na meer dan een half uur kreeg ik een dame aan de lijn. Ik geef keurig alles door en ze zegt: “Kunt U aangeven, wanneer het betaald is?”. Ik wel, dus zeg de datum.

Zegt ze tegen mij: “Dat is vandaag mevrouw, die is nog niet binnen, 22 Juni.”

Ik zie mijn fout en begin zo hard te lachen en bied m’n excuses aan, bijna niet uit m’n woorden komend. “Fijne dag”, zegt de dame aan de andere kant en ik probeer haar ook zoiets te wensen en proest het weer uit.

Onze dochter heeft gelijk, ik ben te oud voor die rotzooi.

Ze komt hier ‘s avonds bij me eten, wat heel leuk is en ik vertel haar het gebeurde. Heeft ze zelf met iemand zo moeten lachen, dat ik het weer eens niet door had, dat de overschrijving, die ze me stuurde, net was gedaan.

Ach nou ja, lachen is gezond? Ik moet nog veel leren, maar lukt me dat nog?

èFVé/FrAn