25 Juni 2021
TT-week, ik krijg er weinig van mee. Eigen schuld dikke bult.
Ik kom amper de deur uit, nee...ik ben niet ziek, wel ziek van mezelf. Voel me aller-belabbertst. Niet een goed gekozen woord, dus ook niet te benaderen hoe ik me voel.
Vooral gisteren...
Kreeg een telefoontje over mijn echtgenoot. Hij was gevallen. Ook al viel het allemaal mee en was er alleen een plekje op z’n been, dat goed verzorgd werd, bij mij gingen allerlei bellen rinkelen.
Ik voelde me goed, Anne woonde op een plek, waar hij zich inmiddels thuis voelt en ik kan hem bezoeken met of zonder wasgoed wanneer ik wil of kan.
Dat overdrijf ik niet, wil ook buiten Anne z’n opname weer een leven opbouwen, dus ... rustig aan. Ik dacht ook, dat het goed ging met hem en met mij, maar even nadenken over het gebeurde, gebeurde er iets in mijn hoofd.
Anne mag niet lijden. De pijnen die hij heeft in nek/schouders en armen zou genoeg moeten zijn.
Tuurlijk zou ik graag willen, dat ook dat stopte, maar met 89 jaren jong kun je niet alles meer verwachten en hij gedraagt zich er geweldig onder. Noemt het een beetje quasi-lachend en dat neem ik mee naar huis.
Ontdek op foto’s, dat ie z’n kraag omhoog heeft, weet dus, de pijn is er nog. Oké, vandaar gaan we verder.
Ik had een misse dag, huilen en nog eens huilen en uiteindelijk naar bed gegaan. Geprobeerd mooiere gedachten naar boven te halen, wat me deels lukte, maar pas vandaag ben ik er weer helemaal.
Er was bovendien een uitje gepland met m’n geliefde familie, wat helaas door ziekte over ging.
Vandaag ga ik naar Anne, overtuig me van wat er nog speelt qua pijn, ook al kan ik er niks aan doen.
Hem mag niks overkomen. Een wens, laat hem in de nacht gaan hemelen, hij heeft z’n mooiste jaren erop zitten. Echt gelukkig zie ik hem niet meer worden.
Klaagliederen van Jeremias, sorry hiervoor. Ik moest het even kwijt en begin met een schone lei, liefst zonder tranen, daar word ik zó lelijk van.
èFVé/FrAn
No comments:
Post a Comment