Na de nacht komt de dag

27 Januari 2020

Na een nacht vol onrust, volgt er weer een dag.

Anne is alweer bij de Vierackers, denk ik. Hij is al een poos geleden opgehaald. Voor mij voelt het alsof ik mijn kind in de schoolbus zet, zwaai ‘m dag en tot later.

Is het echt nodig, dat ik dit vijf dagen ga doen? Het zal weer wennen worden. Drie dagen is best al veel.

De nacht was erg onrustig. Het regende hard en dan is het erg veel lawaai op de rolluiken. Misschien dat Anne daardoor steeds onderweg was.

Wie zal het zeggen...

Slapen lukt voor hem ook minder, doordat ie spierpijn in z’n nek heeft en het ledikant niet in de juiste stand kan worden gezet. Er zit geen beweging meer in.

Hij wil z’n hoofd hoger hebben, dat kan ook, ware het niet, dat Anne, lenig als ie is, steeds op dat deel springt om in bed te gaan. Ik denk, dat het stuk gegaan is daardoor.

Eens sportman, altijd sportman.

Even een beeld uit het verleden, als een leeuw op de fiets, als een hoogspringer op bed en een wandelaar van kilometers.

Dat was mijn Anne.

Het springen op bed is van nu, dat presteert ie nog dagelijks.

En ik maar roepen: “Nee, Anne, niet doen !!!”.

Het leed is inmiddels al geschied. Er zit in het hoofdeinde van het bed geen beweging meer in.

Ik had gisteravond onder het matras een kussen gelegd, zodat ie hoger lag.

Vroeg hij vanmorgen: “Weet jij, wie dat gisteravond gedaan heeft ???”. Hij vond het vreselijk, had er zo’n last van gehad.

Ik zal m’n hersenen weer moeten pijnigen om te bedenken, hoe het nu op te lossen is.

Het fietsen kan hij niet meer, het hoogspringen dus wel en met wandelen spant hij de kroon ten opzichte van mij.

Iedere week traint hij met de Fysio-therapeute en dan zien we, hoe lenig deze man van acht en tachtig jaar nog is.

Ik maak een diepe buiging.

Geen wandelweer vandaag, tevens geen fietsweer.

Helaas...

Hopelijk vermaken ze zich bij de opvang bij de Vierackers Donk met leidster Liesbeth en hulpjes.

FrAn