Nachtelijk dwalen...

20 Januari 2020

Vannacht dwaalde Anne weer rond.

Meestal wacht ik even, of er weer rust in de tent komt, toch lukte dat deze keer niet. Deur open, deur dicht.

Misschien zocht hij de WC? Dus toch maar snel naar beneden.

Een wonderlijk verhaal kreeg ik te horen. Hij had geslapen in het grote gebouw en moest nu hier beneden zijn.

Even ter uitleg, sinds we rolluiken voor de beneden-ramen hebben, heet het “Het gebouw”.

Ik vraag nog even, of ie wel weet waar de WC is? Wist ie niet, dus neem ik hem aan de hand mee en breng hem waar hij moet zijn, in de WC.

Zelf blijf ik op de trap zitten en wacht tot hij klaar is. Blij kijkt ie mijn kant op en samen gaan we de kamer in, ik wijs hem z’n bed en Anne laat zich lekker toestoppen. Ik knuffel hem nog even en zeg: “Tot morgen, Anne”.

“Tot morgen”, roept Anne terug, terwijl ik al in de gang ben.

He he, hij ligt weer. Nog een poos liggen wachten, of er nog wat zou gebeuren, maar de rust was er weer.

Goed 6 uur. Anne gaat naar de WC en komt daarna de trap op. Ik vang hem boven op en hij kijkt nieuwsgierig in de kamer, wat eerst ons beider slaapkamer was. Hij lacht en zegt: “Ik ben verkeerd” “Ja”, zeg ik en samen gaan we weer naar beneden.

Ik wijs hem z’n bed en zeg nog, “Nog even, dan kom ik je roepen?”.

Anne heeft er niet op kunnen wachten, hij was al eerder op.

Het valt me op, dat de maandag toch moeilijk blijft. Hij vertelde ook nog, dat hij zich niet goed voelde. Dat gebeurt vaker op de maandag.

Ik was hem, kleed ‘m gedeeltelijk, laat hem zelf de rest doen en Anne klaagt nergens meer over. Ik dek de tafel, zorg, dat ie z’n pillen neemt en wacht af. Niks meer aan het handje, we gaan vrolijk verder.

Deze keer was het een hele lieve man, die Anne van mij, ik voel me een gelukkig mens. Zo word ik er minder moe van.

Huub, de chauffeur, kwam hem halen en ze babbelden al gezellig toen ze samen richting het busje gingen.

Mijn vriendinnetje, die al in de bus zat, wenste me “Goeiemorgen”, ik wenste het haar ook terug. Deze keer was ze verder rustig en keek voor zich uit.

Anne zat op z’n plek, deed de gordel om en Huub praatte met beide reizigers. Nog even met mij en daar gaan ze.

Ik zwaai hen de hoek om en zie ze vanmiddag wel weer.

FRAN