In het verleden...

12 Januari 2020

Toen onze jeugd nog kinderen waren en onder moeders paraplu, herinner ik mij nog een heel geinig voorval.

Ook om te laten weten, welke man Anne vroeger was.

We moesten naar zijn ouders, iets tekenen bij een Notaris en Anne besloot op de fiets te gaan. Op de sportfiets uiteraard.

Hij moest al vroeg van huis en ik zou de tas met kleding meenemen in de auto. We hadden dus ruim tijd, op de fiets was het nogal een eindje.

Anne dag gekust, geld mee voor bellen in geval van..... Toen waren er nog geen mobieltjes.

Ik maakte in alle rust zijn tas klaar, zodat ie weer netjes voor de dag zou komen en maande de kinderen te stoppen met hun spel, zoiets.

Dat duurde twee keer zo lang en zo breed, bij wijze van spreken en toen eindelijk iedereen gereed was en in de auto zaten, eerder was ik niet gerust, kwam ik aan de buurt. Alles afsluiten en hup, in de auto en gaan met die banaan.

Ik wilde Anne nog zo graag tegenkomen onderweg. Eigenlijk weet ik niet meer, of het me gelukt is, maar dat doet ook niet ter zake.

Aangekomen bij m’n schoonzus en zwager ontdekte ik, dat ik Anne’s tas met kleding was vergeten. Dat was wel even een dingetje. Ik kan meestal niets anders doen dan lachen. Tijd om te halen had ik niet, het is een uur rijden.

We wachtten op Anne om daarna te bedenken wat eventueel een oplossing zou kunnen zijn. Mijn zwager is wel twee keer zo breed en ook groter dan Anne.

Anne kwam en bleef er rustig onder. De kalmte zelve.

M’n schoonzus, een kanjer van nature, bedacht zich niet en begon kleding van Kees op maat van Anne te maken. De broek in de taille was oké, maar die kont...die leek verloren. 

En ik maar lachen.

In het dorp woonde een man,  omdat z’n broeken zo ruim zaten, kreeg hij een bijnaam. Ik kon alleen aan hem denken, ook al kende ik die goeie man helemaal niet.

Ik dacht niet na en zei lachend: “Bram zonder kont”. We konden niet anders dan lachen.

Maar mijn Anne moest wel zo met z’n Vader naar de Notaris. De handtekening is zonder pardon gezet, maar het gebeuren ben ik NOOIT vergeten.

De kinderen merkten amper of niks van het gebeuren, misschien dat, als ze dit lezen, nog wel een glimlach kunnen laten zien?

FRAN