Moeilijk uit te leggen...

31 Januari 2020

De nacht was prima.

Vijf uur begon het theater weer. Te vroeg volgens mij, wat doe je eraan?

Vanmorgen toch even geprobeerd door te dringen, dat het zo eigenlijk niet moet. Dat na de plasbeurt het bed nog best nodig is.

Anders wordt de dag te lang. Anne keek me aan met die mooie bruine (honden)ogen en reageert wat raar.

Volgens hem is ie dan wakker en dan sta je op. Ik was het er niet mee eens en zei, dat hij toch beter dan het bed moest houden.

Dat mijn wekker ook vroeg afloopt en we nog tijd genoeg hebben.

Als het steeds zo zou gaan als nu, dan wordt het heel moeilijk hier thuis te blijven, leg ik hem uit.

“Wie zegt dat!”, zegt ie minder vriendelijk. “I care”, geef ik als antwoord en vertel, dat er al over gesproken is, dat er iets moet veranderen.

Beiden zijn we daarna stil...

Dat sneue hoofd kijkt me aan en ik smelt wederom.

Ik geef hem een kus. Eerste foutje.

Zo deed m’n zus het vroeger met haar hondje. 

Ze mopperde op hem, het beestje dook ineen en dan gaf ze hem een hondensnoepje.

Ik weet, de vergelijking gaat niet helemaal op, maar toch.....ik zit fout.

De rest van deze morgen gaat zonder woorden verder, ik denk na over m’n fouten en Anne? Ik weet niet, of hij erover nadenkt, het zelfs maar snapt.

Gelukkig kwam de chauffeur weer vroeg. Deze keer Peter.

Ik steel nog een kusje van Anne en zwaai hen na.

Hier laat ik het bij.

Moet even tot mezelf komen...

FRAN