Nog steeds moeilijk uit te leggen...

31 Januari 2020

Anne kwam vrolijk terug van de Vierackers, maar naarmate de tijd vorderde, werd alles alweer moeilijker voor hem.

De WC was al een probleem, ik heb hem er naartoe gebracht.

Gegeten hebben we samen, alhoewel alles heel traag ging. Volgens hem had ie al gegeten en doordat ie nooit zo’n eter is, bleef ik zitten tot hij in ieder geval z’n bordje leeg had.

Geef ik hierin toe, is het hek van de dam.

Verder was ie erg stil en weet ik niet, waar hij mee zat. Ik neem dan aan, dat ie moe is en doe voor hem de TV aan op een stukje sport. Gekeken heeft hij niet, hij las de krant.

Ik weet dan, hij is niet echt helder en zo was het de hele avond. Steeds op z’n horloge zien, ik werd er erg onzeker van, maar wilde toch tien uur proberen te halen, anders is ie morgen weer zo vroeg.

Tien voor tien ging Anne zich uitkleden en ben ik ook de aftocht gaan blazen, niet voordat ik hem eerst met alles help en hem de WC steeds opnieuw weer moet laten zien.

Mijn angst voor vannacht is dus dat deel. Ik heb het licht in de WC aan en de deur wijd open. Dat vond Anne een goed idee. Ik ook en we zullen zien of het de oplossing is.

Ga ik rustig liggen? Dat moet je kunnen en ik kan dat niet. Als ie laat zwerven door huis, wil ik er dus zijn voor hem.

Probeer naar bed te gaan en m’n oren de kost te geven. Morgen zien we wel weer en ga ik hiermee verder.

Voor nu welterusten en vooral voor Anne.

Welterusten zeg ik? Anne is alweer op, zoekt z’n schoenen. Een raar verhaal, ze willen z’n schoenen stelen en ze staan onder die kar. Samen gaan we op zoek naar “die kar”.

Uiteindelijk raak ik in paniek en zeg, dat ie hier niet kan blijven wonen. Zegt ie lachend, dat ie hier ook niet woont.

Ik durf niet naar bed. Verschrikkelijk is dit, ik ben niet sterk genoeg, een zwakkeling, weet niet meer, wat ik moet doen. Hij lacht me uit, dat vind ik goed, boos is ie gelukkig nooit. De kar hebben we niet gevonden en de deuren zijn gecontroleerd.

De schoenen blijven waar ze zijn en NU WIL IK RUST !!!

De rust is gekomen, slapen was moeilijker.

Eén keer ben ik beneden nog nodig geweest, weer voor de WC, maar verder ging alles gesmeerd. De wekker liep af en ik ben naar hem toegegaan, hij was alweer op sinds zes uur.

Ik vroeg of ie nog even wilde gaan liggen, dat ik me echt even moest douchen en....rara....het is gelukt. Ik heb gedoucht en ben klaar voor de dag.

Het kan dus wel, moet ik dan altijd eerst boos zijn? Alhoewel iedere keer is anders.

Dit is mijn verhaal, misschien lijkt het niks, voor mij was het heel wat.

Dit verdient geen schoonheidsprijs en een plaatje zit er dit deel van vandaag niet bij.

FRAN