Dementie...

27 Februari 2020

Dementie, leg me dat eens uit?

Sinds we Anne hebben ingeschreven, lijkt het, dat alles gemakkelijker gaat. Niet veel strubbelingen.

Wel de weg kwijt in huis, maar als je vier keer per week overdag ergens anders bent, tja.....denk daar eens over na.

Als Anne ‘s avonds niet meer weet, waar hij slaapt en we erover praten, dat hij mag slapen, waar z’n bed staat, zegt hij: “Ik ben er geen baas meer over, waar ik mag zijn”.

Dat heb ik me erg aan getrokken. Zo lijkt het ook. Sterker nog, het is zo.

Hem wordt weinig meer gevraagd. Ik probeer wel hem van alles op de hoogte te houden, maar vergeten is het woord, wat bij dementie hoort.

Hij is soms zo lief, bij voorbeeld, als ik ziek ben en zoals gisteravond met spierpijn.

Hij zet m’n bankje voor de voeten neer.

Dan wil ik hem wel opvreten.

Ik word er zo ontdaan over, als ik dit zo opschrijf en overlees. Ik neem even afstand. Schrijf vanmiddag verder.

Pas terug van kapper, boodschappen etc..

Tevreden tot zover. Nu bedenken, waar ik Anne blij mee kan maken. Bahmie is de bedoeling, rijst mag ook, hij mag kiezen. Blij met eten is hij nog nooit geweest. Was dat maar zo.

Toch komt hij iedere keer weer opgeruimd van de Vierackers vandaan. De keus van vier dagen is gelukkig goed geweest. Zo spreekt hij andere mensen en krijgt zelfs vrienden. Hier in onze buurt zal dat niet gauw gebeuren.

Het lijkt zelfs, dat de mensen er bang voor zijn, het niet snappen en het geduld niet hebben.

Ik heb pas weer een prachtig gedicht gelezen, zal ik mijn best ook weer eens voor doen, ik zit zo barstens vol van Anne en zijn dementie.

Het moet me lukken...

FRAN