5 Februari 2020
Vanmorgen
een moeilijk begin, Anne voelde zich ziek en inderdaad z’n hoofd voelde klam
aan.
Ik
adviseerde de dokter te mogen bellen, maar kreeg geen commentaar of antwoord.
Anne deed
de nodige dingen, samen met mij, maar gepraat werd er niet.
Ik voelde
me verplicht thuis te blijven, maar toen de chauffeur al vroeg kwam en Anne
niet klaar was, liet ik de man binnen en Anne deed de schoenen aan, ik gaf hem
een knuffel en zwaaide hem na.
Erg
rustig was ik er niet onder en mailde naar de opvang. Een anderhalf uur later
heb ik nog gebeld en de leidster verzekerde me, dat ze goed op hem zou passen.
Ze vroeg nog wel, of ik vond, dat ie achteruit ging.
Daar was
ik het helemaal mee eens...
Ik had
een gouden tijd met Kina, mijn ex-buurvrouw-vriendin.
Koffie gedronken met iets
erbij en bijna de hele Ikea door gewalst en ik heb zelfs, volgens mij, nuttige
dingen gekocht.
Ik kom er n.l. nooit en ik houd erg veel van deze
toonzaal/winkel.
Hopelijk
heeft Kina het ook wel fijn gevonden, alhoewel haar enige aankoop voor 5 euro
was en die van mij ruim 24 euro.
Dat over
tig jaren gerekend valt het nog mee, toch?
Kina komt
er bijna wekelijks, ze woont er in de buurt en haar kinderen komen er ook
graag. Een goedkoop vroeg ontbijtje trekt al aandacht, maar daarvoor waren wij
te laat. Ik had al met Anne ontbeten, ik zou anders ook bang zijn, dat hij ook
niet zou willen ontbijten.
Kina is
weer huiswaarts, maar niet nadat zij en Anne elkaar even geknuffeld hebben en
erg moe is ze weer in haar auto’tje met die mooie achterkant richting Groningen
gegaan. Ze heeft er veel voor over gehad om mij dit plezier te gunnen.
Zulke
vriendinnen zijn goud waar.
Mijn
verhaal voor nu sluit ik af met een dankwoord aan de vriendin, Kina genaamd.
Lieve
schat, ik heb zo’n fijne dag gehad en bovendien zoveel mogen vertellen over de
toestand hier.
Je bent
de liefste vriendin aller tijden...
Knuffels
te over,
FRAN
No comments:
Post a Comment