Valentijn?

14 Februari 2020

Gisteren toch nog kunnen lopen, visa versa de Jumbo en weer boodschappen gehaald voor noppes. Dat bevalt me wel. Daar moet ik Huub nog maar eens goed voor bedanken.

‘s Avonds waren Ronald en Desmond hier en daar geniet ik altijd erg van. Ronald toverde schaatsen voor TV. Wij hadden er beiden niet op gelet. We zien bijna nooit meer een programma uit, maar schaatsen, dat is geweldig voor Anne. Ik hoorde hem mee mompelen.

Ron en Des zijn al vroeg weer vertrokken, Desmond moet nog een dag naar school. Verder volgende week vrij en als het Anouk past, gaan Desmond, Anouk en ik een pizza’tje pikken, Anouk mag kiezen.

Holadijee, asse ge mar leut hét.

Terwijl ik Anne klaar maak om in bed te gaan, is Anne ineens erg in de war. Waar die dingen van de schaatsen zijn gebleven, die had ie vanavond nog onder. Ik laat alle kleding zien en de sokken, meer is er niet. Anne gelooft me niet, hij had toch echt die dingen van de schaatsen nog onder.

Ik vertel, dat we morgen verder zoeken, dat ie ze in bed toch niet aan mag.

En nu maar hopen, dat ie vannacht niet weer op zoek gaat. Die rustige nachten bevallen me zoooooooo goed.

Alhoewel hij gistermorgen voor zes uur alweer door huis banjerde.

Voor nu...welterusten allemaal, mijn dag zat er echt op.

Ook deze morgen voor zessen was Anne al weer op zoek. Later bleek, hij was naar huis geweest. Ik denk echt, dat de Vierackers z’n thuis is.

Hij lag wel keurig weer op bed, kleding was wel zoek, overal lag wat door de keuken verspreid. Schoenen ook.

Volgens mij zou hij ‘m gesmeerd hebben, als hij de sleutel had kunnen vinden.

Pas zei hij, dat we nu toch maar naar huis moesten. “Voor mij te ver lopen Anne”, leg ik ‘m uit, “ het busje komt zo”.

Even over half negen, Anne alweer onrustig, ze vergeten me.  “Ik weet zeker, dat de bus zo komt en onderwijl, daar is ie al”, meld ik.

Ik houd het erin, dat hij hier niet thuis is, dan klinkt ergens anders altijd beter, toch? Wens me maar sterkte, vandaag ga ik met Sonja tehuizen bezoeken om Anne een plekje te geven voor de rest van z’n leven. Vreselijk, nu ik die zin overlees. Gelukkig is er een wachttijd. 

Met Sonja op pad is altijd een zegen, nu voelde het wat anders. Cerestate voelt heel goed, ook de plek zo midden in de stad. Veel te zien voor Anne, hij is nogal nieuwsgierig.

Maar....de stad zelf interesseert hem niet zo erg. 

De kamers met bed zien er super uit, daar zou hij z’n eigen dingen doen, krant lezen, TV zien.

Er is een gezamenlijke zaal, maar zou hij er ooit zelf naartoe gaan?

Ik betwijfel het. Wachttijd een half tot een jaar.

Slingeborgh, tja....daar mogen we niks zien, alleen als we ‘m inschrijven en dat vertik ik. 

Eerst zien, dan kopen, toch?

De Vierackers, daar zijn we niet geweest, moet ik nog van alles informeren en is erg ver voor mij om te bezoeken, toch is daar de omgeving waarvan hij houdt en bekend is.

De opvang noemt ie al z’n thuis.

Moet ik mijn problemen om er te komen vergeten en maar zien wat me lukt? 

Moeilijke beslissingen, eigenlijk is eentje maar mogelijk.

Tussen al die bezoekjes door hebben we geluncht, dat was heel goed, behalve dat er in m’n rauwkost, sla wel te verstaan, een vies/smerig stukje klit van haar bevond. Gatver.

En dan te weten, dat ik er graag eens met Anne naartoe zou willen gaan om ook eens wat anders mee te maken dan de broodjes thuis en de Vierackers.

Soepje erbij.

Voor de prijs hoeft het niet over te gaan, maar dat smerige plukje haar in m’n rauwkost geeft je toch wel te denken.

Gelukkig ben ik niet meer zo’n lastig mens dan in ‘t verleden, maar vies blijft het.

Wilde het zelfs zeggen, maar bedacht me.

Schrijf het nu even van me af. Jakkes, jakkes bah.

Dit was ons dagje...

FRAN