20 Februari 2020
Deze week gaat het gebeuren,
Anne inschrijven op/in meerdere tehuizen.
Het voelt als een afscheid voorgoed.
Een wachttijd van ongeveer een jaar. Moet je je indenken, die mensen
moeten dan allemaal eerst doodgaan en dan mag mijn Anne. Wat een vreselijk
idee.
Ik wil er even niet aan denken en schuif het voor me uit.
Het is weer een nieuwe dag met nieuwe kansen.
Anne naar het busje
gebracht. Peter is vandaag de chauffeur.
Een aardige man met een volle bos
haar, wat je niet meer verwacht op zijn leeftijd.
Anne stapt de bus in en ik zeg luid en duidelijk: “Ik wil een smok”.
Trouw als een hondje komt ie terug en geeft me, wat ik vraag.
Peter kijkt heel vreemd naar mij en ik zeg: “Jij heb vast al eentje
gehad”. “Nee”, zegt hij en ik snel er overheen: “Ik heb niet meer”. Peter kijkt
me wederom vreemd aan en denkt na.
“Die smok”, roept ie lachend, “ja dat is wel in orde hoor” en lachend
stapt ie achter z’n stuur. Beiden, Anne en hij, zwaaien en daar gaan ze.
Anne is wederom de eerste.
Inmiddels maak ik me klaar voor wat ik moet gaan doen. Boodschappen,
kapper, sokken voor Anne en ik app Desmond, of ie behoefte heeft mij te
ontmoeten om 12 uur bij cafetaria “De Fontein”. Ik zal er zijn en ben onderweg
niet te bereiken.
Dat is spannend, zal hij komen, kan hij komen?
De kapper is vol, kan ik niet terecht. De rest gaat lukken en Desmond?
Ik mag het hopen.
Niet meer en niet minder.
Zo ziet mijn dag eruit en later is Anne er weer en probeer ik hem te
verwennen. Meestal is ie moe en zien we wel, wat nog lukt.
FRAN
No comments:
Post a Comment