Alles zo onbekend...

21 Februari 2020

Vandaag allemaal nieuwe dingen voor Anne.

De was-dame Pauline. We kennen haar, maar of Anne het zich herinnert? Ze kwam, terwijl wij aan het ontbijt zaten. Anne was wat traag vanmorgen, zo gaan die dingen.

Pauline was vol geduld. Anne werd met liefde gewassen.

De bus van de Vier-ackers...die was te vroeg, dus zonder pardon heb ik hem weggestuurd. Kwart voor negen was de afspraak, kwart over acht was het. Het moet niet gekker worden.

Geregeld, Pauline is klaar, het busje is er al weer en gelukkig is Anne ook klaar. Hij had geen tijd om na te denken. Alles nieuw vandaag. Teveel voor hem en zodoende ook voor mij.

De chauffeur heet Willem, dit even om te onthouden. Op donderdag is alles anders.

Laat ik bij het begin beginnen. Gisteravond wilde Anne met alle geweld naar huis, wat ik ook probeerde uit te leggen, dat was niet hier, zeker weten.

Ronald wilde komen, ik vraag het Anne, geen probleem. Ronald komt en Anne vraagt: “Kom je me halen"?

Je kon de hele avond aan alles merken, dat ie van binnen niet rustig was. Voor tien uur begon hij al met dingen te doen, die ik normaliter doe, maar ik denk, dat hij mij te traag vond. Ronald ging maar snel en ik ging verder met de man, die dacht niet thuis te zijn.

Uiteindelijk had ik ‘m zover, dat ie wist, de vorige nacht ook hier geslapen te hebben en liet zich gedwee naar bed begeleiden.

Trusten Anne, tot morgen.

Dan is er nog veel te doen voor mij boven. Laat het een half uur later geweest zijn, dat ik in bed lag en nog even later, lawaai beneden. Ik er toch maar naartoe.

Anne had met veel lawaai de rollator in de kamer gezet. Ze zouden ‘m stelen, dat wist ie zeker. Ik zeg: “Daar val je over, Anne, de rollator hoort in de keuken”.

En wie valt erover? “Ik”, zei de gek. Hup, rollator naar de keuken en wel heel duidelijk gezegd, dat ie daar hoorde en dat ie niet in de kamer mocht.

Dat is gelukt, vanmorgen stond ie nog in de keuken, de knippen van de achterdeur waren wel omhoog. Hij kan niks beginnen, zijn kleding heb ik boven, de sleutels zijn verstopt, dus daar heb ik geen zorgen mee.

Anne is op pad, ik ben zo benieuwd hoe deze dag voor hem zal zijn. Voor nu laat ik het los. Kan er niks mee, er de hele dag over in te zitten.

Straks meer...

Met Kina het verzorgingshuis van de Vierackers bekeken. We mochten zelfs naar binnen, hebben kamers gezien, de leiding daar was erg aardig en zo begaan. Kina viel af en toe bij, als ze nog wat wilde weten. Een perfecte vriendin om mee te nemen.

Achteraf niet, want Kina zowel als ikzelf hebben zo gejankt. De dames en heren die we gezien hebben, zijn allemaal een graadje erger dan Anne. Het zijn bijna allen stumpers.

Kina is naar huis gegaan met hoofdpijn en ik voel me er mede schuldig aan.

De foto van Kina is nog op een blijer moment gekozen, toen moest alles nog.

We hadden nog een adres, maar daar waren grotendeels jonge cliënten en was Anne te oud.

Een prachtig gebouw in een mooie omgeving “Nieuw Graswijk” genaamd.

Ik weet het niet meer. Het moet anders kunnen, Anne past nergens, hij hoort bij mij.

Nu Ceresstaete nog...inschrijven bedoel ik, dat voelde allemaal nog wat beter. Sonja, kan ik dat telefonisch doen?

Deze dag zet ik een punt achter. Kina is pas nog bijna huilend weg gegaan.

Het werd ons beiden teveel. Wat een geweldig mens is dat...

FRAN