Zaterdag, zondag en maandag...

8 Februari 2020

Gisteren werd goed afgesloten.

Ons snackmomentje , Desmond en ik, was weer heerlijk en leuk. Daarna kreeg ik nog visite van een vriend.

Terwijl ik hachee aan het voorbereiden was, kwam hij me visiteren en besloot hij met te helpen.

Geloof me, de hachee smaakte goed en hij heeft het geluk, dat ie vandaag zijn deel mag hebben, gratis en voor niks.

We dronken koffie en zwaaiden hem na, tot later weer!

Rita kwam Anne wassen en ook zij dronk een kopje koffie mee. De zon schijnt, dus na de lunch gaan we er op uit. Morgen wordt er noodweer verwacht, dan schrijf ik verder.

Vandaag lijkt een goeie dag te zijn/worden.

Morgen dus meer.

Het werd even anders, hoe verder de dag verliep? Ik kwam op bed terecht. Was niet meer in staat om te wandelen. We besloten het samen, Anne wilde nog bladeren uit de achtertuin verwijderen.

Pas kwam hij me wekken, ik ben er voor zover weer klaar voor.

Na een avondje TV op tijd naar bed gegaan. Nog even m’n wensen besproken en de zijne vervuld en dan:

Naar bed, naar bed, enz..

De nacht was roerig, de wind was al een beetje begonnen aan de verwachtingen die vandaag de ronde doen.

Eén keertje ben ik Anne gaan assisteren, maar voor de rest?

Prima hoor, mocht zelfs uitslapen. Wat een zegen.

9 Februari 2020

De wind is hoorbaar, maar het ergste komt nog. Lekker gedoucht zit ik hier en ga Anne pesten. Tot later....

Mijn Steenbok....

Wandelen zit er niet in vandaag, de wind waait behoorlijk hard en maakt rare geluiden en het ergste moet nog komen.

Mijn rundvlees in de maak suddert lekker, wie doet je wat? Het ging zo goed met Anne, tot vanavond.

Weer over z’n hoofdkussen. Ik bedenk van alles, maar de juiste hoogte is niet te vinden. 

Het elektrische deel is stuk. Anne sprong geregeld in bed via dat deel.

Hoe ik ‘m ook vertelde, dat het beter zo niet moest, vergeten was ie het steeds weer.

Uiteindelijk zei hij zopas: “Ik woon hier immers toch niet, ben hier niet zo vaak. Dat blijft lastig hier, morgen moet ik weer naar Assen”. Behoorlijk humeurig was ie, ik ben toch maar vertrokken, nog snel een knuffel.

Gelukkig hoort ie niks van de wind, toch een soort bescherming nu, nu hij zo slecht hoort. 

Het feit is er eenmaal.

Met de plasfles in een emmertje op het tafeltje met plastic zak erover hoop ik maar, dat alles vannacht goed gaat. Met die harde wind zal ik niet alles kunnen horen, wat er beneden gebeurt.

Ik geef me over...

10 Februari 2020

Half één was de nood aan de man. Ik hoorde de kamerdeur open/dicht open/dicht. Dan weet ik, hij is op zoek.

Snel naar beneden. Was hij net de plasfles onder het bed aan het schuiven, lag er plat voor. Ik deed het licht aan en Anne schrok, had me dus niet gehoord.

Vertelde iets over de fles, die weer gebruikt moest worden en dan beter daar kon liggen.

Ik pakte de fles en zei: “Ik leeg ‘m even en dan zetten we ‘m weer in het emmertje voor de volgende keer. Je moet vannacht vast nog weleens plassen?”

 “Hoe laat is het dan?”, was Anne z’n vraag.

Ik kreeg ‘m weer in bed, gelukkig was de wind minder hoorbaar. Ik gaf Anne weer z’n pepermuntje, een knuffel en dan maar weer “Tot morgen Anne”.

Ik heb ‘m niet weer gehoord, maar erg rustig geslapen heb ik niet weer. Eigen schuld, dikke bult, het had wel gekund.

Anne is alweer op pad en ik ga de bedden verschonen. Mijn hulp Ilona komt zo.

Mijn hulp is klaar voor vertrek en ik ga iets nuttigen. Wat zal het worden? Een ei hoort erbij, ham en kaas, ach...het leven is zo gek nog niet.

Straks komt mijn baasje weer terug en kook ik weer wat lekkers. Wat het gaat worden is nog een verrassing.

Helaas is Anne niet zo van eten en wordt erg verwend door Liesbeth vandaag en Anneke op vrijdag.

Ik kan die meiden (sorry) niet genoeg bedanken, ze zijn goed in wat ze doen.

FRAN