Een mooie dag met lieve mensen...

16 Juni 2020

Vanmorgen kwam Tiny Anne wassen en koffiedrinken, wel verdiend.

De buurmannen kwamen met een busje groot fornituur ophalen en Tiny vroeg: “Gaan ze verhuizen”. Ik ben het meteen gaan vragen. “Tuurlijk niet”. Oude meubelen, die ze opgeslagen hadden, mochten nu weg.

De chauffeur zei: “Voor U heb ik nog wat moois”. Dat kan haast niet, dus riep ik hem even na: “Je zet zo’n olijk gezicht, het kan niet veel zijn”. Zoiets. Hij kwam met een vergeelde krant uit 1986, 3 mei.

Laat ik nu erg nieuwsgierig zijn, wat onze vorige buren daar in zagen staan, wat belangrijk was? Weggooien kan altijd nog, toch.

Zover ben ik. Ook Anne vind het vast leuk iets uit en over die tijd te lezen. We woonden toen al hier.

Ik heb me er doorheen geworsteld en niks bijzonders ontdekt. Wel veel personeel gevraagd, toch niks waar mijn lodderig oog op viel om te bewaren. Anne vond het maar niks.

Anne werkt even voor huis. Hij wilde de heg doen, maar begint wederom het pad vrij te maken van wildgroei tussen de stenen.

De heg is er eigenlijk slechter aan toe, zo hoog met grote pieken en zelfs wildgroei wat ver boven alles uitstijgt.

Hij ziet het niet meer, wat wel of niet nodig is. Ik zal toch hulp moeten vragen, maar dan met zijn hulp. Het is ZIJN TUIN, zo voelt het voor hem. Moeilijk hoor. Een soort maatje, dat zou geweldig zijn.

Onze lunch, is brood en beleg, zit er weer in. Ik zou graag willen wandelen, ons beider voeten voelen goed na die Pedicure-behandeling, maar Anne is druk, druk met de tuin. Ach ja, ik snap het, zijn tuin immers.

Vanavond komt zoonlief nog weer een poos, dus ga ik alvast iets voorbereiden aan het eten, zodat we op tijd zijn en misschien daarna nog een rondje kunnen doen.

Anne is in een opperbeste bui, dat moet ik niet verknallen....

De opperbeste bui bleef en de rollator werd naar buiten gereden. Ik kom beneden en Anne is klaar voor te gaan, met mij. We hebben de Jumbo bezocht, zodat ik morgen vrij ben van boodschappen.

Nu is de vraag of mijn familie morgen wel kan komen. Ze wilden samen met mij en veel plezier bij de inbrengwinkels langs.

Over en weer veel appjes geplaatst, wat kan en wat kan niet. Ze komen morgen hier, drinken koffie en dan hoor ik, wat er gebeurt. Zo jammer, zo’n leuk stel om mee op pad te gaan. Broer en zus, waarom mag ik daar als tante niet bij?

Mag ik het even niet snappen?

Ronald zowel als Sonja zijn geweest, om beurten. Wanneer heeft die Corona eens genoeg van ons, wij hebben al zolang genoeg van hem/haar.

Wij hadden een leuke wandeling en inmiddels alweer een snel hapje op. Pasta met ratjetoe en rul gehakt.

Het toetje staat in de wacht. Nog een half uur en dan gaan we los.

Dit was het voor vandaag!

FRAN