Callantsoog...

7 Juni 2020

Ik beloofde iets te schrijven over een ver verleden, een tochtje naar het strand.

Speciaal voor Koen en Maartje en Grytsje/Greet.

In een ver verleden gingen wij als ouders eens per jaar een dagje met de beide kinderen uit. Een dagje uit betekende in dit geval, naar het strand.

We kozen ieder jaar de zelfde plek, vonden we alle vier mooi, neem ik aan. Alles mee, broodjes, drinken, windscherm. Badpak of/en zwembroek aan.

De jeugd ging geregeld het water in. Ergens moeten er nog foto’s van zijn. Sonja mocht nog al eens een gekke foto’s scoren. Haar moeder languit liggend en zij mij tussen de benen door fotograferend, zodat je m’n borsten in m’n badpak omhoog zag steken. Toen nog wel, nu treuren ze om verloren tijden.

De wind was stevig en Anne zou Anne niet zijn, haalde het windscherm. Hij heeft altijd al een hekel aan wind gehad. Hij heeft daarvoor meerdere malen moeten lopen, want niet alles paste, zo het hoorde. Ik weet nog, wat een puinhoop dat scherm teweeg bracht.

Ouwe stokken, te kleine touwtjes, dingen in de grond. Het was allemaal waardeloos en Anne bleef proberen er iets van te maken, onder schijnheilige blikken van ons drieën. Het was ook werkelijk om te lachen. Ook het doek was zo oud...

Het opzetten, de keren, dat hij weer nieuw materiaal moest halen van het parkeerterrein, niet te tellen. Best een eindje lopen en die krengen van kinderen met hun lachende commentaren. Je wilt het niet geloven, zulke lieve kindertjes......

Ook ik moest lachen, vooral ook om hun uitspraken. Ze verzonnen de gekste termen en daarover praatten we nog jaren lang. 

Anne onverstoorbaar en ik, die dat alles gewend was, vond het bijna normaal.

Nieuw kopen, terwijl er nog van alles was?

Nee toch. Touwtjes aan elkaar geknoopt. Stokken zo gammel als wat. Meerdere malen stortte het scherm in elkaar. Maar...uiteindelijk stond er toch wat en was Anne de trots zelve. 

Kostte geen cent en hij had het weer voor elkaar gekregen...

Jaren later gingen we met de caravan op pad en ook daar ging eerst de oude rommel mee. Maar toch, toen hij zag, hoe de andere Nederlanders met het mooiste van het mooiste op de proppen kwamen en hem hielpen de oude rommel op te zetten, ging er toch een lampje branden. Zo zoetjes aan is alles vernieuwd en hoefde ik me niet meer te schamen.

Zie je het voor je, Greet/Grytsje? Je kent je oom ook best wel goed.

Het is een prima man, maar zuinig? Dat wil je niet weten. Er zich voor schamen met die ouwe brol? Hij niet. Z’n Heit zou het net zo gedaan hebben. Prutste ook van alles bij elkaar.

Onze kleinkinderen zijn een paar daagjes naar Callantsoog en zodoende kwamen we hier weer op terug en ik beloofde er over te schrijven. Dit is het resultaat. Ook ik heb erg gelachen en kan dat heden ten dage nog.

Toch laat ik dit Anne maar niet lezen, hij zal de humor niet begrijpen. Was er nooit zo goed in en nu met z’n ziekte ontgaat hem bijna alles.

Zo duidelijk genoeg, kinderen, kleinkinderen en Grytsje/Greet?

XXX o-ma-Froukje