Een bijzondere verrassing...

18 Juni 2020

Als zomaar iets uit de lucht gevallen ontving ik vandaag de verrassing van m’n leven.

Ik wist, dat ik visite zou krijgen van m’n neef en m’n nicht uit Friesland, maar er was meer.

We dronken hier koffie, Anne was net verdwenen naar de Vierackers, waar hij alleen maar goeie tijden beleefd. Koffie met wat lekkers, of course.

En wat was de verrassing? Ze namen me mee naar meerdere kringloopwinkels, waar we gedrieën zoveel lol hebben beleefd en ook nog dingetjes kochten. Het was dikke pret. 

Jammer was, dat niet iedere kringloopwinkel op donderdag open was, maar....Assen heeft er genoeg en zij wisten ze te vinden. Jongens, jongens, wat was dat gezellig.

Onderwijl nog een patatje met kroket genuttigd en dan te weten, dat ik tijden hunker naar een patatje. Een kinderportie is genoeg voor dit ouwe mens, maar wat kan dat lekker zijn, als je ‘s morgens niet wist, wat je die dag zou beleven. Superrrrrrrr !!!

Daarna nog snel twee K.L.winkels langs gevlogen, want........ Froukje moet weer thuis zijn, als Anne komt en dat lukte ruimschoots. Wat was dit een leuke dag. M’n familie ging nog even mee naar huis en dronken een kop koffie en wachtten op hun oom, onze Anne.

Maar daarna gingen ze nog snel naar tja...richting Friesland, maar niet voordat er alsnog foto’s werden gemaakt, die ik hierbij insluit.

Dankjewel lieve mensen. En dit was nog niet alles, ik kreeg nog een aandenken aan m’n broer, iets wat ie gefiguurzaagd had in z’n jonge jeugd. Doordat ik zoveel jaren met hem scheelde, was ik vergeten iets te erven, maar het is binnen en gaat nooit weer weg. 

Dankjewel Ger en Gerda.

Normaliter gaat Ger z’n vrouw Richtje ook altijd mee, maar zij is nog jong en nog niet met pensioen. Ze beloofde de volgende keer weer van de partij te zijn. Van haar kreeg ik een tas kleding van m’n overleden geweldige zus.

Die zak met kleding staat hier nu naast me en sommige dingen heb ik al bekeken. Als ik in de loop der jaren veel gebak eet, zal alles me wel passen, maar het voelt toch als een dierbaar bezit.

Mijn zus Dicky staat in een zak naast m’n bed. Wie had dat kunnen denken.

Dit was m’n dag, eigenlijk nog niet helemaal. Ik las op de informatie-folder van Anne van de Vierackers, dat ze niet gewandeld hadden, dus dat zijn we zelfs nu nog wezen doen.

Mag ik me nu moe, maar voldaan voelen?

Nog niet helemaal rond, Anne kwam met een kleurplaat met een gedicht achterop met zulke mooie woorden, ik hoop er echt nog eens aan te kunnen voldoen. Geloof me, ik doe m’n best, Anneke.

Dankjewel, zo lief en dan te weten, dat Anne sinds hij weer naar de dames Liesbeth en Anneke mag en gaat zo’n stuk liever en gelukkiger is.

Mijn dank is groot en hier stopt m’n verhaal, ik lees ‘m zelfs niet meer over.

FrAn