Bij nacht en ontij...

14 Juni 2020

De hele nacht gedonder in de glazen.

Bij onze buren stond een auto geparkeerd. Ik ben in gesprek geweest met de jongeman, de chauffeur zogezegd. Een buurmeisje had permissie gegeven. Misschien gevraagd aan de buren? Zelf zijn de buren naar Haarlem, waar ze wonen. Dit is hun werkplek.

Om een verhaal kort te houden.

Vannacht kon de jongeman niet rijden met de auto, er was iets stuk en dat gaf toch een stuk herrie. Hij helemaal over z’n toeren en grote woorden gebruikend bij het buurmeisje naar binnen.

Eindelijk rust? Mooi niet.

Goed een uur later, ging hij het weer proberen en zo vervolgde de hele nacht tot iets bij 5 uur. Toen is de jongeman hardop mopperend, zelfs vloekend met een vriend en het buurmeisje op de fiets vertrokken.

De auto staat er nog. Vandaar de titel bij nacht en ontij.

Ben ik wakker? Niet helemaal, toch draait de wereld door en wacht er een lieve man op mij, afhankelijk als hij is.

Onze kleinzoon is jarig, de eerste appjes passeerden al de revue. Zo leuk.

Voor het eerst zouden we hen en onze dochter en vriend weer van dichtbij ontmoeten. Buiten in de tuin bij Jan en Sonja.

Het onrustige weer gooit roet in het eten. De onrust die nu is ontstaan, ga ik liever uit de weg. Anne gaat morgen naar de opvang en dan lijkt me het ondoenlijk, met slecht weer op komst een feestje te vieren.

Bovendien zou ik op de fiets moeten. Ben een oen in het vinden van hun huis en met onweer en/of regen ook geen held op de fiets.

De corona zorgt ervoor, dat er maar eentje in de auto mag en ik dus buiten de boot val. Ik had hen graag weer even ontmoet, alhoewel ik de knuffels nog wel moet missen bij de ontmoeting. Ik hunker er naar.

Anne was vanmorgen al heel onrustig. De kop van z’n scheerapparaat was zoek. Hij slaat de haartjes er altijd op de rand van de vuilnisbak eruit.

Dus die op de kop, niet eenmaal, niet tweemaal, maar driemaal, zonder resultaat. Het gebeurde eerder ook al eens. 

Ik had geopperd, het op tafel op een krant te doen, maar eigenwijsje is z’n naam en dan laat ik het.

Hij wordt dan zo boos op mij. Ik zoek dus verder dan m’n neus lang is en vind ‘m, zoals ik alles vindt wat ie kwijt raakt.

Uren verder, maar gelukt. Ook vond ik m’n verloren vuurrode pen ..... in z’n brillenkoker. 

Mooie kleur? Die is terug, daar zou ik nog zonder kunnen leven, maar wel apart, in z’n brillenkoker.

Sonja belde en over en weer heb ik besloten, dat we van het buitenfeestje af zien. Ik ben ook bang, dat Anne met al die impulsen onrustig wordt, vannacht daardoor niet goed slaapt en morgen met z’n vrienden er nog eens tegenaan moet.

Ik wil hem dat niet aandoen. Hij is zo erg in de war af en toe. Wel heel jammer, toch met dat onrustige weer er nog eens extra bij.......vind ik het geen optie. Dan heb ook ik problemen en ik MOET fit blijven. De nacht was al zwaar, dus rust kan ook ik best gebruiken.

Maartje en Koen, geloof me, we houden van jullie.

Ik denk, dat ik deze blog nu al afsluit, teveel geschreven, dan is lezen niet meer leuk.

We gaan aan ons tweede kopje koffie beginnen, dat kan heel lekker zijn.

FRAN