10
Februari 2022
Raaf, een
beschermde vogel, maar niet de mooiste en ook nog de vogel met het minst mooie
geluid. Bij ons zijn het de letters van onze voornamen.
Maar dit
even buiten beschouwing latend, hier gaat het even over heel wat anders.
Al sinds
tijden bezit ik een geweldig leuk groepje vrouwen. Ze wonen gedrieën tegenover
mij in hetzelfde blok en mag ik bij hen horen.
Bezitten
is niet het woord, ik mag erbij horen, zo noem ik het maar.
Eens per
maand komen we samen en eerlijk gezegd, was de eerste ontmoeting even wennen,
maar hoe nu onze pet staat.....lachen en genieten en zelfs soms een emotionele
noot.
Het vertrouwen in elkaar is groot, de koffie met wat lekkers smaakt goed
en als laatste......advocaat met slagroom. Ga er maar naast staat.
Onze
leeftijden lopen aardig uiteen, maar als je eenmaal de oudste bent, zoals ik,
blijf je dat natuurlijk ook.
Gelukkig
kan ik hen nog bereiken zonder rollator en zijn zij allen nog goed ter been.
De foto
hadden we natuurlijk iemand voor nodig en dat was de man van de buurvrouw, waar
we vandaag samenkwamen.
De dames
A. en A. kwamen achterom, maar ik koos de voordeur.
Wie denkt, iets te zijn,
komt voor-om, zodoende. Verschil moet er zijn.
Er wordt
geteut, gelachen en via een soort rondvraag hebben we allen wel wat persoonlijks
te melden en met begrip voor elkaar komen we een heel eind.
Ik ben de
tel kwijt, hoe vaak we bij elkaar zijn geweest, ik moet zeggen, er groeit wat.
We worden duidelijk vriendinnen, tenminste? Ik zal hen moeten vragen of ik het
bij het rechte eind heb. Zo sta ik er in ieder geval in.
Wat een
leuke meiden, zo ongelijk en zo spannend, allemaal met een andere achtergrond
en een eigen verhaal. Dat komt bijna niet meer voor in buurtjes zoals de onze.
Wij gaan ervoor.
Na de
advocaat met slagroom stijgt de stemming. Eigenlijk moeten we daarmee beginnen,
maar dat zal wel weer een raar voorstel zijn van dit ouwe mens. Daarna blussen
met koffie.
Toch nog niet zo’n gek idee?
We hebben
stuk voor stuk een ander leven en dat brengt juist de spanning erin en je
kunnen inleven in het leven van die ander.
Misschien
is dit om te lezen heel geen leuke blog aan het worden, maar dat kan me geen
ene rooie biet schelen. Ik moet dit delen, het is mijn blog en ik lift de
dames/meisjes gewoon mee.
Volgende
keer bij de buurvrouw van deze buurvrouw als je nog begrijpt, wat ik bedoel.
Ook daar
voel ik me heel welkom en zo eindig ik met de laatste zin:
Wij zijn
er voor elkaar, met elkaar en maken er nog wat van.
Wat? Dat
moet je me niet vragen, we kunnen nog zoveel kanten op/uit.
èFVé