Gisteren vrienden...

 17 October 2023

Gisteren vrienden....zo begon Godfried Bomans altijd zijn verhaal.

Nu ik even ook.

Dus....gisteren vrienden had ik een etentje, door mijzelf aangevraagd, maar mijn jeugd laten invullen. 

We gingen naar Iso la Bella, een pizzeria. 

Ik werd gehaald door mijn enige kleindochter en dat was al prettig. Ik zie hen niet meer zovaak, dus moest het regelen door een etentje/bijeenkomst. Alle 4 in 1 klap.

Het was een heerlijke bijeenkomst en dat maakte deze Oma, dat ze buiten haar schoenen liep. 

Dat kwam trouwens goed uit, want deze mooie schoenen zitten voor geen meter. 

Even terug naar het begin...De Pizzeria. We moesten naar boven, maar met wat hulp kwam ik er. 

Stom he, dat ze daar niet eens een traplift hebben. In het begin waren we de enige bezoekers, maar later kwamen er nog bezoekers bij. 

Ik heb ze niet geteld. We keken alle 5 in het menu, de menukaart en kozen onder luid gekeuvel onze keus. 

Ik zal dat niet herhalen, alle 5 wat anders!

Dikke pret, ik denk, dat dit ouwe mens het gekst was...Moet af en toe kunnen. 

Bovendien, zonder enige moeite kwamen de zinnen omhoog, maar werden ook goed begrepen. 

Kortom, we hadden dikke pret, het eten smaakte goed en alleen de beide heren aten alles op. 

Wij als dames kregen alle 3 een doosje meer naar huis. 

Het toetje was niet helemaal, zo we wilden. Anouk had niks en Des en ik een kinderijsje. 

 

Maarrr, dat was niet, wat we hadden besteld, dus trokken we aan de bel.

Ik at de mijne op, maar Desmond kreeg een groter glas met de gewenste vanille-ijs erin. 

Er waren nog wel wat gekke woorden of zinnen ter berde gegooid, maar die herhaal ik maar niet. Ik zal in een hoekje me gaan schamen, maar nu even niet. 

Ik heb kunnen afrekenen zittend in mijn stoel. We waren tevreden, behalve dat ik een oorbel verloor en Koen me heeft helpen zoeken. 

We mochten naar huis, maar weer langs die akelige trap, terwijl er al jeugd naar boven wilde. Ik heb zoiets als "Jongens, ik ben al 100 jaar...." gezegd. 

Zo jammer, die kopjes hier niet in te kunnen zettern, maar die spraken boekdelen en bewondering uit, terwijl mijn rakkers hardop moesten lachen. 

Nou...dat was het dan weer. Iedereen ging zijns weegs en ik met Koen en Maartje. Gewoon jammer, het was weer voorbij. 

Dit was ons etentje, zie foto en zelfs een doos met halve pizza. Ook de dames hadden een doosje lekkers en dit etentje is hiermee afgerond. 

Dankjewel kienders - van een blije Oma. 

XXX èFVé