Zondag, 22 September 2024
Vroeger en later...
Ooit ben ik ook jong geweest. Ik was 7 jaar, toen mijn broer ons verraste met een vriend uit duizenden.
Hij werd dan ook onze huisvriend, hij was toen 16 jaar. Ik moet wel zeggen, wij waren ook best wel een gezellig en goed gezin met z'n vieren als kinderen en Pap en Mam.
Iedereen was altijd welkom. Maar deze vriend bleef onze huisvriend. Ik geloof dat het ons allemaal zwaar viel, toen onze vriend vertelde dat hij ging emigreren met zijn zussen en ouders naar Australië.
Dit zou niet moeten, niet mogen, hij hoorde bij ons. In het geniep heb ik nachten lang gehuild. Niks hielp, hij ging wel.
Vele weken niks gehoord of gelezen. De bootreis was een lange reis. Ons leven ging door, ik denk nog steeds, dat mijn mam en ik hem het meeste misten.
De eerste brief arriveerde in ik voel nog de warmte die door mijn aderen vloeide. Mam en ik hebben gehuild van blijdschap. Hij leeft nog...
Vele brieven volgden. Ik kreeg zelfs een fotoalbum met foto's van de reis. Al met al was mijn Mam de enige die echt contact met hem onderhield en ik heb ze allemaal mogen lezen.
Hij trouwde, kreeg 4 kinderen en mijn zussen leefden hun leven. Mijn broer is helaas jong overleden.
Over en weer bleef mijn Mam contact houden met onze ex-huisvriend. Foto's van zijn leven en het onze vlogen de wereld over, tot mijn Mam ziek en oud dit leven moest verlaten. Mijn Pap was haar al voorgegaan.
Ook onze vriend kreeg een kaart van Mam haar overlijden en daarop kregen wij weer bericht van hem. Ik heb hem nooit weer losgelaten. Alles werd eenvoudiger door e-mailen en later appen.
Hij en zijn vrouw zijn meerdere malen op bezoek geweest en ik denk, dat ik de trouwste was met e-mailen en appen.
Het leven ging snel, mooie tijden, slechte tijden kwamen we tegen. Zijn geliefde vrouw ging hemelen door een ernstige ziekte.
Ik kan me nog goed herinneren, dat ik voor mijn verjaardag meldde dat hij welkom was.
Wat ik niet dacht , gebeurde. Hij kwam. Ik zie me nog door mijn woonplaats fietsen voor goeie/mooie plaatsen voor overnachtingen. Ons huis was te klein, geen toilet boven. Ik vond een hele goeie niet ver van ons vandaan. Hij is er een week blijven logeren.
Het was fijn hem hier te hebben, maar ook daaraan kwam een eind. Ons afscheid was met recht een afscheid, maar ik kwam er niet van los. Had ik er goed aan gedaan hem hier te halen?
Het was zo en daar moest ik verder mee. Mijn Anne was inmiddels niet meer de Anne die hij voorheen was en alsof dat niet genoeg was, hij kreeg Alzheimer, gratis en voor niks.
Tot de dood ons zou scheiden, zolang wilde ik hem thuis verzorgen. Dat heb ik helaas niet gered. Het was wel dag en nacht dienst, ik ging er onderdoor. De arts greep in.
Die weken erna week ik niet veel meer van, maar voor zover ik me nu herinner, ik klom weer uit het dal. Mijn vriend in Australië hield me bij de hand zogezegd. De arts was bezorgd en vroeg of ze voor mij hulp moest zorgen.
Zonder na te denken zei deze vrouw: "Ik heb een een vriend in Australië, mag hij het proberen?"
Ze vond het goed, maar toen moest ik het mijn vriend vragen.... Hij zei zoiets als..."Kan ik dat wel Froukje?" Ik zei op mijn beurt: "Als iemand het kan, ben jij het".
Wij zijn de strijd aangegaan. Mijn Anne is inmiddels ook gaan hemelen, maar haalde de leeftijd van 92 jaren, zonder mij nog te kennen. Dat was pijnlijk, erg pijnlijk. Iemand te verzorgen en niet meer herkend worden.
We appen iedere dag, hij in het Engels, ik in het Nederlands en sinds kort kijken we elkaar ook dagelijks in de ogen. Wat een vooruitgang.
Wat ik nog als laatste wil melden of vragen....Love is in the air?
I think so....Love is in the air....
èFVé
No comments:
Post a Comment