Geen toetje...

 15 Januari 2025

Vandaag de tocht weer gewaagd. 

Goed geslapen, lekker soepje tussen de middag. Wie doet je wat. 

Het was geen vrolijke dag, een beetje misselijk (mistig) zou Sonja vroeger gezegd hebben.

1 uur in de middag vertrokken. Soms zijn alle mensen vriendelijk, maar vandaag leken ze allemaal de bokkepruik op te hebben. Alles mag, maar minder gezellig. 

Alles op een briefje en sommige dingen heb ik toch behoorlijk om moeten zoeken, maar wilde deze keer niet vragen. Nu onthoud ik het beter voor de volgende keer. 

Wederom werd het weer veel voor mijn rollatortasje. Gelukkig nog een extra netje mee. Al met al viel me de prijs in totaal mee en liet mij ontglipppen...daar kun je geen oorlog om hebben. 

Had ik voor die uitspraak een heel leuk contact met die mevrouw, nu bevroor ze. Waarom ben ik toch zo, niet alles is humor Froukje. 

Enfin, het was gezegd en ik kon naar huis. Thuis meteen de luie stoel gekozen, dat dan weer wel. Trots op het loopje, maar het was genoeg. Zo'n kleine 6 kilometer...

De boodschappen opgeruimd en even een natje en droogje en dan wordt het alweer tijd om te bedenken wat ik zometeen zal gaan eten. 

Ik ben een bevoorrecht mens. Ik heb van alles in huis. Soep, snert, gebakken aardappeltjes, kip en nog wat andere vleesjes. 

Raad eens wat, ik doe van alles wat, ook al rol ik daarna van mijn stoel, IK KAN NIET KIEZEN, en bovendien, ALLES MOET OP!

Dat red ik niet. De snert is in de diepvries, de vleesjes in de soep, de aardappeltjes bakken met de kip en tomaat/ui als groente. 

Vandaag maar geen toetje...

eFVe

Dierenliefde/dierenleed...

9 Januari 2025

Dierenliefde/dierenleed...

Een beetje/boel dubbel klinkt het wel... Als deze vrouw haar boodschapjes doet, is het vaak te voet met de rolator langs het 'teerpad'. Bij de buurtbewoners bekend bij die naam en dan is er de vijver. 

De vijver wordt bezet door meerdere soorten eenden, een lust voor het oog. Vaak blijj ik even op het bruggetje staan kijken of ik de eenden zie. 

Een keer, een poos geleden al, zag ik een moedereend, je gelooft het niet, met 7 hele kleine eendjes. Mijn hart maakte een sprongetje.

Maar... wat wil het lot? 

Een tweede keer toen ik hen met mijn ogen zocht waren het nog 5 eendjes, wel iets groter...verschrikkelijk. 

Maar wat heel mooi was, een meneer in een rode jas voerde hen. Ik bedankte hem ervoor. Hij knikte. 

Zo kwam ik hem weer tegen, maar nu telde ik nog maar 4 jonge eendjes.

Ik zuchtte eens diep, maar was niet in staat het leed te verzachten. En weer liep er die roodgejaste meneer, hun voeder. 

Zo liep ik vaker dan normaal langs het pad en de laatste keer waren er nog 3 jonge eenden, echt gegroeid. 

Alle keren ietsje forser. 

En zowaar, de meneer kwam ook weer richting eenden. Ze waren over het pad bij de flat. Ik verzamelde al mijn moed en begon een gesprek.

En maar wat graag vertelde hij zijn hele verhaal. Hij was alleen maar welkom met zijn, volgens hem, oude, vieze, rode jas aan en een gele tas vol hapjes. 

Hij strooide het met veel liefde richting zijn eenden. Het was een geweldig gebeuren.

En hij vertelde waar hij woonde, en dat die flat in 2026 verwijderd gaat worden en hij niet weet waar hij dan komt te wonen. 

Hij vertelde dat de eenden Muskus eenden heten en Zuid Amerikaans zijn.

De meneer zelf heet Henk en ik liet me Froukje noemen. Hij vertelde Moluks van geboorte te zijn en ik zei vol trots, dat ik een Friezin was. 

Ik maakte foto's en hij liet het begaan, leek heet zelfs te waarderen.

 Dat zijn de goede dingen des leven en ik houd ervan, net als deze Henk. 

Ik hoop hem nog vaak tegen te komen en laat me graag voorlichten. Henk met de oude/vieze rode jas. Wat een geweldige man en dat heb ik hem ook even verteld. 

Hier stopt mijn verhaal, maar mijn interesse niet...

XXX FV

Vervolg van de eendenvoeder, mijnheer Henk...

Het was een droge middag en ik besloot de wandeltocht naar de supermarkt te maken. Op de terugweg koos ik ons teerpad en wat zag ik? Juist, Henk met rode jas en gele tas. Geweldig. 

Ik heb hem niet kunnen spreken, hij was sneller dan snel en ik zag hem nog net langs de flat gaan, richting het andere deel van de vijver. 

Zo herkenbaar, Henk met de rode jas en gele tas, om ook daar de dieren te gaan voeden. Zeker weten.

De eendjes die ik bedoel, zijn inmiddels EENDEN geworden, mede door deze Henk met de rode jas en gele tas. 

Ze bestaan nog, de mensen van goede doen...

eFVe

Gelukkig Nieuwjaar...

 5 Januari 2025

Gelukkig Nieuwjaar...

Vandaag meende ik mijn familie te missen, dat is gewoon zo. 

Ik zit vol liefde naar hen toe, maar mag hetzelfde niet terug verwachten. Ik ben alleen en oud, zelfs hulpbehoevend.

Laat ik me daar dan niet in verliezen? Dat moet niet, dat mag niet. 

Ik heb een vriend voor het leven, maar laat hij nu toevallig aan het andere eind van de wereld wonen. Hij is bovendien 9 jaren ouder, terwijl ik al stokoud ben. 

Het is 5 Januari en niemand is nog door de achterdeur naar binnen gekomen, zielig he?!

Dat is juist mijn fout. Ik ga me schamen vanuit een hoekje.

Als troost kijk ik TV. En naar welke programma's heb ik gekeken?

Het 'Familiediner' en daarna 'Hello, Goodbye'. Huilen, niet normaal....

Maarrr het heeft geholpen. Ik ben genezen. Ik mis mijn schatten nog steeds, maar ken de reden....

Misschien, ik zeg....misschien ben ik genezen, in ieder geval vandaag. 

 

Gelukkig Nieuwjaar iedereen...

Liefs eFVe

Jurre....

1 December 20124

Dieren zin net mensen....

Door moeilijkheden en ziekte gaat 1 der schatten van mijn dochter en partner verhuizen. 

De plek is gekeurd en meer dan goed bevonden. 

Doordat ik Jurre, de hond die gaat verhuizen, nog graag wou knuffelen, mocht ik komen. 

Beide honden, Thor en Jurre, blij...Thor, de oudste, de trouwste, bleef bij me tot het eind, terwijl Jurre allang weer van alles anders ontdekte. 

Thor bleef mijn aandacht vragen, wat ook duidelijk te zien is en ik moet zeggen, ik houd van allebei...

De foto's zijn van mijn dochter SONJA...

 

 Onderaan nog een prachtige foto van haar partner, uiteindelijk zien de honden hem als hun baasje, waar Sonja vast heel blij mee is. 

Eigenlijk is deze blog bedoeld als zijnde later als herinnering aan goede tijden, slechte tijden...

Dit geluk hadden we toch en koesteren het.

Dieren zijn net mensen...

Froukje XX

Vandaag....

 30 November 2024

Vandaag....

Deze dag besluit ik, ik ga eruit...Eindelijk voel ik me weer een beetje fitter, dus gaan met die banaan..

Degelijk als ik ben, besluit ik boodschappen te doen. Voor het eerst zon, dus mijn taxi gebeld. Mooi op tijd vertrokken. 

HEMA was mijn start. Dus rechtstreeks door de HEMA en op weg naar vriend Dirk. 

Daar kun je me lang vinden, lekker warm en alles is er te koop. 

Veel aardige mensen om me heen en iedereen loopt iedereen in de weg en zo ontstaan er vaak leuke gesprekjes en lachen is verplicht.

Ik bern degene die de meeste ruimte inneemt met mijn reusachtige rollator. 

Na alles te hebben afgerekend besluit ik terug te lopen, voor het eerst na een volle week en...het is gelukt. 

Onderweg een stel mensen tegen gekomen, die een gesprek begonnen. Een oudere man, laten we hem Fred noemen, met een vlotte babbel en een jongere dame aan zijn zijde. 

We spraken over van alles en nog wat. Onderwijl ging bij mij een lichtje branden en toen ze zich voorstelden....Jehova...Ik had niet nagedacht en vond hen zulke prettige mensen en denk ik dat ik ze hier binnenkort kan verwachten. 

Hij bleek een Amsterdammer, vlotter dan vlot. Ik ben dol op Amsterdam, mijn zus heeft er gewoond. 

De man was zo complimenteus en we deelden onze leeftijden. De man in kwestie vond mijn haar zo mooi, ik keek gelijk in zijn richting. Petje op...of was het een hoed? Ik weet het niet meer, niet belangrijk. 

Voordat hij iets kon zeggen, vroeg ik: "Een brede middenscheiding?" Petje/hoed af, goed geraden, beiden gierden het uit. Een kale kop....

Een vlotte babbel, dat manneke. Dom dat ik het niet meteen herkende. De regen diende zich aan en ik nam gehaast afscheid. Behoorlijk nat geregend, dus niet echt een zegen, maar in plaats daarvan enorme regen. 

Mijn hulp kwam nog langs voor de soep, die ik haar beloofd had. Ook wij samen gebruiken veel woorden, erg gezellig. Samen een kopje oploskoffie gedronken en afscheid genomen. 

Het was een leuke middag en ik ben voor dergelijke middagen. Mijn dag kon niet meer stuk. Jas en shawl/sjaal aan de keukenkast gehangen, schoenen onder de verwarming. Dat alles om de boel te drogen. Ja, ja, ook ik kan het druk hebben. 

Maar voor vandaag...de dag zit erop. Ook ik aan de tomatensoep met ballen en daarna gestrekt voor de TV...

Einde verhaal...

XXX FV

Op pad....

3 November 2024

Vandaag, Zondag 3 November. Deze vrouw gaat op pad. 

Gisteren ook al, maar was te laat vertrokken en hoe snel dan de duisternis invalt....misschien om mij te pesten? 

Ach nee, natuurlijk niet, ik moet nog wennen aan dat domme uur verschil. Het is waar ik langs ga en dat doe ik nogal eens fout. De natuur is zo mooi in de herfst, dus besloot ik door het bos te gaan. 

Hoe mooi was dat. Alle herfst kleuren aan en in de bomen en...op de grond. Foto's? Te donker, is niet gelukt, zo jammer....

En ineens heb ik haast, domme oude vrouw die ik ben. Praat tegen iedereen die ik tegenkom. Klaag over de duisternis, kies de verkeerde woorden en krijg als antwoord een schaterende lach. 

Hoe dan ook, het gaf me energie en BIJNA hollend vervolg ik mijn weg. Vogels blijven me toeroepen, maar ik zie ze niet. En dan eindelijk het bos(je) uit en zou willen zingen, ik zie alles weer. 

Maar Froukje, niet weer doen. Zolang je kunt denken, gebruik je verstand. Het is nog net genoeg voor deze en volgende dagen, potdorie...gebruik het dan. 

Thuis gekomen is het echt tijd om te eten en wat heeeeeeeel fijn was? Sonja, mijn dochter, had me een beginnend hapje gemaakt, ik hoefde maar weing toe te voegen en....geloof me, heerlijk gegeten. 

Na het eten nog een prachtig programma op TV gezien..."De beste zangers"geheten. Zo simpel, maar liefdevol, het vult me met genot. 

IK KAN ER WEER TEGEN...

Liefs van ....

 èFVé

Vroeger en later...

Zondag, 22 September 2024

Vroeger en later...

Ooit ben ik ook jong geweest. Ik was 7 jaar, toen mijn broer ons verraste met een vriend uit duizenden. 

Hij werd dan ook onze huisvriend, hij was toen 16 jaar. Ik moet wel zeggen, wij waren ook best wel een gezellig en goed gezin met z'n vieren als kinderen en Pap en Mam. 

Iedereen was altijd welkom. Maar deze vriend bleef onze huisvriend. Ik geloof dat het ons allemaal zwaar viel, toen onze vriend vertelde dat hij ging emigreren met zijn zussen en ouders naar Australië. 

Dit zou niet moeten, niet mogen, hij hoorde bij ons. In het geniep heb ik nachten lang gehuild. Niks hielp, hij ging wel. 

Vele weken niks gehoord of gelezen. De bootreis was een lange reis. Ons leven ging door, ik denk nog steeds, dat mijn mam en ik hem het meeste misten. 

De eerste brief arriveerde in ik voel nog de warmte die door mijn aderen vloeide. Mam en ik hebben gehuild van blijdschap. Hij leeft nog...

Vele brieven volgden. Ik kreeg zelfs een fotoalbum met foto's van de reis. Al met al was mijn Mam de enige die echt contact met hem onderhield en ik heb ze allemaal mogen lezen. 

Hij trouwde, kreeg 4 kinderen en mijn zussen leefden hun leven. Mijn broer is helaas jong overleden. 

Over en weer bleef mijn Mam contact houden met onze ex-huisvriend. Foto's van zijn leven en het onze vlogen de wereld over, tot mijn Mam ziek en oud dit leven moest verlaten. Mijn Pap was haar al voorgegaan. 

Ook onze vriend kreeg een kaart van Mam haar overlijden en daarop kregen wij weer bericht van hem. Ik heb hem nooit weer losgelaten. Alles werd eenvoudiger door e-mailen en later appen. 

Hij en zijn vrouw zijn meerdere malen op bezoek geweest en ik denk, dat ik de trouwste was met e-mailen en appen. 

Het leven ging snel, mooie tijden, slechte tijden kwamen we tegen. Zijn geliefde vrouw ging hemelen door een ernstige ziekte.

Ik kan me nog goed herinneren, dat ik voor mijn verjaardag meldde dat hij welkom was. 

Wat ik niet dacht , gebeurde. Hij kwam. Ik zie me nog door mijn woonplaats fietsen voor goeie/mooie plaatsen voor overnachtingen. Ons huis was te klein, geen toilet boven. Ik vond een hele goeie niet ver van ons vandaan. Hij is er een week blijven logeren. 

Het was fijn hem hier te hebben, maar ook daaraan kwam een eind. Ons afscheid was met recht een afscheid, maar ik kwam er niet van los. Had ik er goed aan gedaan hem hier te halen?

Het was zo en daar moest ik verder mee. Mijn Anne was inmiddels niet meer de Anne die hij voorheen was en alsof dat niet genoeg was, hij kreeg Alzheimer, gratis en voor niks. 

Tot de dood ons zou scheiden, zolang wilde ik hem thuis verzorgen. Dat heb ik helaas niet gered. Het was wel dag en nacht dienst, ik ging er onderdoor. De arts greep in. 

Die weken erna week ik niet veel meer van, maar voor zover ik me nu herinner, ik klom weer uit het dal. Mijn vriend in Australië hield me bij de hand zogezegd. De arts was bezorgd en vroeg of ze voor mij hulp moest zorgen. 

Zonder na te denken zei deze vrouw: "Ik heb een een vriend in Australië, mag hij het proberen?"

Ze vond het goed, maar toen moest ik het mijn vriend vragen.... Hij zei zoiets als..."Kan ik dat wel Froukje?" Ik zei op mijn beurt: "Als iemand het kan, ben jij het". 

Wij zijn de strijd aangegaan. Mijn Anne is inmiddels ook gaan hemelen, maar haalde de leeftijd van 92 jaren, zonder mij nog te kennen. Dat was pijnlijk, erg pijnlijk. Iemand te verzorgen en niet meer herkend worden. 

Maar hij werd liefdevol opgenomen en heeft er fijne jaren gehad. Ik bleef alleen achter met wel mijn app-vriend in Australië. Inmiddels ben ik 87 jaren jong en hij bijna 96 jaar.

We appen iedere dag, hij in het Engels, ik in het Nederlands en sinds kort kijken we elkaar ook dagelijks in de ogen. Wat een vooruitgang. 

Wat ik nog als laatste wil melden of vragen....Love is in the air?

I think so....Love is in the air....

 èFVé