Uit en thuis van 2 tot 6 uur

6 Juni 2022

Het was prachtig weer, ik voelde me behoorlijk fit na dagen rugpijn.

Met een goed gevoel waagde ik me richting stad Assen, het centrum. Dat was heel lang geleden, dat ik daar te zien was.

Vriendelijke mensen tegen gekomen, of zag ik zo blij, dat ze wel moesten groeten? Maakt niet uit.

Bij de brug Kanaal/Vaart fietste iemand van af de andere kant me voorbij en we herkenden elkaar.

 Ik liep naar het trottoir en zij kwam erbij met de fiets. 

Eens was ik op Duitse conversatieles en zij ook. Ik wist het meteen.

Wat hadden we het even druk, maar hoe heet ze ook weer?

Ik wil het vragen, begin met: “Ik heet Froukje en hoe heet jij ook weer?“

Ze antwoordde: “En ik Tineke, ik wist je naam niet meer, maar was er vast later wel weer op gekomen”.

kWe stonden voor een balkon van een huizencomplex aan de vaart/hoek kanaal.

Op het balkon zat een aardige mevrouw, ze lachte naar ons en ik vroeg of ze last van ons had. Tineke vulde nog aan, dat het lezen zo vast moeilijk voor haar zou zijn?

Niks van dat alles...

Wij rondden ons gesprek af, ik bedankte de mevrouw en met een vriendelijke lach ging ik verder, langs het Pannenkoekenschip, richting stad Assen.

Het begin was al leuk. Ik ging om allerlei kleinigheden om maar een aanleiding te hebben. De zon scheen er heftig op los.

Zeeman was mijn eerste bezoekje, geen veters, toen naar de Hema en die heeft letterlijk alles, dus, veters gekocht en maar weer verderop.

Het Koopmansplein had een verjonging ondergaan en zag er aantrekkelijk uit.

Ik toffelde weer verder, keek mijn ogen uit.

Wat een gezellige roezemoezige stad en wat een vrolijke mensen. 

Ik sjok af en toe een winkel in uit nieuwsgierigheid, koop wat ik nodig was en sjouw verder. Wat heerlijk weer en wat een leuke stad.

Zolang mag het nooit weer duren.

Inmiddels uren verder verlaat ik de binnenstad om ten lange leste nog even een supermarkt te bezoeken.

Dirk van der Broek trekt mijn aandacht en ik herinner me, dat ze lekkere kleine mueslibollen verkochten.

Verder nergens zo te verkrijgen.

 

In de winkel kom ik een buurvrouw uit het verleden tegen en je wilt niet weten, hoe goed dat voelde.

We raakten niet uitgepraat. Ook over de manier van reizen, wat voor ons een mogelijkheid is. Even verderop stond een meneer en het leek, of hij geïnteresseerd was.

Wat ook zo bleek, ik vroeg het hem en hij vertelde, wat er qua reizen mogelijk was. Zo aardig. Wat bleek dit een mooi avontuur. Froukje naar de stad.

Met buurvrouw Aukje uit het verleden nog even mijn boodschappenrondje afgemaakt en hebben we inmiddels een afspraak, dat ik bij haar op haar nieuwe adres kom eten.

Dat was al een oude afspraak, waar nooit iets van terecht is gekomen. In de winter teruglopen met de rollator leek me niet zo’n goed idee, maar dat we nog weer zolang zouden wachten, waren we nog net zover.

Het moest nu of nooit.

We wonen nogal een eindje van elkaar vandaan, dus liepen samen tot we ieder een kant uit moesten en...wat we van plan waren, het is niet tot een afspraak gekomen.

Het leek toch echt, dat we het allebei graag wilden.

We bellen? Ik hoop het.

Daarna was het nog een eind lopen om weer naar huis te komen.

Het was goed te doen. Nog steeds iedereen in een goeie bui en die van mij was er niet uit te slaan. Ik genoot van alles en iedereen en ik via mijn oude vertrouwde “Teerpad” weer naar huis.

Uit en thuis van 2 tot 6 uur.

En wat had ik daarna nodig?

Mijn heerlijke luie stoel, het was een zaterdagmiddag, niet te vergeten, mooi weer bestellen en gaan.

Voor herhaling vatbaar.

èFVé