Leeftijd is een getal...

30 September 2022

We waren samen uit eten, hij en ik en dat was super. Ik over de 80 jaar en hij over de 60 jaar.

Even wat uitleggen, met deze jongeman ga ik al jaren uit eten, om en om dragen we de kosten, maar eerlijk gezegd....hij komt me halen en brengen en neemt voor mij een enorm mooi boeket bloemen mee.

Daarentegen geef ik hem pepermuntkussentjes, het staat niet in verhouding.

Waar ken ik deze jongeman van?

Nu ga ik heel ver terug.

Ik was 25 jaar toen we, mijn man en ik, ons eerste huis betraden.

Maar voordat we de trappen bereikten, stond daar een schattig ventje beneden en informeerde even, of wij de nieuwe bewoners zouden worden.

Ik hield al direct van dat leuke kind.

We kwamen inderdaad in de flat aan de Troelstrastraat wonen, niks meer van over, maar herinneringen te over.

De ouders van het ventje waren de eersten, die ons lieten voelen, dat we welkom waren en nodigden ons ook als eerste uit om een leuke avond te hebben met een film op TV. Wijzelf hadden zelfs nog geen radio en vonden dat tof.

Ik al heel erg zwanger en de Moeder van dat knulletje verwende me vanaf de eerste minuut, dat we haar leerden kennen.

Ik kreeg een stoofje (zo heten die voetenbankjes toch?) onder mijn voeten en hadden we een geweldige leuke avond.

Dat was de eerste keer, maar iedere week gingen we op herhaling.

Het ventje zocht me af en toe op. Hij had 2 broers, maar die waren anders.

Onze dochter werd geboren en groeide op in die gezellige flat en toen ze kon zitten, kwam Theo, dat is de naam van het ventje, haar opzoeken.

We bedachten een spelletje, een omgekeerd bankje, Sonja, onze dochter erin, en Theo haar duwen over de vloerbedekking. Sonja kon haar lol niet op en Theo genoot ook zichtbaar.

Met zijn ouders en ons groeide een band van gezelligheid en wederzijds vertrouwen.

Het was een mooie tijd. 

Gelachen werd er veel en daar ben ik nog steeds dol op.

 

Toen Sonja bijna 2 jaar werd, verhuisden wij naar een koopwoning, inmiddels zelf TV bezittend, maar het contact bleef.

Nu spring ik een stuk verder in de tijd. Zijn Mam woonde inmiddels alleen en dagelijks kwam Theo langs en ik bezocht haar als het even kon eens per week. Zo wil het geval, dat ik Theo wekelijks tegenkwam en we elkaar nooit uit het oog zijn verloren.

Zijn Moeder werd mijn vriendin en van haar heb ik veel geleerd. Een Friezin en een Drent, het paste goed. Zij, even wat ouder en wijzer,  ik een gretige leerling.

Theo was inmiddels een volwassen man en getrouwd, maar bleef iedere dag zijn Moeder bezoeken.

Ik kwam er nog steeds eens per week, totdat er een einde kwam aan haar leven en jammer genoeg ook aan het leven van Theo zijn vrouw.

We hielden contact, maar hoe we besloten om samen eens een kroket te eten? Al sla je me dood, ik weet het niet meer. Het was goed, het was meer dan goed.

Ik denk, dat we zo ongeveer eens per maand een uitje hebben samen en het voelt super.

Het kan ook 2 maanden zijn, met de Corona-tijd zelfs langer.

Zo ook deze week.

We doen wel steeds luxer, ware het eerst een kroket, daarna werd het een pizza, maar nu zelfs de Balkan, een restaurant door velen geprezen en zo ook door ons.

Ik doe hier een foto bij.

Voor Theo waren er de pepermuntkussentjes, maarrr .... ik kreeg wederom een prachtig boeket bloemen.

Ook hiervan de foto, een lust voor het oog.

En wat ik beslist niet wil vergeten te vertellen, ik loop niet meer zo stevig en vriend Theo geeft me een arm of andersom en van en naar de auto is dan geen probleem.

In de zomer wil ik graag zelf teruglopen met mijn rollator en dat lijkt hij al moeilijk te vinden.

Theo, mijn jongste vriend, wonende te Beilen, begeleidt me, tot waar ik wil en zo maken we om beurten een gekozen uitje en genieten samen van deze bijeenkomsten.

Dit wilde ik even kwijt. Hij bestaat nog, de Gentleman van weleer.

Theo, dankjewel en dat we dit nog jaren mogen en kunnen doen.

èFVé

Mijn huisdier...

17 September 2022

Mijn huisdier van enorm lange poos.

Hij/zij is gegaan en ik mis zijn zilveren draden niet.

Iedere dag bij het opstaan vond ik zilveren draden door de keuken en steeds kon ik niet vinden, waar vandaan.

Een keer vond ik een enorm klein slakje en gaf hem/haar de schuld, maar zelfs met het verwijderen van dat zielige kleine slakje bleven de zilveren draden komen.

Ik dacht, weet je wat? Ik accepteer het maar als mijn huisdier, maar zal hem/haar niet voeden. Een keer zal het misgaan.

En zo verliepen vele weken.

Tot gisteren, zelfs in de kamer zilveren draden, ze glansden me tegemoet.

Ik ben dol op sierraden in zilver/goud, maar de sporen van een slak? Ik heb het gehad, ben er poepzat van.

Iedere dag opnieuw de sporen uitwissen in de hoop, dat niemand ze gezien heeft. Slakken als huisdieren? Mij niet gezien en toch leek het erop.

Vandaag was het zilver niet weg te denken, draden tot en met bij mijn luie stoel. Ik zoeken en zoeken in alle hoeken en ...... gevonden. Geen klein slakje, maar een kanjer. Jasses nog aan toe, hoe verwijder je die?

Die enge glibberige dingen en toch....Froukje, het moet. Flinke meid zijn en met keukenpapier de slak gepakt en net ze snel verwijderd, als dat ie gekomen was. Die kom ik nooit meer tegen.

Mijn huisdier is overleden. En ik heb hem/haar vermoord.

Misschien is er nog hoop op leven, maar niet meer in mijn huis, zeker weten.

Dit was hem/haar en die komt nooit weer weerom.

Mis ik het zilver? Mooi niet. Zo schoon vanmorgen.

Dit was het verhaal van mijn huisdier, geliefd of niet, zij/hij is niet meer.

Al het zilver verwijderd en zelfs vanmorgen geen draad meer te zien.

En we hebben het overwonnen, hiep hiep hoera.

Een teken van vocht, moet er dus mee aan de slag. Het echte feest is nog niet voorbij.

Deze blog stopt hier wel.

èFVé

 

Propje...

13 September 2022

Vandaag iets nieuws geleerd.

Niet dat ik er blij mee ben, maar het is de waarheid.

Oude(re) mensen worden van onderen dunner en het lijf zakt en lijkt daardoor een stuk dikker.

Het is de waarheid (schele) Dat laatste riep mijn pap altijd, als ie gelijk wilde hebben.

Heus waar, ik lieg niet, doe zo mijn best er goed uit te zien, maar na een slapeloze nacht wil dat niet echt lukken.

Ben dus vandaag opnieuw naar bed gegaan. Wilde net opstaan, telefoon. Boven hangt de telefoon (nog een oudje, wie bint zunug) naast de spiegel en ontdek ik, dat ik niet leuk gekleed ben.

Op die manier zal ik me ook niet echt goed kunnen voelen.

Sonja, mijn dochter, aan de telefoon. We vertellen elkaar, wat we belangrijk vinden en ik flap eruit, dat ik me wil verkleden. Inmiddels vijf uur in de middag.

Sonja is verbaasd, maar ik meen het. Wil er vanavond netjes bijzitten, ook al ben ik alleen.

Ik had allerlei commentaar, ook over mijn broek, die ik eigenlijk nog maar net heb. Over de billen te wijd.

Sonja helpt en zegt: “Van boven worden oudere mensen zwaarder door inzakken en het onderstel krimpt”.

 Ik weet niet meer exact haar woorden, maar zo begreep ik het.

Had nog een prachtige hes van Sonja en zag ‘m hangen.

Deed ‘m aan en maakte een foto.

Was vreselijk, maar wel grappig, net zo’n boef.

Even wat anders verzonnen, hing ook boven, niet helemaal perfect, maar het kan ermee door.

Zo zie ik er nu uit.

Oh ja, Sonja was degene die zei: “Dan worden die ouwe dames zo’n propje”. En gelijk heeft ze.

Ik zal het er toch mee moeten doen. Bedankt voor de tip, Sonja, misschien lijkt de laatste foto ietsje pietsje beter?

Volgende keer weer meer succes....

èFVé

 

Pepermunt...

6 September 2022

Pepermunt...

Een gek onderwerp?

Kan best zo zijn, maar ware er geen pepermunt in deze wereld, zou ik het erg missen.

Ben ik verslaafd? Dat wil ik eigenlijk niet toegeven, maar zou het wel heel erg missen.

Er verslaafd aan zijn? Het komt in de buurt.

Er bestaan verschillende soorten pepermunt. Wilhelmina, daar was Anne helemaal trouw aan.

Hij krijgt nu niet anders dan D.F. pepermunt en weet niet beter.

Er bestaan nog tientallen soorten, maar de mijne is en blijft DF pepermunt.

Vandaag zal ik ervoor op pad moeten, gisteren in de supermarkt niet kunnen vinden en zo zoek ik verder. Vandaag waag ik een wandeling van vele kilometers, in de hoop de juiste pepermunt te vinden.

Iedere dag heb ik ze in mijn tas en in mijn zak en thuis een zak vol in de kast.

Maarrr...wat blijkt, in de kast niet één te vinden, dus....zit ik zogezegd op zwart zaad. Of noem je dat niet zo?

Mijn verlangen bestaat al sinds mijn zeventiende jaar. Mijn baas was er dol op en deelde ze met mij. Die pepermunt paste zo goed. Hij heette Dirk en ik Froukje.

Echt iets om te onthouden.

Als ik tevreden was over mijn typewerk was ik geneigd te zeggen: “Goed zo Froukje”.

De baas zat met zijn bureau tegen de mijne en snoof dan, zoiets als eigen roem stinkt.

Ik gaf hem dan mijn zakdoek, hij, ook niet gek, snoot erin en gaf ‘m zo terug. Gatsiedarrie!!!

Daarna gaf hij mij een pepermuntje om het goed te maken.....

Ook wel zonder prestatie hoor. Hij deelde ze eerlijk.

Daarna, pas op mijn veertigste jaar ongeveer, begon ik met rijlessen. Toevalligerwijs was mijn instructeur een collega van mijn man. Misschien zelfs daardoor de lessen van hem. Ik weet het niet meer, het ging zo het ging.

Hij was een bijzonder mannetje, helaas stotterde hij erg. Niet altijd, maar plotseling en dat was lastig, als ie dan juist mij iets wilde laten doen.

We spraken af, dat hij zo’n toeval had, ik rechtsaf zou gaan, leuk geregeld toch?

En...hij had altijd op het dashboard pepermunt liggen en af en toe mocht ik eentje pakken, als ik te nerveus was.

Als hij dus stotterde, was ik zo brutaal om te zeggen: “Neem een pepermuntje!”.

Deed hij ook bij mij en hij onderging de grap met veel gevoel van/voor humor.

Maar, wat ik wilde vertellen, ook dat waren DF pepermuntjes.

Ik ben er nooit los van gekomen, zielig he?

Ik probeer Aldi, lukt het niet, dan kan ik nog langs Poiesz gaan en daar houdt het op.

De wandeling wordt lang, dus alvast een stevige lunch gegeten en op pad.

Wens me geluk.

Alvast bedankt!

èFVé