Mijn huisdier...

17 September 2022

Mijn huisdier van enorm lange poos.

Hij/zij is gegaan en ik mis zijn zilveren draden niet.

Iedere dag bij het opstaan vond ik zilveren draden door de keuken en steeds kon ik niet vinden, waar vandaan.

Een keer vond ik een enorm klein slakje en gaf hem/haar de schuld, maar zelfs met het verwijderen van dat zielige kleine slakje bleven de zilveren draden komen.

Ik dacht, weet je wat? Ik accepteer het maar als mijn huisdier, maar zal hem/haar niet voeden. Een keer zal het misgaan.

En zo verliepen vele weken.

Tot gisteren, zelfs in de kamer zilveren draden, ze glansden me tegemoet.

Ik ben dol op sierraden in zilver/goud, maar de sporen van een slak? Ik heb het gehad, ben er poepzat van.

Iedere dag opnieuw de sporen uitwissen in de hoop, dat niemand ze gezien heeft. Slakken als huisdieren? Mij niet gezien en toch leek het erop.

Vandaag was het zilver niet weg te denken, draden tot en met bij mijn luie stoel. Ik zoeken en zoeken in alle hoeken en ...... gevonden. Geen klein slakje, maar een kanjer. Jasses nog aan toe, hoe verwijder je die?

Die enge glibberige dingen en toch....Froukje, het moet. Flinke meid zijn en met keukenpapier de slak gepakt en net ze snel verwijderd, als dat ie gekomen was. Die kom ik nooit meer tegen.

Mijn huisdier is overleden. En ik heb hem/haar vermoord.

Misschien is er nog hoop op leven, maar niet meer in mijn huis, zeker weten.

Dit was hem/haar en die komt nooit weer weerom.

Mis ik het zilver? Mooi niet. Zo schoon vanmorgen.

Dit was het verhaal van mijn huisdier, geliefd of niet, zij/hij is niet meer.

Al het zilver verwijderd en zelfs vanmorgen geen draad meer te zien.

En we hebben het overwonnen, hiep hiep hoera.

Een teken van vocht, moet er dus mee aan de slag. Het echte feest is nog niet voorbij.

Deze blog stopt hier wel.

èFVé