29 Mei 2023
Pinksterzondag...
Mooi weer en goede moed. Laat ik eens een lange omloop maken om bij zoonlief te komen. Ietsje meer kilometers draaien en trainen dus.
Half 4 vertrokken. Daarvoor veel ge-appt en gelanterfant.
Half 4 dus vertrokken met een goed gevoel. Tijd tot 5 uur, dan is de afspraak, dat ik aan de Groningerstraat zal zijn. Is overigens niet gelukt.
Enfin, ik spuugde mezelf in mijn handen en zei stiekem: “Vooruit met de geit, Froukje”.
Veel fietsers in het begin, maar hoe verder ik kwam, hoe minder publiek en begon ik mezelf af te vragen, heb je hier goed aan gedaan?
Terug was net zover, dus DOOR.
Ik kwam maar weinig mensen meer tegen, was natuurlijk mijn flesje water weer vergeten, stond klaar.....heb ik niks meer aan.
Ik hield al mijn mondvocht in mijn mond, om maar niet een droge keel te krijgen. Dat kwam achteraf gezien niet zo goed uit.
Lopen, lopen en nog eens lopen.
Eindelijk weer een fietser; ik moet nu echt vragen of aan het eind van deze wandeling echt de Groningerstraat ligt.
De persoon stopt en ik probeer te praten en spuit er een enorme luchtbel uit. Ik schaamde me erger, dan ik kan zeggen. De fietser fietste door en ik verslikte me in mijn eigen spuug.
Trut, mopperde ik tegen mezelf. Gelukkig had ik wel pepermuntjes mee en...dat hielp.
En maar weer lopen en lopen. Er kwam geen eind aan.
Opnieuw iemand gevraagd, heel summier kwamen er fietsers langs. Deze keer had ik beet.
Inderdaad was aan het eind van dit fietspad de Groningerstraat bij de sluis.
Dat herkende ik, maar dan in omgekeerde volgorde. Dit was echt de eerste keer, dat ik deze tocht ondernam.
“Het is nog een heeeeeeeel eind”, verklaarde de mevrouw in kwestie en dat hielp me geen ene donder.
Maar...ik rechte mijn rug en liep verder. Mijn pijnlijke enkel liet me niet in de steek, de pijn verdween zelfs stukje bij beetje. Ik liep de pijn eruit. Eindelijk.
Weer een bocht en met het zicht op oneindig liep ik verder.
Half 4 vertrokken, ongeveer 5 uur de Groningerstraat bereikt.
Maar potJandorie, ook dat bleek nog een heel eind. Lopen, lopen, lopen. Ik groette zelfs niet iedereen meer. Alleen als ze me vriendelijk aankeken. Zo half om half dus.
Maar had inmiddels al een poosje voor de wind, dat voelde als een meevaller, enkel ook een stuk rustiger, dus begon ik met wat meer snelheid aan het laatste deel van de opdracht, die ik zelf verzonnen had.
Breed lachend herkende ik de weg en hield de moed erin. Nog net niet zingend.
De snelheid viel wat tegen, wel iets meer dan voorheen, maar toch. Ik dacht aan de reus met de zevenmijls laarzen en zou een schietgebedje willen doen, zou er iets mogelijk zijn mezelf sneller te vervoeren.
Maar...lieve lezers, ik heb het gehaald. Had wel inmiddels een appje gestuurd om ongeveer 5 uur, dat het wat later werd. Kwart voor 6 arriveerde ik op het adres en....het werd een fijne avond.
Een etentje (Balkan) bij zoonlief en gezin thuis en....we leven nog lang en gelukkig, hopen we...
èFVé
No comments:
Post a Comment