Man met hond...

27 Juni 2023

De man met zijn hond.

Gisteren na een visite aan Kloosterakker, liep ik langs het fietspad naar huis en zag daar een hele slanke, lange mooie jongeman lopen met een nog mooiere hond.

Ik loop nog steeds traag, kon hen dus niet inhalen, wilde graag vooral de hond van dichtbij zien. Zo groot ken ik ze niet, het hondenras dan, wel te verstaan.

Gelukkig moest de hond een plasje plegen en....ik haalde hen in.

Ik vroeg: “Mag ik een foto maken van jouw prachtige hond?”.  De jongeman glunderde en zei voluit: “Ja hoor”.

Hij riep zijn hond, (IJS)Beer genaamd en hij hielp mij met een soort pose, terwijl hij de hond tot orde riep. Ik liet het begaan en zelfs mijn telefoon wilde hij vasthouden en maakte 3 foto’s.

Het was even anders, dan ik in gedachten had, ik moest zitten op mijn rollator en de hond kwam naar mij toe.

Hier dus de foto’s, ik ben er heel blij mee, het was een lieve enorme grote hond en een geweldig aardig en mooi, slank en lang baasje.

Van hem had ik zelfs graag een foto gehad, hij met zijn hond. Helaas, je kunt niet alles hebben.

Ik bedankte hem, hij deed of het niets was en zo verdwenen ze weer uit het zicht, mij achterlatend en zelfs bij een afslag niet eens even zwaaiend.

De man met zijn hond.

èFVé

 

De ene nacht is de andere niet...

22 Juni 2023

De ene nacht is de andere niet...

Sinds kort slaap ik in de kamer, in ieder geval koeler dan boven.

De schuifpui doet zijn diensten, maar daardoor komen er wel geuren binnen, die ik niet ken en ga ik op onderzoek uit.

Door de donkere kamer, zo de keuken in. Daar glijd ik uit. Snel het licht aan en....getverderie een slak. Niet een hele kleine, maar ook geen grote.

Ik dacht niet na en liet ‘m niet lijden, liet ‘m inslapen. Schepje zout er achteraan voor straf, dat ie zo brutaal was onderweg naar de kamer te zijn.

Al lange tijd vind ik sporen, maar om dan direct met zout te dreigen....

Achteraf gezien, slakken zijn traag? Je wilt niet weten, hoeveel sporen er al in de keuken waren, zelfs op de muur en toch zeker weten, dat ik gisteren alle sporen had verwijderd.

Ik ben erg voorzichtig met diertjes doden, mijn familie spaart ieder levend vehikel, dus zelfs ook slakken.

Sorry lieverds, ik had kunnen vallen en wederom een enkel kunnen breken.

Dat gevoel kennen jullie nog niet.

Enkel breken, het gaat sneller dan je denkt. Laat ik je vertellen, ik wel. 10 weken verplicht in een soort isolatie. Dat niet weer. Stilstaan is achteruit gaan.

Meerdere slakken groot en klein al gevonden en ze in de groene bak begeleidt. Daar kunnen ze met/in stijl overleven, toch?

Getsie, als ik er nog aan denk, hoe glad dat ding was, ik griezel er nog van.

In de nacht, alle sporen wederom verwijderd, voet gewassen, handen gewassen en weer naar bed, zei duimelot.

Vanmorgen geen sporen. Heeft ie dan echt al die sporen sinds gisteravond/vannacht zelf gemaakt?

Traag als een slak? Daar ga ik dan even anders over denken.

De dag verloopt, het is middag en ik kom voor mijn hapje in de keuken en zie ..... sporen. 

Dacht ik het niet? Waar zit je en waar woon je? Ik weer als een dolle aan het werk, geen slak te zien.

Sorry lieve familie, ik ga ze vanaf nu te lijf, meld het jullie niet, heb je er ook geen last van.

èFVé

 

Vervolg of afsluiting Biena...

18 Juni 2023

Gisteren de foto’s en laatste dingetjes van Biena gezien en om het goed te verwerken nog even een korte blog.

Eigenlijk alleen voor mezelf. Ik was/ben er nog niet klaar mee.

Hier de foto zo ze er uit zag en hoe ik haar altijd zal herinneren.

Biena was meer dan een naam. Ze stond zelfs ingeschreven als werkneemster. Verzorgde de was.

Niemand zou zo goed kunnen was-opvouwen als mijn vriendin Biena deed. Zelfs daar liet ze ons contact voor vallen, serieus als ze was.

De ziekte maakte van haar een ander mens, ze was goed zo ze was, maar het verdriet wat het haar gaf, was uiteindelijk door haar zelf bedacht.

Volgens mij kon je alleen maar van haar houden qua mens en cliënt en werkneemster. In alles bloedserieus.

Bientje, je zit in mijn hart, dit zijn mijn laatste woorden.

KOM VAN DAT DAK AF, ik zal het me nog vaak herinneren.

Rust zacht, lieve schat.

KnuFroukje of toch die zoen?

Je had ‘m nog tegoed.

èFVé

 

 

 

Mijn bijzondere vriendin....

12 Juni 2023

Gisteren kwam ik, waar ik wekelijks kom en hoorde, dat mijn bijzondere vriendin is overleden.

Volgens mij is zij echt gaan hemelen en er al een poosje aan toe.

Wekelijks, zelfs vaak 2 keer, bezocht ik de plaats van bestemming om een andere reden, maar weet niet goed, of ik een tipje van de sluier mag oplichten.

Maar het verlies van mijn vriendin, inmiddels van jaren, is net iets teveel voor mij om te zeggen.....nou ja, ze was er aan toe.

Dat was wel zo, maar je bouwt iets op. Ik droeg de naam van haar overleden dochter en dat schepte een band, die ik nooit weer zal en kan vergeten.

Ze was niet altijd echt peilbaar, maar mijn kus bij komen en gaan was een soort behoefte geworden en meestal zei ze dan ook....Nog iene.

Zij was de eerste, die me hielp bij het binnenbrengen van kopjes. Ik mocht niet in het vertrek komen vanwege Corona.

En die lieve vriendin van mij, zo krom ze ook liep, nam de kopjes aan en bracht ze naar de keuken. 

Daarna zijn we elkaar altijd trouw gebleven en schreeuwde ze vaak al keihard ....Froukje.... als ze me zag binnenkomen.

Ik hoor het nu nog harder, dan dat het misschien was. Dat zal het gemis al zijn.

We konden samen heel goed zingen en vooral “Kom van dat dak af”. Dat liedje zal nooit meer hetzelfde zijn. Zelfs onze zoon is het ermee eens.

Steeds meer werd me haar leventje duidelijker en de band dieper/groter.

De laatste keer dat ik haar trof, was ze in alle staten, boos op alles en iedereen en haar stemverheffing zal ik NOOIT vergeten.

Zelfs de kus ging ze aan voorbij en nu.....is ze gaan hemelen.

Lieverd, ik zal nog vaak aan je denken, maar dan aan de goeie tijden.

èFVé