Jut en Jul...

 13 December 2023

Jut en Jul....zo werden we door Anne's zus genoemd. 

Als stelletje kwamen we bij elkaar, doordat we collega's waren en Jut ander werk aannam en we dus elkaar niet meer zouden zien. 

Ik herinner me nog dat die laatste Zaterdag Jut me bijna tot huis bracht. We wisselden geen enkel woord. 

Ik stopte op de hoek van de straat en zei: "Nou, dit was het dan, het ga je goed"....

Jul gaf me de hand en vroeg of we elkaar Zondag konden ontmoeten. Mijn hart bonkte me tot in de keel. 

Wat wilde hij?

Ik stemde toe, kende hem inmiddels  al 2 jaar en hadden een goed contact. Ik vond hem zo oud en afstandelijk. 

De volgende dag grotendeels zwijgend gewandeld en verdween hij weer voor een week uit mijn leven. Hij fietste van Noordbergum/Leeuwarden heen en terug. 

Maar op een andere keer was hij met de bus en hadden we de tijd, tot ik naar huis moest voor de warme hap. Ik vroeg hem mee te gaan, maar nee, dat wilde Jut niet. 

We bleven vrij afstandelijk van elkaar. Ik vond 'm zo oud en zo deftig...Op de 1 of andere manier had iemand ons gezien en kwam mijn schoonzus en vroeg aan Jut of hij mee wilde eten. In het Fries. 

Hij ontdooide en zo gingen we naar mijn huis. De zoete inval. Daar werd de tafel a gedekt en Jut werd door mij voorgesteld aan iedereen, zijnde, mijn Pap en Mam, mijn broer en een neefje. Hij logeerde bij ons, zijn moeder was ziek. Johan was zijn naam. 

Johan werd helemaal hyper door dit onverwachte bezoek en was super druk. Wij moesten gaan zitten en Mam en Minke zetten het eten op tafel. Wat nooit eerder het geval was, er werd gedekt met mes en vork. 

Jut en Jul, ik dus, lieten het ons allemaal welgevallen. Onder veel lawaai en woorden en eten opscheppend werd het heel gezellig, maar wel lawaaiig. Mijn neefje schreeuwde boven alles uit: "Toch wel netsies he, zo ete met mes en vurk". 

Hij had ze in zijn knuisten en er werd weer hard gelachen, maar niet door Jut en Jul...

Johan zwaaide met zijn mes en vork alsof hij een varken wilde slachten. Wat een toestand. 

Het lekkerste deel kwam nog, vanillevla met Haagse bluf. Wie dat nooit geproefd heeft, heeft wat gemist. 

Eten was voorbij, de tafel opgeruimd en Jul liet Jut uit. Mijn neefje gilde al gauw: "Is ie nou nog niet weg"?

Jut verdween en Jul liet zich weer overhalen een spelletje met hem te doen. Uiteindelijk moest hij het fijn hebben bij ons zo zonder zijn familie. 

Ik zuchte eens diep en wilde niet langer aan Jut denken, hij was alweer onderweg naar huis. 

Zo kan het gaan in prille verkeringstijd. Gelukkig was het goed verlopen, wat hield ik veel van ons gezin. 

Groetjes van deze Jul...

èFVé