16 Juni 2019
Mijn/onze
Australische nicht Greet/Grytsje is van Australië naar Nederland gevlogen. Een
lange reis, een dure reis, maar haar enige broer was 60 jaar geworden en hem
wilde ze verrassen.
Dat waren prachtige
foto’s, ze zal er vast en zeker eentje of meer bij doen.
Maar onze Greet had natuurlijk wel wat meer te doen en ontmoette zo alle
mensen, waarmee ze vroeger en nu goeie contacten had.
Het verblijf telt 5 weken en dan kun je ook wat.
Amsterdam is ze geweest, Volendam en niet alles zal ik beschrijven.
Alleen waarvan ik enkele foto’s heb.
Doordat ik niet helemaal in orde was, werd ons eerste bezoek afgelast en
gingen we in plaats daarvan een dagje naar het logeeradres van Greet. Sonja,
onze dochter ging mee, als we haar niet hadden, was ons leven een stuk saaier.
Ze sleept ons overal naar toe en onze dank is groot.
Eindelijk kwam ons Greetje dus hier, ik vergeet het nooit weer.
Donderdagavond, ook nog de avond, dat onze Ronald ons bezoekt en zo hadden we
een fantastisch onderonsje.
Sonja, die haar dus gehaald had, jaja..., Ronald, Greet, Froukje en
Anne. Er is veel geteut en iedereen mocht z’n zegje doen. Anne vulde zelfs af
en toe aan, wat hij ervan vond. Een avond met een diamanten lijstje. In goud
heb ik ze al eerder beleefd, maar dit is een uitzondering.
Wanneer zien we haar weer?
Bovendien was er nog een enorme verrassing voor ons van ons aller grote
vriend, wonende in Australië. Hij had Greet opdracht gegeven (vriendelijk
gevraagd) om voor ons beiden bloemen te kopen. Hieronder de foto’s en onze
gevoelens zijn zichtbaar toch?
We werden allen moe en gingen laat naar bed, ik met een zalig gevoel,
het is gelukt, ze ligt hier vlak bij me in ons grote bed. Geweldig. Ze liet
zich ook goed horen en dat gaf me een goed gevoel. Ze voelt zich thuis.
Af en toe, als ik de troon besteeg om te regeren, ging ik even bij haar
kijken, ze lag er echt en ze sliep als een dragonder. Oké, niet leuk, als een
roos?
De volgende dag verliep voor mij met hetzelfde ritueel. Anne
klaar/gereed maken voor de tocht naar de Vierackers en daarna zijn Greet en ik
gaan fietsen. Eerst nog een lekker kopje koffie. Dat zal ze zich lang
herinneren. Deca-koffie, oplos bedoelde ik, dus met melk. Ze zei er niks van,
maar ik had doodleuk deca-koffie gedaan en geen oplos, dus....vreselijk? Vast
wel.
We zijn gaan fietsen, ook die foto’s mogen geplaatst met een selfi. Een
ritje Arboretum was de bedoeling, maar verder dan de golfbaan zijn we niet
gekomen. De weersgoden waren ons niet goed gezind.
Maar zoals we overal kunnen teuten, konden we daar met een echt kopje
koffie onze verhalen over en weer goed kwijt. Genietend van en met elkaar.
Daar vandaan terug en zou ik nog een boodschap doen, maar de tijd
verliep snel en besloten we een kroketje te eten en alleen de Action aan te
doen.
Echt veel is er niet gekocht, we zijn beiden nogal nuchter en praktisch,
hebben hetzelfde sterrenbeeld, maar de Action moet je gezien hebben, als je in
Nederland bent geweest.
Om een lang verhaal kort te houden, een rustige nacht gehad en dan kwam
de dag van afscheid. Dat werd even vroeger dan verwacht. Anne werd niet goed,
we waren vrij laat naar bed gekomen, Anne zag voetbal en wilde beslist tot het
eind blijven kijken. Dat mag.
Onze Greet was al naar boven en toen ik haar voorbeeld volgde, nadat
Anne was onder gestopt, moest en wilde ik nog wel een knuffel halen. Wat zag ik
daar? Juffertje zat in bed te haken aan een soort moffen, handschoenen zonder
vingers.
Even ter uitleg, deze vrouw, Greet dus, is van alle markten thuis en is
in haar vrije tijd handwerkjuffrouw voor een klein aantal mensen. Ze haken
tezamen de mooiste dingen. Misschien doet ze er zelf foto’s van bij. Afwachten.
 |
| "The Purly Queens of Albany..." |
Daarna kwam de echte tijd van afscheid. Anouk, onze kleindochter zou
haar brengen en dat is ook zo gegaan. Eerst kregen we nog een bezoekje van Fem
en Fien. Anouk haar vriendin en haar schattige dochtertje. Helaas heb ik daar
geen passende foto’s van.
Wij zouden mee, maar plots bleek Anne zich niet zo goed te voelen. Ik
wijd het aan de drukte in z’n geheel, de late nachten en het bezoek van de
laatste dag. Net wat teveel van het goeie.
Dus werd het, doeg Greetje, ik zal je missen. Het was kort en hevig. En
dankje Anouk, oma vond het heel vervelend, dat je alleen terug moest rijden,
gelukkig belde je meteen en Greet appte ons ook al.
Ik denk, dat ik nu maar zal moeten stoppen, m’n vingers worden
overbelast en manlief zit beneden en nog wel op z’n Vaderdag. Niet dat hem dat
ene zak uitmaakt, maar ik wil me toch weer even laten zien. Hoop zelfs op een
wandeling.
Dit alles stuur ik naar ons aller Greet, Grytsje en hoop, dat ze het ook
kan waarderen.
En jongelui in Hardegarijp, bedankt voor de logeerpartij en dat we ze
even mochten lenen.
Voor Dennis alle beterschap die je je wenst en ik mail later nog wel
weer.
Noa heeft ons weer even laten zien hoe leuk kleine kinderen kunnen zijn
en dan in levende lijve.
Helaas hebben we Theo en Sippie niet gezien, maar zij blijven in
Nederland, wie weet, wie weet. Ooit nog eens?
21 Juni 2019
Vandaag kreeg ik nog een foto, voor mij héél belangrijk. Als het even
kan, zou ik graag een stukje toevoegen.
Greet haar Heit is overleden in een tijd, dat Greet niet snel op tijd
naar hier kon komen. Bovendien hadden de artsen voorspeld, dat Kees nog tijden
verder kon.
Het was zwaar, het was raar. Greet niet bij de crematie van haar Heit.
Ze
had in deze tijd natuurlijk het gedenkteken van haar Mem bezocht en was daar al
iemand tegen gekomen, die Kees miste. Kees was overleden, maar waar was hij
terecht gekomen?
Maar wat treft m’n lodderig oog? De foto bewijst, dat Greet, samen met
neef Dennis de as verstrooit van Kees, eigenlijk Cornelis, v.d. Ploeg. Ook haar
broer was erbij vertegenwoordigd, maakte waarschijnlijk de foto, het document
voor een ieder, die Kees gekend heeft en daaronder hoor ik als schoonzus ook.
Zo fijn om alsnog onze Kees te mogen noemen. Zo kon Greet voldoen aan
haar innige wens toch bij Heit te mogen zijn en zijn wens te vervullen om verstrooid
te worden. Het voelt zoooo goed. Kees was een bijzonder mens, menigeen zal hem
nooit vergeten en daar hoor ik bij.
Dankjewel Theo, Dennis en Greet, dat ik de foto vandaag mocht ontvangen.
Niemand heeft voor niets geleefd.
FRAN
No comments:
Post a Comment