Bijna 60 jaar getrouwd...

2 Augustus 2021

Bijna 60 jaren getrouwd.

Bij mij komen herinneringen binnen en nu vind ik ze wel leuk, in die tijd voelde ik het juist als heel verkeerd.

Ons huwelijk was uitgesteld, omdat mijn Pa in het ziekenhuis lag en zonder hem erbij ging ik niet trouwen.

Gelukkig is het gelukt, maanden later en dat was mijn eerste blijdschap.

De dag zelf was best een moeilijke, ik was genezende van een uitslag, welke weet ik niet meer, want het waren er velen, toen mijn Pap in het ziekenhuis terecht kwam.

Nervositeit ten top.

Waterpokken, gordelroos, rooie hond, alles wat maar kon jeuken, overkwam me.

Bekaf dus en toen dan ook bleek, dat Anne z’n kostbaas en vrouw bij Anne thuis moesten overnachten en er werkelijk niet veel ruimte was, sliepen we apart.

Zelfs het huwelijk kon daar niks aan veranderen. Nood breekt wetten, voor mij bracht het wel rust, dat heb ik maar nooit verteld.

De volgende dag vertrokken Anne en ik voor onze huwelijksreis en mijn wens was Arnhem. Ooit had ik daar een leuke dag gehad en goeie herinneringen en als verrassing had Anne er een Bondshotel besproken.

Daar begon dus ons huwelijk. Er bleek geen WC te zijn, wel een kastje, die niet open wilde en dat was voor mij een hele onderneming om een WC te vinden in donker in een wildvreemd hotel.

Toch heb ik het nooit durven noemen, dus ‘s avonds maar niks meer drinken en in die tijd lukte het me de nacht zonder hondje uitlaten.

We hadden slecht weer, gingen ‘s avonds te voet Arnhem in en door de kou, het was eind Oktober, bedachten we toch maar weer het hotel op te zoeken.

Anne had er een TV ontdekt en in die tijd was dat al een luxe. Rudi Carrél had ie gezien.

Wij vrolijk op pad en bij binnenkomst ontdekte ik....de TV was een aquarium. Ik brulde van het lachen en als ik Anne aankeek, brulde ik weer en kon het niet uitleggen aan de bediening.

We zijn de volgende dag naar de dierentuin geweest, ik ben dol op dieren, ook al zitten ze in gevangenschap. Dacht ik toen niet over na.

Het was gelukkig droog weer en we vermaakten ons prima, tot plots een beer was losgeraakt en rende over het park.

Paniek alom...

Toch kregen de oppassers het beest zover, dat ie door een sloot schoot en bij de leeuwen terecht kwam.

Daar wilde iedereen kijken en Anne was als een dolle.

Ik kon alleen maar huilen, toen ik zag, dat de leeuw de beer in z’n nekvel greep en ‘m heen en weer slingerde.

Anne kwam snel mijn richting op en lachte zo luid en schreeuwde: “Foto, maak een foto”!

Ik kon alleen maar denken, dat Anne een verkeerde keus van mij was, wat waren we ongelijk.

Mijn huilen bleef, maar de beer werd bevrijd, de leeuw in z’n hok gelokt met een lekkere hap.

Voor mij was het duidelijk, we pasten niet bij elkaar, mijn verdriet werd niet begrepen en onze huwelijksreis was niet meer de reis, waarvoor ik gekozen had.

Toch kregen we 2 kinderen en zij zijn ons allebei erg dierbaar. Door hen mocht ik uiteindelijk ook een poes/kater hebben.

Anne was er niet opgesteld, maar met de liefde, die de kinderen ons eerst gevonden katertje binnen haalden, kon Anne niet tegenop. Oscar was zijn naam.

Ooit schreef ik over hem, hij was te jong om te overleven, ik had er dus opnieuw een baby bij.

Een geweldig beest, waar we alle drie geweldige herinneringen aan hebben, nog steeds. 

Het is dus toch goed gekomen, dit jaar zijn we 60 jaar getrouwd, ook al is het onder andere omstandigheden.

Anne lijdt al jaren aan dementie en weet hij zelfs niet meer, dat ik zijn vrouw ben.

Herkent me als zijnde Froukje, maar weet niet meer waarvan.

Het is goed zo, eigenlijk niet, maar de stakker is er redelijk gelukkig onder, waar hij opgeborgen zit.

Tweemaal per week zoek ik hem op en alle keren is het weer afwachten, hoe hij zich voelt en over mijn gevoelens maar te zwijgen.

Inmiddels is ie voor de tweede keer verliefd op een leidstertje en ik snap wel waarom. Ze is de enige levenslustige dame in het geheel. Dit is inmiddels de tweede keer, dus een beetje menens mag ik het wel noemen.

Hij zoekt het in ieder geval “HOGER OP”.

De vorige keer hebben ze het heel goed opgelost en gelukkig is Anne een hele lieve man en wordt ie niet geweldadig.  Ik zie wel, waar het schip opnieuw strandt.

Inmiddels ben ik bijna 84 jaar en Anne 89 jaar. Dat hij zo oud is geworden, is een wonder. Hij was met z’n 50ste jaar al ziek en is vrij snel daarna thuis gekomen en hebben we bewezen, dat zelfs die jaren vanaf toen ons gelukt zijn.

We zijn voor/door z’n astma wel 20 en meer jaren achter elkaar naar Portugal gereden met auto/caravan-combinatie en het was er goed vertoeven en voelde Anne zich er goed, zelfs veel beter.

Hier zet ik een punt achter mijn overdenking, maar soms moet ik er wat mee.

Misschien vanwege de in zicht komende 60 jaren?

èFVé