7 September 2021
Vandaag komt Andrea, Redacteur van “Gedichten/Alzheimer/Dementie”, bij mij een Intervieuw afnemen over de ziekte.
Het gevoel, dat ik haar al lange tijd ken, verbleekt, nu ik haar in levende lijve zal gaan zien.
Een enorme positieve vrouw, zo heb ik haar ervaren.
Nu komt ze me vragen stellen over “Anne”, mijn man van bijna 60 jaren, ook al voelt het al jaren niet meer zo. Op papier is hij mijn man. Kennen doe ik hem al 67 jaar.
Ze probeert hier te zijn om elf uur, nu is het negen uur, wat duurt dat nog lang.
De puzzel in de krant is gemaakt, zelfs geprobeerd de krant te lezen, is niet goed gelukt. Kan m’n aandacht er niet bijhouden.
Zo erg moet het toch niet zijn....vragen over de tijd van dementeren van Anne hier thuis.
Het sloop erin, pas toen ik het echt wist, waren we al halfweg en had ik al zoveel vragen over veranderingen van een rustige, lieve man tot wat ie was geworden.
In één dag veranderde alles. Kwamen ze van I-care hem wassen en werd er een bed “onder protest van Anne” in de kamer gedeponeerd.
Nog jaren zijn we door gegaan, onder het motto “Tot de dood ons scheidt”. Dat heb ik niet gered.
Zou, als ik er nu voor stond, het niet over doen. Weet nu beter, wat het inhoudt. Het maakte me kapot.
Straks verder...
Andrea is geweest, het was fijn haar hier te hebben en wat de tien geboden is geworden, lees ik later. 10 Vragen en ontzettend veel woorden per vraag terug. Zoek het maar uit, Andrea.
Dus...oké, hoe ze/je het ook doet, het mag van mij.
Liefs, Froukje
No comments:
Post a Comment