17 februari 2021
De bezoekdag aan Anne.
De was is droog, even opvouwen en in de tas en klaar is Froukje. Ik denk zelfs alweer te kunnen fietsen. Als ik het maar niet verleerd ben, zou toch niet kunnen???
Eerlijk gezegd slaap ik beter, als ik gewandeld of gefietst heb, zelfs minder pijn. Dus....mijn lijfregel, blijf in beweging.
Er waren gisteren veel wandelaars, als ze in mijn richting keken, groette ik ze.
Mijn wandelmaatje vroeg: “Ken je hem?”. Zo ging het meerdere keren en zei ik tegen haar: “Ik kan vast nog wel verkering krijgen”.
Ik moet er niet aan denken, maar een vriendelijk gebaar is nooit teveel, toch?
Nu even lunchen en op naar Anne.
Klaar voor de start. Tot straks.
Anne zijn horloge was weer een ding. De tijd was absoluut niet goed, ik heb ‘m bijgezet, maar toen ik niet veel later van hem hoorde, dat het kwart voor vier was, dacht ik, die tijd is om gevlogen en dat heb ik niet gemerkt.
Erg druk hebben we samen niet gehad. Hij had nog gefietst, ook in fantasie, maar dat vind ik leuk.
Ik geloofde hem en ging dus foetsie. Hij helpt me in de jas en zwaait voor het raam.
Ik doe nog snel een boodschap bij Lidl en fiets naar huis. De weg was schoon, heen en terug.
Snel even naar m’n computer, krijg ik een bericht op Familienet.
Gepost om twintig voor vier. Anne lachend achter een kleurplaat.
Gek hé, dat ie dat dan niet vertelt, het mag, hij mag alles, maar toch wel een stiekemerd, z’n horloge vooruitzetten omdat ie graag verder wil kleuren en ik denken, dat ik te laat vertrek.
Schalkie, schalkie.
Ach, eigenlijk wil ie niet zo sneu doen en durft het mij niet te vertellen en denkt, dat dit de beste oplossing is.
Merkt ze niks van, zoiets?
XXX FRAN
No comments:
Post a Comment