Vrouw zijn...

23 Februari 2021

Vanmorgen de vraag, wat trek ik aan?

Op dit moment draag ik een gestreepte col met de kleuren zwart/wit en legergroen. Ik vind ‘m mooi, ik vind ‘m prachtig. Een legergroene hes erover, nog mooier.

Nu de broek. Zoeken in alle hoeken en daar was ie dan, de legergroene broek, maar dan wel een driekwart. Perfecte kleur.

Wacht eens, lange zwarte laarzen eronder? Zou dat kunnen? Het staat geweldig leuk. Maar als je 83 jaar bent en dan ook nog een halflange haarbos in grijs, durf je dat dan?

Ik kan mezelf nog herinneren in de tijd dat ik naar de modevakschool ging. Naaide je je eigen kleding en deed ik altijd, wat IK mooi vond.

M’n vriendinnen, in die tijd nog vele, deden het na en......het werd mode. Alleen waar ik woonde, maar verder reikten onze ogen ook niet. Weet je nog wel oudje?

Zou ik dit vandaag durven? Tuurlijk wel.

Deze vrouw gaat lunchen en springt op haar e-fiets en fiets de wereld rond. Nou ja, een klein wereldje deze keer. Alle begin is moeilijk. Alleen is maar alleen.

Ben niet meer zo’n durfal. Alleen onderweg en oud zijn, zijn gemakkelijke prooien voor misdragingen van jongere ondeugende mensen. Ze kunnen als wilde dieren zijn.

Eigenlijk moet ik de krant niet meer lezen, misschien krijg ik dan weer wat meer vertrouwen. Er is me nog nooit iets overkomen, waar ik ook maar één centje pijn van kreeg.

Zelfs toen ik viel, al twee keer, waren er jonge mensen, die me weer op de been brachten. Wel leerde ik, dat je op een e-fiets ook gewoon rustig kunt fietsen en er geen race-fiets van moet of wil maken. Het was heerlijk, maar ik zit nu in een ander tijdperk.

Ik geloof, ik ben inmiddels wijzer...

Geloven doen we in de kerk?

In de Kark, in de Kark see de dominee. Foei Froukje...

Inmiddels m’n bruine kadet met boerenleverworst opgegeten en klaar voor de start.

Foei, leverworst. Zo lekker en zo fijn eens weer te zondigen.

Als ik terug kom, heb ik waarschijnlijk geen moed meer om verder te bloggen.

Tot morgen dan maar weer.

Wat eigenlijk een ge-ouwe-hoer.

FRAN