30 Oktober 2022
De klok.
Wat zeg ik? Het is meer dan dat.
Je leven omzetten, dat is pas wennen. Sommige apps, die belangrijk zijn, krijgen ineens een andere tijd voorgeschoteld.
Dat is pas wennen.
Zelfs buiten moet het klimaat wennen aan wintertijd.
Er is in geen velden of wegen een wintertijd te bekennen.
Ik wen eraan en dan kan iedereen het.
Vanmorgen nog een paar missers, maar het zit erin, beloofd.
èFVé
29 Oktober 2022
Vanaf mijn 7de heb ik een vriend, die nu al 70 jaren in Australië woont.
Ons contact is pas van de laatste jaren dagelijks en is gekomen, doordat mijn arts dacht, dat ik een Psycholoog nodig had en ik vriend Henk voorstelde. Sindsdien minder contact met mijn arts.
Dat is wel jammer.
Deze blog lijkt een vervolg op de vorige, het mag, min of meer is dat zo.
We, mijn buurtmeisjes en ik, hadden weer ons maandelijks contact. In het verleden noemden we het RAAF, maar de laatste tijd deden we het zonder naam.
Deze week was het weer zo’n bijeenkomst met advocaat/slagroom en al. Te kleine glaasjes overigens.
Eén van onze groep zag op de wand achter hem een Nederlandse molen, maar vriend Henk begreep niet goed, wat er bedoeld werd. Ik begon >>> Daar bij die molen <<< te zingen en uit volle borst wij allemaal.
Henk bleef niet achter en zong zo hard hij kon mee.
Toch geweldig, zover weg en toch zo dichtbij.
Wij met z’n allen, zo goed en kwaad het ging, Engels pratend, Henk al in zijn nachtkleding.
Het was leuk, meer dan leuk zelfs.
Het heeft me goed gedaan en waarschijnlijk vond Henk het ook erreg speciaal. Ik mag het hopen.
Was zo leuk, dat ik er een blog van MOET maken. Henk al bijna klaar voor de nacht, ik moet er wat mee. In nog geen minuut waren we even ver over zee, verbinding van Australië/Nederland.
Het is al normaal, maar is het dat ook?
Het was fijn, nog bedankt verre vriend....
Tot de volgende keer zonder de RAAFmeisjes.
XXX èFVé
27 Oktober 2022
De griepspuit, het is weer tijd en de tijd is vandaag.
Gelukkig dat Ronald, zoals de laatste jaren, me meeneemt en ik niet met de rollator naar binnen moet.
Lopen mislukte grandioos, maar ik herpakte mij na vanaf het parkeerterrein naar de kerk te moeten gaan, wel aan Ronalds arm. Hij is mijn trouwe begeleider.
Maar vandaag had het gekund.
Ik was er al een beetje nerveus onder en was zo dom, mijn arm nog niet te ontbloten en was daardoor te laat mijn eigen Arts te mogen/kunnen kiezen. Ze stond achteraan in de rij prikkers.
Helaas...pindakaas.
De prik is een fluitje van een cent en zo kon ik weer in de rij om naar buiten te gaan, dwars door de kerk, dat dan weer wel.
Ronald kwam achter me aan, ik groette mijn Arts. Het is niet de plaats een gesprek te beginnen, maar wel zei ze: “Dat is lang geleden?”. Ik zei: “Ja”. Maar moest doorlopen, zag nog net een kans haar tegen haar hand te tikken en nog moet ik aan haar woorden denken.
Niet alles gaat goed, maar grote klachten kan ik het niet noemen.
Ronald kwam achter mij aan en samen liepen we weer naar de auto. Hij haalde mijn rollator eruit en ik ben nog een eindje gaan wandelen, alles nog eens overdenkend.
Ik herinner me nog, dat ik Linda heb gegroet, maar geloof niet, dat ik verder bekenden achter de tafels heb gezien.
Het werkt nog na, wil nog graag contact met mijn Arts. Mijn gevoel voor haar is en blijft liefdevol.
Dit alles moest ik even kwijt, misschien helpt me dit.
Liefs,
Froukje
22 Oktober 2022
Gisteren vrienden (altijd het begin van een verhaal verteld door Godfried Bomans) kwam er iemand bij me eten. Ik had haar pizza beloofd.
Die iemand was Aukje Drent. Vele jaren geleden was ze mijn overbuurvrouw. We zijn elkaar nooit echt uit het oog verloren, maar nu we kunnen appen, werd het een stuk eenvoudiger.
Dus, zodoende sprak ik met haar af bij het winkelcentrum, zo’n beetje halfweg voor ons beiden.
Ik was toen nog vol zelf vertrouwen. Samen ondernamen we de route naar mijn huis. Zij durfde niet door het bos, wat volgens mij anderszins niet mogelijk is en ... samen zijn we sterk toch?
Wat voor mij heel gewoon is, mensen spreken me vaak aan, wat bij haar nooit zal lukken.
Het begon al direct na we van de winkel naar mijn huis gingen. Achteraf kende ze de moeder en heus, het komt niet vaak voor, dat Aukje iemand niet kent, die mij aanspreekt en zo ook vandaag.
Het was een mooie dag en dan ziet Froukje mooie dingen, Aukje bleek van hetzelfde kaliber en wees me zelfs dingen aan, waar ik dan weer een foto van ging maken. Gekleurde bomen, paddenstoelen enzovoort.
Ook daar werd ik aangesproken, of ik zijn twee hondjes wilde fotograferen en ik vast van plan alleen bomen en planten in mijn beelden toe te laten, maakte hem erg nieuwsgierig.
Zo sneu, daar stond Aukje dan, niks horend en dan duurt een minuut zelfs lang. Ik legde de man uit, dat ik verder moest. Inmiddels wist ik alweer veel van hem en vertelde Aukje erover. En wat me toch wel verbaasde, ze zei: “Hij heet de Jong!”. Ik verbeterde: “De Jonge”.
Ik kreeg dus haar verhaal en ja hoor, ook deze keer had Aukje hem al eens ontmoet, of zijn vrouw.
We liepen verder, ik wist niet goed, hoe snel of rustig ze wilde lopen en zo pasten we ons aan elkaar aan. Ik met de rollator natuurlijk.
Het was al even geleden, dat we bij elkaar hadden gegeten, wat we in het verleden geregeld deden, vooral snert ruilen.
Deze keer wilde ik haar pizza voorschotelen en dan samen alles bedenken en samen willen doen.
Eerst koffie gezet en ingeschonken.
Aukje vond dat moeilijk te zeggen, hoe ze het wilde en gaf steeds mij de regie en zo kwam het, dat alles wat ik aanbood op de pizza terecht kwam. Inmiddels al een stuk later, maar tijd genoeg, behalve dat het al donker werd en ik in dat gedeelte van de keuken geen licht heb.
Wel zo’n lampje wat aan en uit gaat, maar dat bleek onvoldoende. Ik zag echt niet goed, wat ik deed en dat ten koste van de mooie uitstraling, die het had moeten hebben.
Behalve dat ging alles fout en kreeg Aukje een bord met van alles, waar geen pizza in te herkennen was. Ook die van mij was verre van mooi. Een bord vol prut, daar moesten we het mee doen.
Inwendig moest ik wel lachen, Aukje blijft Aukje en was heel lief en zelfs dankbaar.
Haar vriend Harrie, ooit onze klusjesman, zou haar halen, ze hadden een afspraak om bij haar thuis te Rummikuppen.
Ze had hem al geappt, maar Harrie is Harrie en kwam op tijd, dus te vroeg.
We moesten nog ons toetje en dat was een hele lekkere, ik hoop, dat het toetje het weer goed gemaakt heeft.
Harrie dus ook, maar Harrie had ook andere interesses.
Mijn lamp boven de tafel was “out of order” en dat wilde hij niet en drong er op aan, die te herstellen. Wat hij wilde, geschiedde.
Op de foto is te zien, hoe hij mijn plafond bewonderde/bestudeerde.
Achteraf wel fijn, Harrie deed, waar hij goed in was en daarna vertrokken ze in Harrie’s Bolide en zag ik de puinhoop, die pizza-maken met zich mee had gebracht.
Holland Got Talent had mijn aandacht en ik liet de boel de boel.
Na het programma op TV, deed ik het licht uit en ging naar bed. Doei troep, tot morgen.
Kwam dus deze morgen beneden opnieuw in die puinhoop terecht.
Mezelf even aangepakt en snel alles even door mijn handen laten gaan, een natte doek en uiteindelijk bleek het een tik aan het oor en was alles weer spick(?) en span.
Nu even uitgebreid ontbijten en dan is de vieze keuken en de vuile troep snel vergeten.
Aukje, durf je het nog eens aan, bij mij te eten? Nooit weer pizza is mijn advies.
Het had zo mooi en lekker moeten kunnen zijn....
èFVé
