Mijn verre vriend...

29 Oktober 2022

Vanaf mijn 7de heb ik een vriend, die nu al 70 jaren in Australië woont.

Ons contact is pas van de laatste jaren dagelijks en is gekomen, doordat mijn arts dacht, dat ik een Psycholoog nodig had en ik vriend Henk voorstelde. Sindsdien minder contact met mijn arts.

Dat is wel jammer.

Deze blog lijkt een vervolg op de vorige, het mag, min of meer is dat zo.

We, mijn buurtmeisjes en ik, hadden weer ons maandelijks contact. In het verleden noemden we het RAAF, maar de laatste tijd deden we het zonder naam.

Deze week was het weer zo’n bijeenkomst met advocaat/slagroom en al. Te kleine glaasjes overigens.

Mijn verre vriend appt mij iedere dag omstreeks 12 uur en zo ook deze dag en waren mijn buurtjes, nog steeds aanwezig, best nieuwsgierig en vroeg ik hem een face-time in te lassen. Hij belde meteen. 

Eén van onze groep zag op de wand achter hem een Nederlandse molen, maar vriend Henk begreep niet goed, wat er bedoeld werd. Ik begon >>> Daar bij die molen <<< te zingen en uit volle borst wij allemaal.

Henk bleef niet achter en zong zo hard hij kon mee.

Toch geweldig, zover weg en toch zo dichtbij.

Wij met z’n allen, zo goed en kwaad het ging, Engels pratend, Henk al in zijn nachtkleding.

Het was leuk, meer dan leuk zelfs.

Het heeft me goed gedaan en waarschijnlijk vond Henk het ook erreg speciaal. Ik mag het hopen.

Was zo leuk, dat ik er een blog van MOET maken. Henk al bijna klaar voor de nacht, ik moet er wat mee. In nog geen minuut waren we even ver over zee, verbinding van Australië/Nederland.

Het is al normaal, maar is het dat ook?

Het was fijn, nog bedankt verre vriend....

Tot de volgende keer zonder de RAAFmeisjes.

XXX èFVé