2 Oktober 2022
Op pad naar Anne, volgens de letteren...mijn man.
Wat één keer eerder gebeurde, maar werd hersteld, werd nu bewaarheid.
Op naar Kloosterakker, naar Anne, afdeeling drie B, kamer 6.
Niemand thuis. Dus naar de woonkamer. Hij, Anne dus, zwaaide vrolijk naar mij, maar bij de vraag, of ie wilde komen, was een duidelijk nee.
Ooit was het ook zo, maar deze keer wilde ik echt gaan. Hij zat zo mooi met Sonja, medepatiënt, aan tafel voor het raam.
Marlies, leidster op dat moment, vond het niet goed en Anne gehoorzaamde haar, maar niet uit vrije wil.
Plots zegt ie: “Ik heb het nog heel druk”. Waarmee? Dat werd een wazig verhaal zoals altijd, maar hij meende het wel, gaf me een kus en wilde er met mijn rollator vandoor.
Niet zo vreemd, we hebben dezelfde.
Ik uitgelegd, de zijne gezocht en weg was ie, door de huiskamer naar de andere kamers.
(Mijn vriendin)Biena, tussen haakjes, wil hem roepen. Maar ik laat ‘m gaan en ga op pad, naar de lift.
Staat ie daar ineens met Marlies, de verzorgster op dit moment.
Zij wil alles weer ten goede keren, maar ik zeg, dat het goed is en ik morgen weer kom met mijn zoon.
Ze hebben me nagezwaaid. Het voelt een beetje gek.
Voor straks, dacht ik en zo geschiedde.
Mijn weg terug nog foto’s gescoord voor mijn verre vriend en voor deze blog en door de bulten, zo noem ik het, richting het fietspad en zo naar huis.
Mensen onderweg waren vriendelijk. Ik zou kunnen huilen, maar dacht: “Waarom Froukje? Het gebeurde je al eerder”.
Onderweg nog vele foto’s genomen, mooie en minder mooie.
Wie doet je wat...
Is de liefde echt voorbij of is het al langer zo? Meestal is ie blij, dat ik kom, ik zal eraan moeten wennen.
Ene Hanny is overleden, hij heeft er niks mee, dus dat ik denk, hem te moeten troosten? No way, maar dat vind ik eerder fijn dan erg.
Dit was mijn zondagmiddagbezoekje aan Anne van der Meulen.
Tot morgen Anne.
èFVé
No comments:
Post a Comment