Pizza eten?

22 Oktober 2022

Gisteren vrienden (altijd het begin van een verhaal verteld door Godfried Bomans)  kwam er iemand bij me eten. Ik had haar pizza beloofd.

Die iemand was Aukje Drent. Vele jaren geleden was ze mijn overbuurvrouw. We zijn elkaar nooit echt uit het oog verloren, maar nu we kunnen appen, werd het een stuk eenvoudiger. 

Haar gehoor is al jaren zoek en dan is per telefoon geen contact mogelijk en per computer schijnt haar niet te lukken.

Dus, zodoende sprak ik met haar af bij het winkelcentrum, zo’n beetje halfweg voor ons beiden.

Ik was toen nog vol zelf vertrouwen. Samen ondernamen we de route naar mijn huis. Zij durfde niet door het bos, wat volgens mij anderszins niet mogelijk is en ... samen zijn we sterk toch?

Wat voor mij heel gewoon is, mensen spreken me vaak aan, wat bij haar nooit zal lukken.

Het begon al direct na we van de winkel naar mijn huis gingen. Achteraf kende ze de moeder en heus, het komt niet vaak voor, dat Aukje iemand niet kent, die mij aanspreekt en zo ook vandaag.

Het was een mooie dag en dan ziet Froukje mooie dingen, Aukje bleek van hetzelfde kaliber en wees me zelfs dingen aan, waar ik dan weer een foto van ging maken. Gekleurde bomen, paddenstoelen enzovoort.

Ook daar werd ik aangesproken, of ik zijn twee hondjes wilde fotograferen en ik vast van plan alleen bomen en planten in mijn beelden toe te laten, maakte hem erg nieuwsgierig.

Zo sneu, daar stond Aukje dan, niks horend en dan duurt een minuut zelfs lang. Ik legde de man uit, dat ik verder moest. Inmiddels wist ik alweer veel van hem en vertelde Aukje erover. En wat me toch wel verbaasde, ze zei: “Hij heet de Jong!”. Ik verbeterde: “De Jonge”.

Ik kreeg dus haar verhaal en ja hoor, ook deze keer had Aukje hem al eens ontmoet, of zijn vrouw.

We liepen verder, ik wist niet goed, hoe snel of rustig ze wilde lopen en zo pasten we ons aan elkaar aan. Ik met de rollator natuurlijk.

Het was al even geleden, dat we bij elkaar hadden gegeten, wat we in het verleden geregeld deden, vooral snert ruilen.

Deze keer wilde ik haar pizza voorschotelen en dan samen alles bedenken en samen willen doen.

Eerst koffie gezet en ingeschonken.

Aukje vond dat moeilijk te zeggen, hoe ze het wilde en gaf steeds mij de regie en zo kwam het, dat alles wat ik aanbood op de pizza terecht kwam. Inmiddels al een stuk later, maar tijd genoeg, behalve dat het al donker werd en ik in dat gedeelte van de keuken geen licht heb. 

Wel zo’n lampje wat aan en uit gaat, maar dat bleek onvoldoende. Ik zag echt niet goed, wat ik deed en dat ten koste van de mooie uitstraling, die het had moeten hebben.

Behalve dat ging alles fout en kreeg Aukje een bord met van alles, waar geen pizza in te herkennen was. Ook die van mij was verre van mooi. Een bord vol prut, daar moesten we het mee doen.

Toch at Aukje met smaak.

Inwendig moest ik wel lachen, Aukje blijft Aukje en was heel lief en zelfs dankbaar.

Haar vriend Harrie, ooit onze klusjesman, zou haar halen, ze hadden een afspraak om bij haar thuis te Rummikuppen.

Ze had hem al geappt, maar Harrie is Harrie en kwam op tijd, dus te vroeg.

We moesten nog ons toetje en dat was een hele lekkere, ik hoop, dat het toetje het weer goed gemaakt heeft.

Harrie dus ook, maar Harrie had ook andere interesses.

Mijn lamp boven de tafel was “out of order” en dat wilde hij niet en drong er op aan, die te herstellen. Wat hij wilde, geschiedde.

Op de foto is te zien, hoe hij mijn plafond bewonderde/bestudeerde.

Foto nr. twee, Aukje nog smullend van haar Tiramisu en Harrie met mijn lamp in gedachten.

Achteraf wel fijn, Harrie deed, waar hij goed in was en daarna vertrokken ze in Harrie’s Bolide en zag ik de puinhoop, die pizza-maken met zich mee had gebracht.

Holland Got Talent had mijn aandacht en ik liet de boel de boel.

Na het programma op TV, deed ik het licht uit en ging naar bed. Doei troep, tot morgen.

Kwam dus deze morgen beneden opnieuw in die puinhoop terecht.

Mezelf even aangepakt en snel alles even door mijn handen laten gaan, een natte doek en uiteindelijk bleek het een tik aan het oor en was alles weer spick(?) en span.

Nu even uitgebreid ontbijten en dan is de vieze keuken en de vuile troep snel vergeten.

Aukje, durf je het nog eens aan, bij mij te eten? Nooit weer pizza is mijn advies.

Het had zo mooi en lekker moeten kunnen zijn....

èFVé